خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. می‌بینی چه چشم‌هامون رو می‌سوزونه؟»چل سرفه کرد. شبیه وقت‌هایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. می‌بینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.»و آن‌وقت همان‌طور که روی یک پا ایستاده بودند، چشم‌هایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانستند بگویند. همان‌طور روی یک پا شبیه لک‌لک ایستاده بودند و رنج می‌کشیدند. خل قاتی سرفه‌هایش یک چیزی گفت ...
یک کتاب بود که دو تا پسر دوقلو و مامانشان تویش زندگی می‌کردند. مامانشان اسمش تاریک بود. دوقلوها هم اسم‌هایشان خیلی شبیه هم. اسم یکی از قل‌ها بود خل، اسم آن یکی قل بود چل. این‌جوری بود که دوقلو شده بودند.
خل و چل عاشق جنگولک‌بازی بودند، عاشق اختراع چیزهای به‌دردنخور، عاشق پرت‌وپلاگفتن، جفنگ بافتن، عاشق خرابکاری، عاشق خیال‌بافی. از اینکه آدم شده بودند هم دل خوشی نداشتند. اگر عنکبوت بودند، می‌توانستند تار بتنند. اگر مگس بودند، ویزویز پرواز می‌کردند. اگر صندلی بودند، کسی بود که رویشان بنشیند و اگر کتاب بودند، یکی آن‌ها را دست می‌گرفت و می‌خواند. راستی‌راستی آدم به چه درد می‌خورد؟
شاید اگر این کتاب‌ها را بخوانی، از لابه‌لای صفحه‌ها بفهمی آدم‌بودن به چه درد می‌خورد. آیا چیز مهمی است یا نه؟ به قول خل و چل: «آدم هم نشدیم، خیال ببافیم!!!»
همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.
ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...
ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟
ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.
ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!
بازی فکری شیمیاگران یک بازی تماما ایرانی و سومین بازی از سری بازی‌های «الف» تا «ی» ایرانی است که توسط امیر آئین طراحی و از شهریور ماه 1400 وارد بازار شده. داستان بازی در مورد علمی غریبه و به ظاهر جدید اما در واقع کهن به نام شیمیاگری است.
مادر خشکش زد. چند بار زیر تخت و روی تخت را نگاه کرد. نمی‌دانست چه‌کار کند. گیج شده بود. دو تا مهتاب توی اتاق بودند که با هم مو نمی‌زدند. گیج و منگ بلند شد و ایستاد. ناگهان چشمش به زنی شبیه خودش افتاد که آن‌طرف تخت روبه‌رویش ایستاده بود و با چشمانی مضطرب او را نگاه می‌کرد.
جنگ سار 2 (جایگزین)
هر روز میلیون ها نفر در سراسر دنیا به جنگ سار وصل می شوند. البته جنگ سار برای بسیاری از کاربران محدود به بازی و سرگرمی نیست، عده ی زیادی در این دنیای مجازی زندگی و درآمد کسب می کنند. امیکا چن، هکر نوجوانی است که می خواهد به هر ضرب وزوری شده پولی به دست بیاورد. او در این دنیای مجازی، در ازای دریافت جایزه، خلافکارهایی را گیر می اندازد که غیرقانونی از مسابقه ی جنگ سار پول درمی آورند…
نوروز به هوش آمد. تمام وجودش درد داشت. دست چپش غرق خون بود و احساس کرد چند دنده‌اش شکسته است. جلوی خون‌ریزی را گرفت. آرام بلند شد و آخرین پرش به عقبِ گل را دید. شیوه‌ی مبارزه‌اش برایش آشنا بود.گل پارچه‌ای سفید به محل زخم بست و اژدها دوباره گمش کرد. گل کمان کشید. این‌بار کمی بالاتر از چشم را نشانه گرفت. زه را کشید و صدای جیرجیر چوب دوباره بلند شد. نفس عمیقی کشید. به موی سیاه یاسمین‌بانو فکر کرد، به گونه‌های سفید قیصر که همیشه از شرم و خشم سرخ می‌شد و به نوروز وقتی که سبیل‌هایش را ریزریز به دند...
تاریخ مستطاب کلاه
کلاه شاپو، کَپ، برت، فدورا، هامبورگ، کلاش، چولو...
تا حالا کدام یکی از این کلاه‌ها را سرت گذاشته‌ای؟ می‌دانی هرکدام چه‌شکلی‌اند؟ اصلاً تا حالا شده کسی کلاه بگذارد سرت؟
بعید است پاسخت منفی باشد، چون آدم‌های زیادی به این کار علاقه دارند و حتماً تا حالا یکی‌شان تو را مستفیض کرده.
ویلیام شکسپیر با زبانِ ویژه و منحصربه‌فردش بیش از هر کمدی‌نویس دیگری عشقِ رمانتیک را به سخره میگیرد و به شکلی کمدی‌وار با طنزی دوپهلو و نیش‌دار بازسازی می‌کند. او به ذهن و قلب شخصیت‌هایش رسوخ کرده، درونیات آن‌ها را در حال خوش‌گذرانی و دلقک‌بازی آشکار می‌کند. رازِ شگفت هنر ویلیام شکسپیر در نگرشی خلاق به زندگی نهفته است.
در این مجموعه، کمدی‌های شاد و بازیگوشانه‌ی ویلیام شکسپیر به زبانی ساده و شیرین به داستان برگردانده شده است تا همه‌ی خوانندگان به‌راحتی با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.
تری می‌گوید: «مگه چیِ امروز مهمه؟»
می‌گویم: «من هم می‌خوام همین رو بهم بگی!»
تری لحظه‌ای فکر می‌کند و می‌گوید: «روز عوض‌کردن زیرپوشه؟» می‌گویم: «اون که هر روزه!»
می‌گوید: «روز شستن زیرپوشه؟»
ـ نه!
ـ روز زیرپوشت رو بذار روی کله‌ته؟
ـ همچین روزی نداریم!
تری می‌گوید: «آره، می دونم.» ریزریز می خندد.
ـ ولی اگه داشتیم باحال می شد، نه؟
بوبو پرسید: «چی تو رو کشونده اینجا، پسرم؟»
سورن بی‌مقدمه گفت: «منقارفلزی.»
بوبو جا خورد. «منقارفلزی؟ درباره‌ی اون چی می‌دونی، پسر؟»
سورن پلک زد. «اون؟ اون کیه؟» تا آن لحظه، سورن خیال می‌کرد که شبحک‌های والدینش درباره‌ی یک شئ حرف زده‌اند، چیزی مثل بُراده‌ها که ترس به جانش می‌انداخت، بُراده‌هایی که توی آکادمی سنت‌ایگی به‌زور جمع‌آوری می‌کردند.
انگار راستی‌راستی کرک‌وپَر جغد شاخ‌دار درشت‌جثه و شعله‌ور، با شنیدن آن اسم ریخته بود زمین.
- ازش دور بمون. کاری به اون جغد نداشته باش، سورن.
نیا چرخید، سوزن‌برگ‌های درخت صنوبر کهن‌سال مقابل آسمان شب محو شدند و بعد هم با احساسی دلهره‌آور، زمین به‌سمتش شتافت. سورن دیوانه‌وار سعی کرد بال‌های کوچک سیخ‌شده‌اش را به هم بزند. بی‌فایده بود! با خودش فکر کرد: «می‌میرم. می‌شم یه بوفچه‌ی مرده. تازه سه هفته‌ست که از تخم دراومده‌م و زندگی‌م سر اومده!» ناگهان چیزی سقوطش را آرام کرد... جریان نسیم بود؟ توده‌ای باد؟ هوایی پف‌کرده که میان کُرک‌پَرهای زشتش جمع شده بود؟ همین بود؟ زمان آهسته شد. زندگی کوتاهش از مقابل چشم‌هایش گذشت... تک‌تک ثانیه‌های ع...
مادر با احتیاط خَم شد و زیرِ تخت را نگاه کرد. دخترِ دیگری شبیه مهتاب زیر تخت دراز کشیده بود و وحشت‌زده جیغ می‌کشید.
مادر خشکش زد. چند بار زیر تخت و روی تخت را نگاه کرد. نمی‌دانست چه‌کار کند. گیج شده بود. دو تا مهتاب توی اتاق بودند که با هم مو نمی‌زدند. گیج و منگ بلند شد و ایستاد. ناگهان چشمش به زنی شبیه خودش افتاد که آن‌طرف تخت روبه‌رویش ایستاده بود و با چشمانی مضطرب او را نگاه می‌کرد.
پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است!
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه! بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.
پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است!!! رفت توی تونل... بو میداد!!
پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.
اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها...
آماده باشید که از خنده منفجر شین. آخه قراره توی شهر، بَدترین موجودات، بهترین کارها رو بکنن.
اون هم با خنده‌دارترین روش‌های ممکن.
با بدها همراه باشید، تا با عضوِ عجیب‌و‌غریب و جدیدِ دار و دسته‌شون، کارهای خوب و مرموز بیشتری انجام بدهند.
حتی پلک هم نزنید؛ چون‌که شاید یه موجود خیلی شرور ترتیبشون رو بده و... پِخ پِخ!
اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، مهمانی شام می‌دهند...
تمام دوستان قدیمی‌شان و چند مهمان جدید قرار است بیایند. روباه بنفش مرموز، مهمان ویژه‌ی آنهاست و کلی داستان سرگرم کننده دارد که تعریف کند.
وقتی روباه بنفش از اُتولین و آقای مانرو برای گشت‌وگذاری شبانه توی شهر بزرگ دعوت می‌کند، چطوری می‌توانند قبول نکنند؟
این کتاب پر از داستان هایی هس که شما رو می خندونه
شهر اکفیلد یه نمایش بزرگ داره که همه دوست دارن توش شرکت کنن.
مخصوصا مارکوس. (اصلا چیز عجیبی نیست)
مامان و بابا به دلیا خیلی امر و نهی می کنن و این اصلا خوب نیست. و من فهمیدم اینکه بخوای با کلک یه اسکوپ بستنی کاراملی اضافه بگیری اصلا کار خوبی نیست.
ولی بالاخره نقاشی های من جز خارق العاده ترین ها شد.
نسیم خنکی وزید. می‌گفت بهار آمده است.
با خودم گفتم: «هوم! بوی گُل‌وگیاه عجب حالی می‌ده!» خوشحال بودم. من عاشق روز بزرگِ خوش‌آمدگویی هستم! باغ‌وحش ما سالی یک بار میزبان حیواناتی میشود که از آفریقا می‌آیند. آن‌ها یک هفته پیش ما می‌مانند و بعد به باغ‌وحش‌های اروپا می‌روند. توی این یک هفته با حیوانات خیلی جالبی آشنا می‌شویم. من هم داشتم آماده می‌شدم تا از آن روز خیلی لذت ببرم.
خبرِ بد؟ دنیا داره به آخر می‌رسه.
و خبرِ خوب؟ چهار سابقه‌دار برگشته‌ن که دنیا رو نجات بدن. خْب شاید اون‌ها مجبور باشن یه موشک قرض بگیرن... اما جدی‌جدی این ماجرا چقدر بیخ پیدا می‌کنه؟ چقدر؟ خیلی‌خیلی زیاد!
بعد از آن جنابِ تام همیشه توی حمام بود... آب‌بازی می‌کرد، خودش را خشک می‌کرد و موهایش را برس می‌کشید.
آنجلا از پشت در سروصدایش را می‌شنید که داشت سشوار می‌کشید، آب‌نمک قرقره می‌کرد، موهایش را شانه می‌زد و خودش را تروتمیز می‌کرد.
اسم من «مارکوس» است. تا شب جشن‌تولد سیزده‌سالگی‌ام، پسری معمولی بودم. تا اینکه مامان و بابایم راز بزرگ، وحشتناک و خانمان‌براندازی را برایم رو کردند! گفتند «نیمه‌خون‌آشام» هستند! و من هم به‌زودی به یک موجود «نیمه‌خون‌آشام» تبدیل می‌شوم. عجب کابوسی!
فرمانده تروئنوس فرمانده‌ی کلانتری مرکزی شهر است. حالا هم توی دفترش نشسته و بوی عجیبی به دماغش می‌خورد. از بوهای معمولی توی کلانتری نیست. بوی متفاوتی است. شاید بوی...- سوسیس سرخ‌کرده! امکان ندارد. یعنی کی توی کلانتری سوسیس سرخ می‌کند؟فرمانده از اتاقش بیرون می‌زند تا ببیند چه خبر است. بوی سوسیس صاف می‌بردش پشت در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت.فرمانده با فریاد می‌گوید:- می‌دانستم کارِ توست سیتو! مگر نمی‌دانی آشپزی توی کلانتری قدغن است؟- اما من که آشپزی نمی‌کنم فرمانده! این ذره‌بین-تابه‌ی...
سلام! من آگوس پیانولا هستم و با چند تا هیولا زندگی می‌کنم. تا حالا کلی ماجرا برایمان پیش آمده و با دکتر بروت مبارزه کرده‌ایم. عجب موجود نچسبی است این بروت! کاری کرد که زنبور پَنترَکس آقای پتی‌پن را نیش بزند. چی؟ نمی‌دانید منظورم چه جانوری است؟ پس کتاب را بخوانید! بخوانید...!
راستی! توی این داستان با سه تا هیولای دیگر، که برنده‌ی مسابقه‌ی طراحی هیولایی بوده‌اند، آشنا می‌شوید: هاپو و بابی و پینچیتو!
اینکاها چه کسانی بودند؟ چگونه امپراتوری تشکیل دادند؟ درباره ی آداب و رسوم و زندگی روزمره در امپراتوری اینکاها چه می دانی؟ اینکاها قصرهای طلایی بنا می کردند و لاما پرورش می دادند. در شهرها و روستاهای شان همه نقش و مسئولیت داشتند، حتی لاماها! اینکاها عقاید احمقانه و رفتارهای حیرت انگیزی داشتند؛ از آزار و اذیت لاماها گرفته تا نوک تیزکردن کله هایشان!
با مومی‌ترول‌ها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانه‌ای و بامزه که مثل اسب‌آبی پوزه‌ی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومی‌ترول‌ها در روزگاران گذشته توی خانه‌ی آدم‌ها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی می‌کردند. اما الآن زندگی‌شان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجان‌انگیزشان را بخوانید.
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
