فروشی ها 2 (یک عدد بابا به فروش می رسد)

مشق‌هایت را بنویس! اتاقت را جمع‌و جور کن! سبزی بخور! …

هر قدر سبک‌سنگین می‌کنم، راه دیگری به ذهنم نمی‌رسد: مامانم را می‌فروشم!

وقتی نخودی داشت تخم‌مرغ آپ‌پزش را با نان‌ریزه می‌خورد، مامان یک‌دفعه به بابا گفت: «تصمیم گرفته‌ام توی کتابکودیل بخشی برای کتاب‌های دست‌دوم راه بیندازم!»

پدرم لبخند زد، نخودی مثل اینکه تازه خبر خوبی بهش داده باشند، دست زد و من مثل سنگ خشکم زد.

توضیح اول: نخودی برادر من است. پیداست که اسم واقعی‌اش این نیست؛ ولی از بچگی گردالو و چروکیده بود و من این‌جوری صداش کردم. خیلی‌ها هستند که به‌خیالشان اسم واقعی‌اش یک راز است…

بوبو پرسید: «چی تو رو کشونده اینجا، پسرم؟»

سورن بی‌مقدمه گفت: «منقارفلزی.»

بوبو جا خورد. «منقارفلزی؟ درباره‌ی اون چی می‌دونی، پسر؟»

سورن پلک زد. «اون؟ اون کیه؟» تا آن لحظه، سورن خیال می‌کرد که شبحک‌های والدینش درباره‌ی یک شئ حرف ‌زده‌اند، چیزی مثل بُراده‌ها که ترس به جانش می‌انداخت، بُراده‌هایی که توی آکادمی سنت‌ایگی به‌زور جمع‌آوری می‌کردند.

انگار راستی‌راستی کرک‌وپَر جغد شاخ‌دار درشت‌جثه و شعله‌ور، با شنیدن آن اسم ریخته بود زمین.

- ازش دور بمون. کاری به اون جغد نداشته باش، سورن.

خانمِ پترسون گفت اگر به‌جای این کارها روی مسئله‌ی ریاضی‌مان فکر نکنم، آخرش وقتی بزرگ شدم به‌جای آنکه معلم، دکتر یا پرستار بشوم، یک دلقک از آب درمی‌آیم.

اما من گفتم نه‌خیر! من نه می‌خواهم دلقک بشوم، نه معلم، نه دکتر و نه پرستار. من دلم می‌خواهد سریع‌ترین اسکیت‌بازِ دنیا بشوم. آخر من عاشقِ این هستم که با سرعت اسکیت‌بازی کنم.

قورتش‌بده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمی‌خورد. جواب قورتش‌بده را هم نداد. قورتش‌بده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچ‌کدام بلند نشدند. قورتش‌بده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آن‌ها مرده باشند؟ تقصیر قورتش‌بده بود! قورتش‌بده آن‌ها را کشته بود. قورتش‌بده‌ی قاتل! قورتش‌بده داد زد: «نه! نه!...» «من هیچ‌کسی را نکشتم... من هیچ‌کسی را نکشتم...»...

«نزدیک آن کوه کاخی سیاه است که محل زندگی جادوگران است. این جادوگرها می‌خواهند هر روز آدمیزادی برایشان فرستاده شود، کسی که می‌رود داخل کاخ، دیگر بیرون نمی‌آید.»

این کتاب پر از قصه است؛ قصه‌ی کاخ سیاه جادوگرها؛ افسانه‌ی مرد دماغ‌نقره‌ای و اتاق شعله‌های آتش، قصه‌ی مرد مکار و عروس زندانی‌... افسانه‌های ترسناک از جادو و جادوگری، جن و پری، فریب و حیله‌گری...

آیا مرد نترس حریف جادوگران کاخ سیاه می‌شود؟ آیا دخترها از اتاق جهنمی مرد دماغ‌نقره‌ای جان سالم به‌در می‌برند؟ عاقبت عروس زندانیِ مرد مکار چه می‌شود؟

فرمانده تروئنوس فرمانده‌ی کلانتری مرکزی شهر است. حالا هم توی دفترش نشسته و بوی عجیبی به دماغش می‌خورد. از بوهای معمولی توی کلانتری نیست. بوی متفاوتی است. شاید بوی...- سوسیس سرخ‌کرده! امکان ندارد. یعنی کی توی کلانتری سوسیس سرخ می‌کند؟فرمانده از اتاقش بیرون می‌زند تا ببیند چه خبر است. بوی سوسیس صاف می‌بردش پشت در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت.فرمانده با فریاد می‌گوید:- می‌دانستم کارِ توست سیتو! مگر نمی‌دانی آشپزی توی کلانتری قدغن است؟- اما من که آشپزی نمی‌کنم فرمانده! این ذره‌بین-تابه‌ی...

همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.

ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...

ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟

ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.

ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!

پشت سر خانم تورن پا می‌گذارم به دویدن؛ ولی چند قدمی که می‌دوم، یک چیزی از پشت گوشم را می‌گیرد. جیغم درمی‌آید و دور خودم می‌چرخم. اما جز سایه‌های سیاه، هیچ‌چیز دوروبرم نیست؛ سایه‌های ترسناکی که رنگشان به سبزی می‌زند. بعد هوای سردی می‌آید و شبحی پچ‌پچ می‌کند: «قانون‌های من! قانون‌های مدرسه‌ی من! حواست باشد. هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت زیر پا نگذارشان. دویدن ممنوع!»

درباره‌‌ی داسی دایناسی 6 (موهای جنگلی)
من نمي‌آم باباجون! دوست‌ندارم مهموني خسته شدم از بس كه بردي من‌و سلموني داسي دايناسي سبز كوچولو موهايش بلند شده است. اگر آن‌ها را كوتاه نكند، مامان و بابا او را به مهماني نمي‌برند.

در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، آرامش حکم‌فرماست. کارآگاه سیتو دانش‌نامه‌ی کارآگاه‌های بزرگ را می‌خواند که در آن عجیب‌ترین پرونده‌های مشهورترین کارآگاه‌ها را نوشته‌اند. یک روز هم کسی داستان‌های کارآگاه سیتو را در این کتاب می‌نویسد.

سروان چین‌می‌ادو با یک جورچین چینی ور می‌رود.

- کارآگاه! می‌خواهی توی چفت کردن تکه‌های این جورچین کمکم کنی؟

- نه، ممنون. الان فقط می‌خواهم دندان‌هایم را روی یک املت سیب‌زمینی چفت کنم.

اما در کلانتری مرکزی، آرامش هیچ‌وقت خیلی طول نمی‌کشد.

یک روز که جنابِ تام رفت تا نامه‌ها را از صندوقِ‌پست دربیاورد،

پاکت‌نامه‌ی پُرزرق‌وبرقی دید. روی آن اسم آنجلا ثراگمورتون نوشته شده بود.

آنجلا که خانه را از بالا تا پایین حسابی تمیز کرده و برق انداخته بود، داشت روی مبل خستگی درمی‌کرد.

ولی این نامه‌ی مهمی بود و باید زود جوابش را می‌داد:

دعوتنامه‌ی ملکه برای مهمانی عصرانه‌ی قصر. به آنجلا اجازه داده بودند یک همراه هم با خود ببرد.

عبد ناگهان به خودش آمد. او با شیطان معامله کرده بود! می‌دانست که باید از دستورش سرپیچی کند، که باید فرار کند. ولی صدای رعدآسای مرد توی سرش پیچید و برخلاف میلش عمل کرد. با چشمانی که از وحشت گشاد شده بود، دست خودش را تماشا کرد که جلو رفت و چفت در را باز کرد. در روی لولایش غژ‌غژ کرد و صداهایی جدید توی گوشش پیچید. هم‌نوایی زمزمه‌هایی شیطانی دور‌و‌برش چرخید و بدن گرمش سرد شد.

ته جدولی ها 9 (راز بارش شهابی)

با شروع تعطیلات تابستانی، عشق فوتبال‌ها برنامه‌های زیادی برای تفریح دارند، اما چیزی که اصلاً انتظارش را نداشتند، این بود برای شرکت در مراسم افتتاحیه‌ی یکی از هیجان‌انگیزترین بازی‌هایی که تابه‌حال اختراع شده است، به عنوان تیم مهمان حضور داشته باشند: بازیِ بارش شهابی! اما همه‌چیز طبق پیش‌بینی‌ها جلو نمی‌رود و سرقت جام قهرمانیِ مسابقات، باعث می‌شود که عشق‌فوتبال‌ها این بار هم علاوه بر فوتبال، مجبور به کشف راز جدیدی شوند. در جلد نهم از مجموعه‌ی ته‌جدولی‌ها، این ماجرای اسرارآمیز را دنبال کنید.

جونده‌ها همدیگر را هل می‌دادند و کنار می‌زدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمی‌خواستم زیر دست‌وپنجه‌ی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجه‌ی نوه‌اش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربه‌هه همه‌مون رو یه لقمه‌ی چپ کنه!» نوه‌ی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامان‌بزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجه‌ی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همه‌چی درست می‌شه.» نوه‌اش را بغل کردم و هر دویشان ...

کارآگاه سیتوی معروف در دفتر کارش در کلانتری مرکزی شهر است و مجموعه‌ی ذره‌بین‌‌هایش را نگاه می‌کند. سروان چین‌می‌ادو هم با چشم‌های بسته روی زمین نشسته.

- می‌شود بگویی آن‌جا روی زمین چه کار می‌کنی سروان؟

- دارم مدیتیشن می‌کنم.

- مدیتیشن؟ مدیتیشن دیگر چیه؟

- یک چیزی است مثل فکر کردن با چشم‌های بسته.

- من هنوز نتوانستم آن ماجرای نیمرو خوردن با چاپستیک را هضم کنم، ولی این یکی دیگر واقعاً شاهکار است!

در باز می‌شود و کله‌ی گنده‌ی فرمانده تروئنوس، مثل همیشه بداخلاق، ظاهر می‌شود.

طوطی‌داشتن خیلی خوب است، ولی متأسفانه مدلِ هانیبال خاص است. به این مدل طوطی‌ها می‌گویند کوکاتیل، فکر کنم به‌خاطر اینکه مریض هستند. حتماً هانیبال خیلی درد دارد که مدام جیغ می‌کشد. آن وقت‌هایی هم که جیغ نمی‌کشد، دارد گاز می‌گیرد.

دلایلِ اینکه مامان نباید نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری شود:۱- من بسیار بیشتر از آنچه باقی مردم بهش نیاز دارند، به او نیازمندم، حتی بیشتر از آن یارویی که خانواده‌اش گرسنه و سرمازده بودند.۲- مامان مجبور خواهد شد با یک میلیون نفر دست بدهد و ممکن یک مریضی وحشتناک بگیرد، مثل همان‌که برای رییس‌جمهور سریال ِ ۲۴ اتفاق افتاد.۳- الان که دقیقاً بدترین قیافه را دارم، عکاس ها برای عکس گرفتن از من صف کشیده‌اند. مامان نمی‌تواند صبر کند تا من این مرحله‌ی ناجور را رد کنم بعد نامزد ریاست‌جمهوری شود؟ مثلاً وقتی س...

آماده باشید برای خوندن خنده‌دارترین، پُرشَر و شورترین و باحال‌ترین کتابی که تا حالا دیده‌اید.

وقت ملاقات با چهار سابقه‌دار رسیده...

برای لحظه‌ای خیال کرد شاید آنچه دیده نوع دیگری از وقایع غیرمسلّمی است که صندوقچه می‌تواند به نمایش بگذارد و تا الان نشانش نداده بوده، نوعی توهم. اما می‌دانست این‌گونه نیست. خودش می‌توانست آینده را ببیند، خب آن دختر هم می‌توانست از دیوار عبور کند. آیا آن دختر هم مثل او صاحب چیزی بود، صاحب نوعی ابزار که به او چنین قدرتی می‌داد؟ آیا آن دختر هم به سرای پاسخ رفته بود؟ حتماً همین‌طور بود. حتماً به‌خاطر همین بود که دکترجریشو او را هم دنبال می‌کرد.

نسیم خنکی وزید. می‌گفت بهار آمده است.

با خودم گفتم: «هوم! بوی گُل‌وگیاه عجب حالی می‌ده!» خوشحال بودم. من عاشق روز ‌بزرگِ‌ خوش‌آمدگویی هستم! باغ‌وحش ما سالی یک بار میزبان حیواناتی می‌شود که از آفریقا می‌آیند. آن‌ها یک هفته پیش ما می‌مانند و بعد به باغ‌وحش‌های اروپا می‌روند. توی این یک هفته با حیوانات خیلی جالبی آشنا می‌شویم. من هم داشتم آماده می‌شدم تا از آن روز خیلی لذت ببرم.

پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است!
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه! بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.
پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است!!! رفت توی تونل... بو میداد!!
پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.
اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها...

تو ای فرزند نابخرد که پدرت را جدی و باوقار می‌دانی، داستان این سه پدر را بخوان تا دریابی پدران هنگام نوجوانی چگونه بوده‌اند. من به خود، به هم‌عصران و به نسل‌های آینده دِینی دارم که باید آن را با نوشتن زندگی‌نامه‌ی دوران جوانی‌ام که سرشار است از ماجراهای خارق‌العاده، ادا کنم. اطمینان دارم که بسیاری با خواندن آن، متفکرانه پوزه‌شان را بالا گرفته و به فریاد خواهند گفت: «آفرین بر ترول جوان!» و یا «به این می‌گن زندگی!» در پایان می‌خواهم از کسانی که در تبدیلِ زندگی من به یک شاهکار هنری نقشی داشته‌ان...

زندگی جناب تام بهتر از این نمی‌شد!

حالا یک تختخواب گرم و نرم برای شب‌های سرد داشت،

و یک استخر شنای خنک برای روزهای گرم!

هر وقت دیر به خانه بر می‌گشت، یک نفر نگرانش می‌شد

و هر وقت تا لنگ ظهر می‌خوابید یا کمی ناخوش بود، یک نفر صبحانه‌اش را برایش به رختخواب می‌آورد.

جناب تام ترجیح می‌دهد بعدازظهرها توی تختش دراز بکشد

من از فلوت‌زدن متنفرم. به‌خاطر همین بیشتر خوش‌حال می‌شدم که یک سگ یا یک ببعی‌کوچولو کادو بگیرم. در این صورت یک حیوان داشتم که مال خود خودم بود.

دفعه‌ی بعد که خواستم مدرسه‌ام را عوض کنم، باید حتماً این مسائل را با کادودهندگان هماهنگ کنم. واسه‌‌ی مامان هم متأسف شدم، چون اصلاً از کادویش خوشم نیامد.

واسه‌ی مامان‌بزرگ اینگرید هم همین‌طور، که برای من این دفترچه‌یادداشت روزانه را فرستاده و برایم نوشته که توی این دفتر می‌توانم تمام رازهایم را بنویسم. شاید چون فکر کرده من هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم!