ماجراهای ریکی پرنده (مجموعه 4 جلدی قاب دار)

بوبو پرسید: «چی تو رو کشونده اینجا، پسرم؟»

سورن بی‌مقدمه گفت: «منقارفلزی.»

بوبو جا خورد. «منقارفلزی؟ درباره‌ی اون چی می‌دونی، پسر؟»

سورن پلک زد. «اون؟ اون کیه؟» تا آن لحظه، سورن خیال می‌کرد که شبحک‌های والدینش درباره‌ی یک شئ حرف ‌زده‌اند، چیزی مثل بُراده‌ها که ترس به جانش می‌انداخت، بُراده‌هایی که توی آکادمی سنت‌ایگی به‌زور جمع‌آوری می‌کردند.

انگار راستی‌راستی کرک‌وپَر جغد شاخ‌دار درشت‌جثه و شعله‌ور، با شنیدن آن اسم ریخته بود زمین.

- ازش دور بمون. کاری به اون جغد نداشته باش، سورن.

دلایلِ اینکه مامان نباید نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری شود:۱- من بسیار بیشتر از آنچه باقی مردم بهش نیاز دارند، به او نیازمندم، حتی بیشتر از آن یارویی که خانواده‌اش گرسنه و سرمازده بودند.۲- مامان مجبور خواهد شد با یک میلیون نفر دست بدهد و ممکن یک مریضی وحشتناک بگیرد، مثل همان‌که برای رییس‌جمهور سریال ِ ۲۴ اتفاق افتاد.۳- الان که دقیقاً بدترین قیافه را دارم، عکاس ها برای عکس گرفتن از من صف کشیده‌اند. مامان نمی‌تواند صبر کند تا من این مرحله‌ی ناجور را رد کنم بعد نامزد ریاست‌جمهوری شود؟ مثلاً وقتی س...

طوطی‌داشتن خیلی خوب است، ولی متأسفانه مدلِ هانیبال خاص است. به این مدل طوطی‌ها می‌گویند کوکاتیل، فکر کنم به‌خاطر اینکه مریض هستند. حتماً هانیبال خیلی درد دارد که مدام جیغ می‌کشد. آن وقت‌هایی هم که جیغ نمی‌کشد، دارد گاز می‌گیرد.

قورتش‌بده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمی‌خورد. جواب قورتش‌بده را هم نداد. قورتش‌بده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچ‌کدام بلند نشدند. قورتش‌بده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آن‌ها مرده باشند؟ تقصیر قورتش‌بده بود! قورتش‌بده آن‌ها را کشته بود. قورتش‌بده‌ی قاتل! قورتش‌بده داد زد: «نه! نه!...» «من هیچ‌کسی را نکشتم... من هیچ‌کسی را نکشتم...»...

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)

پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است!
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه! بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.
پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است!!! رفت توی تونل... بو میداد!!
پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.
اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها...

ملکه زیر لب چیزی گفت و دست‌هایش را از هم باز کرد. ناگهان قامتش به اندازه‌ی کوهی بلند شد، دست‌هایش به بال‌های سیاه بزرگی تبدیل شدند و سرش به شکل اژدهایی درآمد. بدرباسم بی‌درنگ برگشت و شروع کرد به دویدن. از شهر خارج شد. داشت با تمام قدرت در بیابان می‌دوید که احساس کرد صدای بال‌های اژدها را می‌شنود. چند لحظه بعد اژدها مقابل او روی زمین نشست. بدرباسم برگشت و در جهت مخالف شروع کرد به دویدن که یک‌دفعه پنجه‌های بزرگ اژدها را دورِ بدنش احساس کرد. اژدها او را از زمین بلند کرد و به آسمان برد.

… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آن‌جا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...

«نزدیک آن کوه کاخی سیاه است که محل زندگی جادوگران است. این جادوگرها می‌خواهند هر روز آدمیزادی برایشان فرستاده شود، کسی که می‌رود داخل کاخ، دیگر بیرون نمی‌آید.»

این کتاب پر از قصه است؛ قصه‌ی کاخ سیاه جادوگرها؛ افسانه‌ی مرد دماغ‌نقره‌ای و اتاق شعله‌های آتش، قصه‌ی مرد مکار و عروس زندانی‌... افسانه‌های ترسناک از جادو و جادوگری، جن و پری، فریب و حیله‌گری...

آیا مرد نترس حریف جادوگران کاخ سیاه می‌شود؟ آیا دخترها از اتاق جهنمی مرد دماغ‌نقره‌ای جان سالم به‌در می‌برند؟ عاقبت عروس زندانیِ مرد مکار چه می‌شود؟

همه فکر می‌کنند من عجیب و غریبم، حتی مامان. هر چند مامان به روی خودش نمی‌آورد. بچه های مدرسه همیشه از من دوری می‌کنند. بیشتر زنگ های تفریح برای خودم تنهایی می‌چرخم. بقیه چیزها را طوری که من می‌بینم، نمی‌بینند. من بیشتر وقت‌ها توی هَپَروتم. درست نمی‌فهمم چرا، اما توی کله‌ام بچه‌ای هست که شبیه بچه‌های دیگر نیست.

کریم‌خسته یک آدم است که قبل‌ترها که شهر ما هنوز شهر نشده بود، به گاوها آمپول می‌زد تا سرما نخورند. اما همه‌ی گاوها سرما خوردند و آن‌قدر آب از چشم و دماغشان آمد که مُردند. اما بعد از اینکه اینجا شهر شد و همه‌ی گاوها مردند، کریم‌خسته تصمیم گرفت شغلش را عوض کند. برای همین آمپول نجات‌بخشش را کنار گذاشت. بعد از توی کوچه یک سوراخ بزرگ روی دیوار خانه‌اش در آورد و یک پنجره‌ی آهنی زنگ‌زده توی دیوار کار گذاشت. چون سوراخ را کج کنده بود، پنجره آهنی هم کج شده بود. یک تابلو هم بالای آن زد و با خط درشت رویش...

خل دست‌هاش را به کمرش زد و گفت: «حالا دیگه همه‌ی کله‌پوک‌ها با هم می‌خواییم ورزشمون رو بکنیم. دست‌ها به کمر …»چل دوروبرش را نگاه کرد و گفت: «ولی اینجا که همه‌ی کله‌پوک‌ها نیستن که … ما یه‌دونه فقط کله‌پوک بودیم خب.»خل گفت: «کیسه‌بوکس جان! تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها … همه‌ی این‌ها مثلاً کله‌پوک بودن دیگه. ساعت مگه کله‌پوک نیست؟ دیوونه هی می‌ره، هی می‌ره می‌چرخه، از دوازده می‌اومد سه، بعدش می‌شه نه، دوباره می‌آد به دوازده. ساعت اگه کله‌پوک نباشه که از هفت، بعد شد یازده، بعد می‌شه بیست و ی...

ساحل کیلی. اینجا گوشه‌ای کوچک از جهان است. برای دنیای بزرگ هیچ نیست. یک جای پرت، ساحلی زغال‌سنگی کنار دریای زغال‌سنگی. می‌دانم اهمیت نداریم. شاید هیچ‌چیز اهمیت ندارد. هر اتفاقی بیفتد ستاره‌ها همچنان می‌درخشند و خورشید می‌درخشد و دنیا در آن فضای تاریک و تهی همچنان می‌درخشد. اینجا من زندگی می‌کنم و آدم‌ها و چیزهایی که دوستشان دارم. اگر قرار است کسی برود، من را ببر. من در ساحل کیلی کنار اقیانوس دریایی زندگی می‌کنم. اسم من بابی برنز است.

مینا با چهار تا چشم وق‌زده زُل زد تو صورت دایی‌بزرگه: «کِی؟!!!»

- یه زمانی وقتی که هنوز خیلی جوون بودم.

- کجا؟

- یه جایی تو اسپانیا. هنوز حتی جنگ جهانی هم شروع نشده بود.

محسن گفت: «کدوم جنگ جهانی؟»

دایی چپ‌چپ نگاهش کرد: «دوم دیگه.»

مینا متعجب نگاهش کرد: «وای! دایی‌جون یعنی شما درست وسط میدون جنگ بودین؟»

دایی خونسرد لبخند زد: «یه روزایی بودم، یه روزایی هم نبودم. من مجبور شدم برم وسط میدون جنگ.»

مانی گفت: «چرا مجبور شدین؟»

دایی به عصایی که دست گرفته بود، تکیه زد: «پیکاسو ازم خواسته بود.»

داسی دایناسی 1 (شیر آب شرشری)
داسی‌دایناسیِ سبزِ کوچولو می‌خواهد گل‌ها و گلدان‌ها را آب بدهد. اما به هر گلدان باید چقدر آب داد؟ شیرِ آب شُرشُری را باید چقدر باز کرد؟ داسی‌دایناسی در این داستان یاد می‌گیرد که آب چقدر مهم است و باید از آن چه‌جوری استفاده کرد.

ک کلاه شد و گفت: «من کلاهم، مثل ماهم. کي من رو می‌‌‌‌‌‌خواد؟»

کوه گفت: «من، من کله‌گنده.»

بعد کله‌اش را نشان داد و گفت: «من کچلم. مو ندارم. برف که می‌‌‌‌‌‌آد سرما می‌‌‌‌‌‌خورم، هاپيشته، هاپيشته. بابام بزغاله کشته. ننه‌ام سر ديگ آشه. بابام می‌‌‌‌‌‌خوره می‌‌‌‌‌‌پاشه. کلاهم می‌‌‌‌‌‌شي؟»

ک گفت: «چرا نمی‌‌‌‌‌‌شم؟ خوبم می‌‌‌‌‌‌شم.»

و رفت روي سر کوه نشست.

در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلیسخت، کارآگاه سیتو و سروان چین‌می‌ادو منتظر نشسته‌اند تا پرونده‌ی جدیدی بگیرند و ذره‌بین‌هایشان را به کار بیندازند. سروان روی یک تشکچه مدیتِیشِن می‌کند. مدیتیشن یعنی آدم مغزش را کاملاً خالی کند و به هیچ‌چیزی فکر نکند. کارآگاه هیچ‌وقت نتوانسته معنی مدیتیشن را درست بفهمد، چون همیشه توی سرش پر از فکرهای مهم است. همین الان هم که دارد دانشنامه‌ی کارآگاه‌های بزرگ را نگاه می‌کند -‌ بدون اینکه حتی یک کلمه‌اش را بخواند- فکرش درگیر مسائل خیلی‌مهمی است: یک مرغ بریان بر...

مامان گفت: «تو باید تنبیه شوی ریکی!»

بابا گفت: «همین طوره! موردش یکی دو تا هم نیست.» بعد نگاه معناداری به من کرد.

-فیلم ممنوع!

-چی؟

-مک دونالد ممنوع!

-اما این نامردیه.

-شنا ممنوع!

-یه لحظه مهلت بدید.

مامان گوشی تلفنم را قاپید و انداخت تو جیبش.

-تلفن هم ممنوع.

جاشوا می دانست راز یعنی چه
راز چیزی  بود که باید پیش خودت نگهش می داشتی. راز یک جور قول بود و قول ،آنطور که ایزابل برایش گفته بود،مثل نور تابانی بود در تاریکی نوری که راه را نشانت می داد.اگر چشم از آن نور بر نمی داشتی و همانطور به سمتش میرفتی، هرگز گم نمیشدی، و دوست هایت هم همینطور
ولی حالا که جاشوا اینجا در سکوت سرد وارِن تک و تنها دراز کشیده و غرق فکر بود،برایش سوال شد که از کجا باید بفهمد چه کسی دوستش است!

می‌خواستم برای سامانتا یک پیام بفرستم. با وجود اینکه چشم‌های سامانتا نمی‌دید، ولی می‌توانست پیام مرا بخواند. گوشی‌اش از این گوشی‌های هوشمند مخصوص نابینایان است.

با اینکه که یک بار از مرگ حتمی بالای صخره نجاتش داده بودم، سامانتا هنوز هم باورش نمی‌شد می‌توانم پرواز کنم...

آخ، دلم مثل سیر و سرکه می‌جوشد! فردا داریم برای تعطیلات می‌رویم سوئد، آن هم با یک کشتی خیلی بزرگ! از آن جالب‌تر اینکه شایِن را هم با خودمان می‌بریم. وقتی شایِن باشد، دیگر نمی‌ترسم که توی چادر بخوابم، حتی وسط طبیعت بکر و وحشی، با اینکه می‌گویند سوئد پُر است از خرس و گرگ و غول..

One, Two، شال و کلاه من کو؟

Three, Four، کوچه شد از برف، پُر

Five, Six, Seven, Eight، بریم رو برف‌ها اسکیت

?Are you ready، .Yes, I am

 در مجموعه کتاب‌های «انگلارسی» کودک با خواندن و شنیدن شعرهای دل‌نشین و جذاب، با زبان انگلیسی آشنا می‌شود و کلمه‌های زیادی یاد می‌گیرد. با این مجموعه، کودک هم از شعر خواندن لذت می‌برد و هم شوق یادگیری زبان انگلیسی در او بیدار می‌شود.

اولین زنگ تفریح سال، وقت جواب‌دادن به خیلی از سؤال‌هاست:

کی باحال‌ترین شلوارجین را پوشیده؟ (توی مدرسه لباس یک‌شکل نمی‌پوشیم.)

کی آلبوم کامل عکس‌برگردان‌های لیگ فوتبال را دارد؟ (امسال هیچ‌کس.)

کی تابستان را باحال‌تر از همه گذرانده؟ (قبلاً همیشه تونی بود، ولی امسال نتوانسته بود هیچ سفر هیجان‌انگیزی برود، چون اوضاع کارخانه‌ی چیپس پدرش خوب نبود و داشت می‌بست.)

ولی امسال هیچ‌کدام از این‌ها اهمیتی نداشت.

امسال فقط درباره‌ی یک چیز صحبت می‌کردیم. دانش‌آموز تازه‌وارد، وائو.