چگونه اشتباه در کنترل ما را می‌رنجاند
اپیکتتوس استدلال می‌کند بسیاری از رنج‌ها از این ناشی می‌شوند که دو اشتباه می‌کنیم: اول، سعی می‌کنیم کنترل حاکمیت مطلق خود را روی چیزی در محدودهٔ ۲ نشان دهیم؛ چیزی که در اختیار و کنترل‌مان نیست. سپس، زمانی که در کنترلش شکست می‌خوریم، احساس بیچارگی، بی‌اختیاری، عصبانیت، گناه، اضطراب، یا افسردگی می‌کنیم. دوم، مسئولیت محدودهٔ ۱، یعنی افکار و باورهای‌مان را که در کنترل‌مان هستند، برعهده نمی‌گیریم؛ درعوض، دنیای بیرون، والدین‌مان، دوستان‌مان، شریک زندگی‌مان، اقتصاد، محیط، یا سیستم طبقاتی را مسئول باورهای‌مان می‌دانیم و سپس دوباره کارمان به احساس ناراحتی، بیچارگی، فریفتگی، بی‌اختیاری و ناتوانی در برابر شرایط بیرونی می‌کشد.
بسیاری از بیماری‌های روانی و اختلالات هیجانی از این دو اشتباه سرچشمه می‌گیرند. این موضوع حتی دربارهٔ بیماری‌های روان‌پریشانه صادق است؛ بیماری‌هایی که اغلب به‌دلیل ناتوانی از برقراریِ حدودِ مناسب برای خود و درک این‌که چه‌چیزی در کنترل‌تان است و چه‌چیزی نیست آشکار می‌شود. برای مثال، بیماران دچار اسکیزوفرنی۱۱۵ اغلب خیالات بدگمانانه‌ای دارند دربارهٔ این‌که ذهن‌شان را نیروهای بیرونی، مانند اف‌بی‌آی۱۱۶، مافیا، بیگانگان فضایی، شیاطین و از این دست، کنترل می‌کند. ازسویی، آن‌ها از این‌که این نیروها به افکارشان هجوم می‌برند یا آن‌را در مالکیت خود می‌گیرند در هراس‌اند و برای افکارشان و صداهایی که می‌شنوند، قدرت مطلق قائل‌اند. ازسوی دیگر، همچنین آن‌ها ممکن است خیالات بلندپروازانه و منجیانه‌ای داشته باشند و خود را قادر به نجات دنیا از راه افکارشان بدانند. نوسان آن‌ها از قربانیِ بدگمان به خودبزرگ‌بینیِ منجیانه از این برمی‌آید که از تمایز واقع‌بینانه میان چیزی که در کنترل‌شان است و چیزی که نیست ناتوان‌اند
