سالها پیش، آن وقتها که ریشهایم هنوز سپید نشده بود، حتی میتوانم بگویم سیاه هم نبود یا البته درست بگویم اصلاً ریش نداشتم، از پدرم پرسیدم: «بابا! این عشق که میگن چیه؟» پدرم گفت: «این غلطها به تو نیومده فرزند دلبندم! تو باید دَرست رو بخونی.» پنج سال بعد که هفت سالم بود و سواد خواندن و نوشتن مختصری آموختم، تصمیم گرفتم به جای درس خواندن بروم و عاشق شوم. اما قبل از عاشق شدن لازم بود با تحقیق در داستانهای موجود معنای واقعی عشق را دریابم. اولین داستانی که نظرم را جلب کرد، داستان ویس و رامین بود...
داستان های دوقلوهای خل و چل 2 (قل دوم:سوسک نجار،زین الدین زیدان و دختر شاه آهنیون)
خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. میبینی چه چشمهامون رو میسوزونه؟»چل سرفه کرد. شبیه وقتهایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. میبینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.»و آنوقت همانطور که روی یک پا ایستاده بودند، چشمهایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمهای نمیتوانستند بگویند. همانطور روی یک پا شبیه لکلک ایستاده بودند و رنج میکشیدند. خل قاتی سرفههایش یک چیزی گفت ...
یک کتاب بود که دو تا پسر دوقلو و مامانشان تویش زندگی میکردند. مامانشان اسمش تاریک بود. دوقلوها هم اسمهایشان خیلی شبیه هم. اسم یکی از قلها بود خل، اسم آن یکی قل بود چل. اینجوری بود که دوقلو شده بودند.
خل و چل عاشق جنگولکبازی بودند، عاشق اختراع چیزهای بهدردنخور، عاشق پرتوپلاگفتن، جفنگ بافتن، عاشق خرابکاری، عاشق خیالبافی. از اینکه آدم شده بودند هم دل خوشی نداشتند. اگر عنکبوت بودند، میتوانستند تار بتنند. اگر مگس بودند، ویزویز پرواز میکردند. اگر صندلی بودند، کسی بود که رویشان بنشیند و اگر کتاب بودند، یکی آنها را دست میگرفت و میخواند. راستیراستی آدم به چه درد میخورد؟
شاید اگر این کتابها را بخوانی، از لابهلای صفحهها بفهمی آدمبودن به چه درد میخورد. آیا چیز مهمی است یا نه؟ به قول خل و چل: «آدم هم نشدیم، خیال ببافیم!!!»
سایر کتاب های همین ناشر
میخواستم برای سامانتا یک پیام بفرستم. با وجود اینکه چشمهای سامانتا نمیدید، ولی میتوانست پیام مرا بخواند. گوشیاش از این گوشیهای هوشمند مخصوص نابینایان است.
با اینکه که یک بار از مرگ حتمی بالای صخره نجاتش داده بودم، سامانتا هنوز هم باورش نمیشد میتوانم پرواز کنم...
میخورم فقط، Oil و گازوئیل
راه میروم، با چهار Wheel
Car هستم از، جنس آهنم
من به جای حرف، بوق میزنم...
در مجموعه کتابهای «انگلارسی» کودک با خواندن و شنیدن شعرهای دلنشین و جذاب، با زبان انگلیسی آشنا میشود و کلمههای زیادی یاد میگیرد. با این مجموعه، کودک هم از شعر خواندن لذت میبرد و هم شوق یادگیری زبان انگلیسی در او بیدار میشود.
قورتشبده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمیخورد. جواب قورتشبده را هم نداد. قورتشبده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچکدام بلند نشدند. قورتشبده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آنها مرده باشند؟ تقصیر قورتشبده بود! قورتشبده آنها را کشته بود. قورتشبدهی قاتل! قورتشبده داد زد: «نه! نه!...» «من هیچکسی را نکشتم... من هیچکسی را نکشتم...»...
بابا پیشنهاد داد: «چهطوره که...بریم پیادهروی؟»
سؤالِ من این بود که: «پیادهروی؟ کجا؟»
بابا گفت: «یه جای قشنگ.»
من پیشنهاد دادم: «شکلاتفروشی قشنگه؟»
«نه تام، منظورِ من یه جایی مثلِ پارک بود.»
به بابا گفتم: «من اگه سگ داشتم، خیلی هم خوشحال میشدم بریم بیرون پیادهروی.»
بابا یادم انداخت که: «ما نمیتونیم سگ بیاریم چون دِلیا به سگ حساسیت داره.»
من هم زیرِلب گفتم: «من که ترجیح میدم سگ داشته باشم تا دِلیا دوروبَرم باشه.»
بابا حرفم را نشنید چون سرش گرمِ برداشتنِ یک تکه نخ بود از روی قفسه...
انریک یک حلقهی خالی را روی صفحهی گَردان دیگر دستگاه گذاشته و سر فیلم را تویش مهار کرده بود. بعد دکمهای را فشار داد و حلقههای فیلم شروع به چرخش کردند. روی صفحهی نمایشگر، همان شمارش معکوسی بود که راب و مینا توی سالن سینما هم دیده بودند، اما بعد از آن، اسم و مشخصات یک فیلم قدیمی به نمایش درآمد. موسیقی پسزمینهی فیلم، آهنگی غمانگیز بود که از بلندگوی دستگاه پخش شد.
انریک گفت: «قتلهای خیابان مورگ.»
دوقلوهای همسان، ژنهای کاملاً یکسانی دارند. توی دوروبریهایتان آدمهای دوقلو سراغ دارید؟ میتوانید آندو را از هم تشخیص بدهید؟
اگر دانشمندان نسخهای شبیهسازیشده از شما بسازند، ژنهای یکسانی خواهید داشت و درنتیجه، شبیهِ همدیگر خواهید بود، درست مثلِ دوقلوهای همسان.
بهترین اختراع دنیا چیست؟ تا حالا از آن «لحظههایی که ایدهی قشنگی در ذهنت جرقه میزند» داشتهای؟ شاید این ایده به نظر خیلی رؤیایی باشد، اما آیا میتوانی یک آسمانخراش را وزن کنی یا مثل یک اَبَرقهرمان جَست بزنی؟
با الگوگرفتن از ذهنهای درخشان تاریخ، با ما در سفری هیجانانگیز به جهان علم و دانش و دنیای اطرافت همراه شو.
این کتاب با نقاشیهای معرکه، ایدههای باحال و اظهارنظرهای جنجالی به این پرسشها پاسخ میدهد.
آیا تا حالا آرزو داشتهای که فوتبالیست شوی؟
هیچوقت به اینکه مربی یا مدیر فنی تیم شوی یا اینکه در تلویزیون برنامهی ورزشی اجرا کنی، فکر کردهای؟
شغلهای گوناگونی در فوتبال وجود دارند؛ مثلاً میتوانی داور یا کمکداور شوی یا اینکه استعدادیابی کنی و ستارههای ورزشی آینده را کشف کنی!
در این کتاب با انواع این شغلها، تاریخچهی فوتبال، دانستنیهای جالب و خیلی چیزهای دیگر آشنا میشوی.
اندی و تری خانه درختی سیزدهطبقهی باحالشان را بیستوشش طبقه کردهاند. پیست ماشینبرقی اضافه کردهاند، مسیر اسکیت با یک گودال کروکودیل زیرش، استادیوم گِلبازی، اتاقک ضد جاذبه، دریاچهی یخی برای پاتیناژ با پنگوئنهای پاتیناژکار واقعی و کلی طبقهی باحال دیگر.
درست همانروزی که پدر ترولک ساختنِ پل زیبای رودخانه را به پایان رساند، بوبو با آن اندام ظریفش موفق به کشفی تازه و عجیب شد. توانست راه جدیدی پیدا کند! راهی که یکراست میرفت میان جنگلِ انبوه و پُرسایه. بوبو چند دقیقهای سرِ جا ایستاد و به راه چشم دوخت.با خودش فکر کرد: «حتماً باید دربارهی این راه با ترولک حرف بزنم. اونوقت دوتایی میریم و امتحانش میکنیم. من که خودم تنهایی جرأتش رو ندارم.» دو تکهچوب را ضربدری روی هم چید و گذاشت اول جاده. این چوبها نشانه بودند. برای اینکه دوباره بتواند جادهی ..
در بخش پروندههای عجیب، مرموز و خیلی سخت، آرامش حکمفرماست. کارآگاه سیتو دانشنامهی کارآگاههای بزرگ را میخواند که در آن عجیبترین پروندههای مشهورترین کارآگاهها را نوشتهاند. یک روز هم کسی داستانهای کارآگاه سیتو را در این کتاب مینویسد.
سروان چینمیادو با یک جورچین چینی ور میرود.
- کارآگاه! میخواهی توی چفت کردن تکههای این جورچین کمکم کنی؟
- نه، ممنون. الان فقط میخواهم دندانهایم را روی یک املت سیبزمینی چفت کنم.
اما در کلانتری مرکزی، آرامش هیچوقت خیلی طول نمیکشد.
کیویاتکوفسکی عاشق سردرآوردن از اسرار و معماهاست و ولکن ماجرا هم نیست. او خودش را کارآگاه خصوصی درجهیک میداند، همردیف شرلوک هولمز و مایکل بلومکوئیست و مجانی هم کار نمیکند.
کیویاتکوفسکی را دزدیدهاند! آدمربایان ریخت اجقوجقی دارند؛ هم نقاب به صورتشان زدهاند و هم کلهی همهشان کچل و آبی است. البته اوضاع بدتر از این هم میشود؛ آدمرباها دستبهکار میشوند و مدل موهای او را هم عوض میکنند. بعدش هم بدون یک کلمه حرف، او را دوباره چشمبسته توی کوچه ول میکنند. حالا ریختش شده عینِهو امپراتور شترمرغ کلهآبی!
آن روز صبح عجب وضع شلمشوربایی جلوی دفترِ روزنامهام درست شده بود! وقتی از ایستگاه مترو بیرون آمدم، دهها موش با سر و پنجههای جورواجور دیدم که همهجای خیابان ایستاده بودند. همهشان پوزههایشان را بالا گرفته بودند و زل زده بودند به پنجرهی دفترِ من! جمعیت با هم نعره میزدند:
«استیلتُن! بیا بیرون! استیلتُن! بیا بیرون!»
اوه! اوه! یک حسی بهم میگفت این موشها برای امضاگرفتن از من آنجا جمع نشدهاند.
خوشبختانه هیچکدامشان من را نشناخت. آخر میدانید که... استیلتُن منم. جرونیمو استیلتُن!
ک کلاه شد و گفت: «من کلاهم، مثل ماهم. کي من رو میخواد؟»
کوه گفت: «من، من کلهگنده.»
بعد کلهاش را نشان داد و گفت: «من کچلم. مو ندارم. برف که میآد سرما میخورم، هاپيشته، هاپيشته. بابام بزغاله کشته. ننهام سر ديگ آشه. بابام میخوره میپاشه. کلاهم میشي؟»
ک گفت: «چرا نمیشم؟ خوبم میشم.»
و رفت روي سر کوه نشست.
ویلیام شکسپیر با زبانِ ویژه و منحصربهفردش بیش از هر کمدینویس دیگری عشقِ رمانتیک را به سخره میگیرد و به شکلی کمدیوار با طنزی دوپهلو و نیشدار بازسازی میکند. او به ذهن و قلب شخصیتهایش رسوخ کرده، درونیات آنها را در حال خوشگذرانی و دلقکبازی آشکار میکند. رازِ شگفت هنر ویلیام شکسپیر در نگرشی خلاق به زندگی نهفته است.
در این مجموعه، کمدیهای شاد و بازیگوشانهی ویلیام شکسپیر به زبانی ساده و شیرین به داستان برگردانده شده است تا همهی خوانندگان بهراحتی با آنها ارتباط برقرار کنند.
خبرِ بد؟ دنیا داره به آخر میرسه.
و خبرِ خوب؟ چهار سابقهدار برگشتهن که دنیا رو نجات بدن. خْب شاید اونها مجبور باشن یه موشک قرض بگیرن... اما جدیجدی این ماجرا چقدر بیخ پیدا میکنه؟ چقدر؟ خیلیخیلی زیاد!
«از روی سقف بیا پایین و اینجا رو ببین... باورت نمیشه. منم مطمئن نیستم باورم شه!»
تیم وول خورد و از کیسهخوابش بیرون آمد و با ظرافت یک کاسه سوپ که میخواهد در مسابقهی رقص شرکت کند، از بالای سقف آلونک سُر خورد پایین و تندوتیز افتاد دنبال قاهره که با دست او را بهسمت مزرعهی لاماها هدایت میکرد. آنچه بعدش دید شگفتانگیزترین چیزی بود که به عمرش دیده بود، حتی از موزهی ماشینآلات چمنزنی که سال قبل از آن بازدید کرده بود هم، بهتر بود.
لاماها فوتبال بازی میکردند!
سمک سرش را برای آتشک خم کرد و رو به خورشید که جلوی پایش دوزانو نشسته بود، دست دراز کرد. خورشید دست سمک را فشرد و برخاست. سمک گفت: «با تو پیمان مردانگی و وفاداری میبندم. بدون این قویترین عهدیه که عیار با مرد دیگهای میبنده. تا تو و مهپری رو به هم نرسونم، دست برنمیدارم.»خورشید دست روی قبضهی شمشیر گوهرنشانش گذاشت و بلند گفت: «پس به شروانه و مهران و فغفور حمله میکنیم و تا آخرین قطرهی خون …»– کجا با این شتاب شاهزاده؟ اگر میخواهی به شهدخت برسی باید اینجا قوی باشه.سمک به شقیقهاش اشاره کرد....
پشت سر خانم تورن پا میگذارم به دویدن؛ ولی چند قدمی که میدوم، یک چیزی از پشت گوشم را میگیرد. جیغم درمیآید و دور خودم میچرخم. اما جز سایههای سیاه، هیچچیز دوروبرم نیست؛ سایههای ترسناکی که رنگشان به سبزی میزند. بعد هوای سردی میآید و شبحی پچپچ میکند: «قانونهای من! قانونهای مدرسهی من! حواست باشد. هیچوقتِ هیچوقت زیر پا نگذارشان. دویدن ممنوع!»
خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!
روی مبل مطبِ روانموشپزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.
ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟
دکتر خزآرام به پشتیِ صندلیاش تکیه داد و با آن لهجهی خندهدارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»
آه کشیدم...
سیندر در تلاش است تا از زندان بگریزد؛ هرچند اگر هم از پس این کار بربیاید، تبدیل میشود به مهمترین فراری اتحادیهی شرقی و قانون در تعقیبش خواهد بود.
در آنسوی دنیا، مادربزرگ اسکارلت بینو گم شدهاست. شواهد نشان میدهد چیزهای زیادی وجود دارد که اسکارلت نمیداند؛ هم دربارهی مادربزرگش و هم خطر مهلکی که تمام عمر در سایهی آن زندگی میکردهاست.
در همین اثنا، وُلف به دنیای اسکارلت پا میگذارد؛ یک مبارز خیابانی که ممکن است بداند مادربزرگ او کجاست. بهرغم آنکه ولف آشکارا اسرار سیاهی در دل دارد، چارهای برای اسکارلت نمیماند جز اعتماد به او.
نوروز به هوش آمد. تمام وجودش درد داشت. دست چپش غرق خون بود و احساس کرد چند دندهاش شکسته است. جلوی خونریزی را گرفت. آرام بلند شد و آخرین پرش به عقبِ گل را دید. شیوهی مبارزهاش برایش آشنا بود.گل پارچهای سفید به محل زخم بست و اژدها دوباره گمش کرد. گل کمان کشید. اینبار کمی بالاتر از چشم را نشانه گرفت. زه را کشید و صدای جیرجیر چوب دوباره بلند شد. نفس عمیقی کشید. به موی سیاه یاسمینبانو فکر کرد، به گونههای سفید قیصر که همیشه از شرم و خشم سرخ میشد و به نوروز وقتی که سبیلهایش را ریزریز به دند...
دربارهی داسی دایناسی 5 (قارچ سمی)
مامان! بابا! من برم اين دور وبر بگردم؟ شايد روي درختا يه ميوه پيدا كردم داسي دايناسي سبز كوچولو با مامان و بابايش به گردش ميرود. او ميخواهد براي خودش ميوه پيدا كند و بخورد.