اگر مثل پوملو یک فیل فیلسوفِ صورتی کوچولو بودی، با خرطومِ درازت چه‌کار می‌کردی؟ مثلاً با خرطومت کلاهِ گِرد و پیچ‌پیچی درست می‌کردی؟ یا از شاخه‌های گوجه‌فرنگی آویزان می‌شدی و تاب می‌خوردی؟ یا اینکه با خرطومت توت‌فرنگی‌های خوشمزه و رسیده را از بالای بوته‌ها می‌چیدی؟
پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است!
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه! بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.
پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است!!! رفت توی تونل... بو میداد!!
پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.
اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها...
پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، خواب می‌بیند. خواب‌های عجیب‌وغریب، خواب‌های تار، خواب‌های بامزه، خواب‌های سُرسُرهای...
مثلاً خواب می‌بیند مایوی خال‌خالی تنش کرده و همه نگاهش می‌کنند، یا خواب می‌بیند که پرواز می‌کند!
تو هم مثل پوملو خواب می‌بینی؟ عجیب‌ترین خوابی که دیدی چه بوده؟
دوست داری با خواب‌های شگفت‌انگیز پوملو، فیل فیلسوف، همراه شوی؟
فرمانده به سمت ژولیوس خم شد و هوار زد: «چه گندکاری وحشتناکی توی ساحل زیبای ما راه انداخته‌ا‌ین!»
ژولیوس گفت: «ببینین من بابت ساحل‌تون متأسفم، ولی ما تصادفی از اینجا سردرآوردیم. ما کشتی‌‌شکسته‌ایم!»
فرمانده سرفه کرد و ژولیوس را روی زمین هل داد. «هه! چه داستان قشنگی! شما جاسوسین و ما اینجا توی مصر همه‌ی جاسوس‌ها رو می‌کشیم!»
یک‌دفعه چشمش به زنی افتاد که با چادری سفید رویش را محکم پوشانده بود. چشم‌های زن برق می‌زد و بینی بزرگ و گُلی‌اش از صورتش بیرون زده بود. نرگس از ترس جیغ کشید، پایش لرزید و از بالای پله‌ها افتاد پایین. زن مثل سایه‌ای شناور از کنارش گذشت و از پله‌ها بالا رفت. نرگس جیغ کشید: «تو کی هستی؟ کجا می‌ری؟» و دستش را دراز کرد وچادر زن را گرفت و کشید. چادر روی زمین افتاد. هیچ‌کس میان چادر نبود
بابک بعد از هفت سال رفتن به کلاس موسیقی می‌خواهد رهبر ارکستر سمفونیک تهران شود. اما چون سنش کم است، به هر سالن موسیقی‌ای برای اجرا می‌رود او را به بیرون شوت می‌کنند. تا اینکه یک روز با خواهرش باران در راه خانه به مرد کولیِ دست‌فروشی برمی‌خورند که با سنتور آهنگی از بتهوون می‌نوازد. مرد کولی در بساطش جعبه‌ی موسیقی‌ای دارد که جادویی است و با هر بار کوک‌شدن ماجرایی تازه سر راه بابک و باران قرار می‌دهد.
آن روز صبح عجب وضع شلم‌شوربایی جلوی دفترِ روزنامه‌ام درست شده بود! وقتی از ایستگاه مترو بیرون آمدم، ده‌ها موش با سر و پنجه‌های جورواجور دیدم که همه‌جای خیابان ایستاده بودند. همه‌شان پوزه‌هایشان را بالا گرفته بودند و زل زده بودند به پنجره‌ی دفترِ من! جمعیت با هم نعره می‌زدند:
«استیلتُن! بیا بیرون! استیلتُن! بیا بیرون!»
اوه! اوه! یک حسی بهم می‌گفت این موش‌ها برای امضاگرفتن از من آنجا جمع نشده‌اند.
خوشبختانه هیچ‌کدامشان من را نشناخت. آخر می‌دانید که... استیلتُن منم. جرونیمو استیلتُن!
آذرداد هم در میانه‌ی این آشوب زندگی می‌کند. او آخرین انسانِ «هیولا» است. در دره‌سار، گاهی انسان‌ها یا حیوان‌هایی به دنیا می‌آیند که رنگِ پوست یا موهایشان متفاوت است و مردمِ دره‌سار آنها را هیولا می‌نامند. هیولاها می‌توانند ذهنِ دیگران را در اختیار بگیرند.
همه فکر می‌کنند من عجیب و غریبم، حتی مامان. هر چند مامان به روی خودش نمی‌آورد. بچه های مدرسه همیشه از من دوری می‌کنند. بیشتر زنگ های تفریح برای خودم تنهایی می‌چرخم. بقیه چیزها را طوری که من می‌بینم، نمی‌بینند. من بیشتر وقت‌ها توی هَپَروتم. درست نمی‌فهمم چرا، اما توی کله‌ام بچه‌ای هست که شبیه بچه‌های دیگر نیست.
یک روز که جنابِ تام رفت تا نامه‌ها را از صندوقِ‌پست دربیاورد،
پاکت‌نامه‌ی پُرزرق‌وبرقی دید. روی آن اسم آنجلا ثراگمورتون نوشته شده بود.
آنجلا که خانه را از بالا تا پایین حسابی تمیز کرده و برق انداخته بود، داشت روی مبل خستگی درمی‌کرد.
ولی این نامه‌ی مهمی بود و باید زود جوابش را میداد:
دعوتنامه‌ی ملکه برای مهمانی عصرانه‌ی قصر. به آنجلا اجازه داده بودند یک همراه هم با خود ببرد.
وقتی باد شمالی شروع به وزيدن می‌کند، در سويالاچيکا هر اتفاقی ممکن است بيفتد...
... مثلاً اينکه وسط يکی از بازی‌های سرنوشت‌ساز سوتوآلتو برای بقا در ليگ، نقطه‌ی پنالتی ناپديد بشود...
... و کسی نداند که رادو، سرايدار مدرسه و مسئول کشيدن نقطه‌ی پنالتی، کجا غيبش زده...
... و اينکه دوست‌های پدرت بريزند توی خانه‌تان و همه‌چيز را زيرورو کنند.
پس حواستان را جمع کنيد، عشق‌فوتبال‌ها! چون باد شمالی شروع به وزيدن کرده است!
استش این روزها مامان و بابا خیلی کم با من حرف می‌زنند. شدهاند یک مامان و بابای ایده‌آل!
کلاً یک جورِ باورنکردنی حالشان خوب است.
یعنی می‌توانم ریسک کنم و درباره‌ی چرتِ توی کلاسم، چیزی بهشان بگویم؟ یعنی می‌شود آن‌قدر درگیر اولین روزِ کاریِ بابا باشند که اصلاً نفهمند چی به چی است؟
یا اینکه این قضیه برشان می‌گرداند به حالت قبل؟
فقط یک نفر می‌داند که الان باید چه‌کار کنم: مدی!
وقتش رسیده که با خوندن قسمتِ سوم چهار سابقه‌دار از خنده روده‌بُر شین!
چهار سابقه‌دار قراره روزِ خیلی گندی داشته باشن!
این داستان رو از دست ندید!
این‌قدر خنده‌داره که شلوارتون رو خیس می‌کنید!
زندگی جناب تام بهتر از این نمی‌شد!
حالا یک تختخواب گرم و نرم برای شب‌های سرد داشت،
و یک استخر شنای خنک برای روزهای گرم!
هر وقت دیر به خانه بر می‌گشت، یک نفر نگرانش می‌شد
و هر وقت تا لنگ ظهر می‌خوابید یا کمی ناخوش بود، یک نفر صبحانه‌اش را برایش به رختخواب می‌آورد.
جناب تام ترجیح می‌دهد بعدازظهرها توی تختش دراز بکشد
در اعماق شبی تاریک در مصر، «مقبره» یک بار دیگر از جنب‌وجوش زندگی پُر شده بود.
شمع‌های سیاه، نوری نارنجی‌رنگ روی دیوارهای ماسه‌سنگی مقبره می‌رقصاندند، دیوارهایی با ردیف ردیف نقاشی‌های باستانی و خطوط هیروگلیف حک‌شده که تاریخچه‌ای از حیله‌گری و پیروزی را به تصویر می‌کشیدند. مخلوطی از بال سوسک و پر پرنده در دیگچه‌ای برنزی می‌سوخت. پشم حیوان و پوست مار هم در دیگچه‌ی دیگری به‌آرامی دود می‌کرد. بوی تند‌و‌تیزشان هوا را پُر کرده بود. چیزهایی که زمانی زنده بودند و حالا بوی مرگ از آنها بلند می‌شد.
هنوز خیلی از زمان افتتاح قصرم نگذشته بود که یکی از پری‌های زیبای دریایی عاشق من شد. معلوم است که محلش نگذاشتم. افکار دیگری در سرم چرخ می‌زد. می‌خواستم درسی حسابی به علاءالدین، بیتابر و الکاسنیبنسهلم بدهم. اما این پری دریایی با نامه‌های عاشقانه‌اش بیچاره‌ام کرده بود، نامه‌هایی که حالا توی خانه‌‌ام هستند، اما کسی چیزی از آنها نمی‌فهمد. زیرا به زبان نواحی زیرِ آب پکن نوشته شدهاند.
مسابقات بین‌المللی شش خاندان.
با رقابت‌های متنوع، از جمله فوتبال.
مسابقات در اسکاتلند برگزار می‌شود؛ در طول یک هفته‌ی کامل، با حضور تیم‌هایی از سراسر جهان.
از همه بهتر این است که شب‌ها توی یک قلعه‌ی قدیمی می‌خوابیم.
توی قلعه!!!
قلعه‌اش که شبح ندارد احیاناً؟
در اسکاتلند، همه‌ی قلعه‌ها شبح دارند!
می‌گویم: «آخه نمی‌تونید بدون من این فیلم رو بسازید! من هم اون جا بودم، من هم توی داستانم!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «ما هم نمی‌خواهیم بدون تو بسازیمش، مل گیبون رو آوردیم تا نقش تو رو بازی کنه.»می‌گویم: «مل گیبسون؟ واسه نقش من یه‌ذره پیره، نیست؟»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «مل گیبسون نه، مل گیبون! ببین، اینهاش!»می‌گویم: «ولی این که میمونه!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «نه، میمون نیست، گیبونه ... نژادش فرق داره! یکی ازجذاب‌ترین موجودات اولیه‌ای که جدیداً توی سینما گل کرده. دستمزدش هم به بادوم حساب می‌شه!»...
اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمی‌شوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگنده‌ی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق می‌رود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.
...از موسیقی راک با صدای بلند خوشم نمی‌آید. لباس‌های خال‌خالی یا راه‌راه یا روشن تنم نمی‌کنم. و همیشه‌ی خدا یک برش پنیر آمریکایی ساده را به یک قالب پنیر فلفلی تند هالپانو ترجیح می‌دهم.
همان‌طور که می‌بینید ترجیح می‌دهم زندگی آرام و بی‌دردسری داشته باشم. می‌دانم شاید به نظر بعضی موش‌ها بی‌نمک یا حتی حوصله‌سَربَر باشم. شاید هم راست بگویند. ولی خب من این‌طوری دوست دارم!
حالا چرا دارم این‌ها را به شما می‌گویم؟
الان توضیح می‌دهم...
بفرمایید!
این هم جلد چهارم چهار سابقه‌دار!
اون‌قدر می‌خندی که اشک از چشمت دربیاد!
اون‌قدر می‌خندی که روده‌بُر شی! (اصلاً هم مهم نیست کدوم یکی رو انتخاب می‌کنی؟ روده‌بُر‌شدن یا چشم‌های اشکی!)
فقط چهار سابقه‌دار رو در حمله‌ی گامبی‌ها از دست نده!
هِی بچه‌جون! دیگه وقتش شده که بریم پارک ژوراسیک!
چون قسمت هفتم سریال چهار سابقه‌دار اومده! بزن بریم!
خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!
روی مبل مطبِ روان‌موش‌پزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.
ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟
دکتر خزآرام به پشتیِ صندلی‌اش تکیه داد و با آن لهجه‌ی خنده‌دارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»
آه کشیدم...
به «ماکاموشی»، جزیره‌ی جوندگان جسور، خوش آمدید!
من جرونیمو استیلتُن هستم. سردبیر پُرفروش‌ترین روزنامه‌ی جزیره ی ماکاموشی. ولی بیشتر دوست دارم داستان‌های ماجراجویانه بنویسم. کتاب‌های من توی ماکاموشی مثل توپ صدا می‌کنند و حسابی پُرفروش اند! از پنیر سوئیسیِ تازه تازه خوشمزه‌تر و از پنیر چدارِ کهنه تند‌و‌تیزترند. سبیل‌چسب و بامزه‌اند، خنده‌دار و فرا موش نشدنی. دهنتان را آب می‌اندازند، به سبیل‌هایم قسم!
هشدار!
اگر از آروغ زدن و کشتی‌گرفتن خوشتان نمی‌آید، این کتاب را نخوانید!
واااااااای!
پرتاب ماهی و مسمومیت و کیک خرمگس هم همین‌طور!
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
