TOM GATES Everythings AMAZING

"Fans won't be disappointed in this third installment, which is packed to the gills with humor and Tom's trademark doodles." -- Booklist Things are looking up for Tom Gates.

TOM GATES Excellent excuses

No school for two whole weeks! Now Tom has plenty of time for the good stuff, like finding new ways (so many!) to annoy his big sister, Delia.

تام گیتس از آن پسربچه‌های وروجکی است که استاد بهانه آوردن و از زیر کار در رفتن است.با اینکه معلمش هم از دست او جانش به لبش رسیده،‌ از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد. تام در زندگی دو چیز را خیلی دوست دارد: بیسکویت و شکلات! دوستی به نام درک هم دارد که اگر ولش کنی،‌می‌خواهد هر شب در خانه‌ی او بماند و خوش بگذراند.

تام گیتس از آن پسر بچه های وروجکی است که استاد بهانه آوردن و از زیر کار در رفتن است.

با اینکه معلمش هم از دست او جانش به لبش رسیده ،‌ از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد.

تام در زندگی دو چیز را خیلی دوست دارد: بیسکویت و شکلات! دوستی به نام درک هم دارد که اگر ولش کنی  ، می خواهد  هر شب در خانه‌ی او بماند و خوش بگذراند.

حتی با اینکه از خانه‌ی ما فقط چهار دقیقه تا مدرسه‌ام راه است، من بیشتر وقت‌ها دیر می‌رسم به مدرسه.

معمولاً دلیلش این است که من و درِک (بهترین دوستم و همسایه‌ی دیواربه‌دیوارمان) سر راه مدرسه کمی (خب، کلی) «گپ» می‌زنیم. بعضی ‌وقت‌ها دلیلش این است که حواس من پرت می‌شود به آدامس‌های میوه‌ای و ویفرهای کاراملی مغازه. هر از گاهی هم دلیلش این است که من یک کوه کارهای خیلی مهم‌تر دارم.

بَه‌بَه!

(از خوشحالی این‌ که آخر نیمسالمان نزدیک است، پریده‌ام هوا!)

آقای فولِرمَن همین‌طور هِی آه می‌کِشد و اخم می‌کند و بعد هم چیزهایی مثلِ این می‌گوید:

کدوم بخش از «بگیرین بشینین» رو نمی‌فهمین؟

صندلی‌هاتون رو بلند کنین هُل بدین. قیژقیژ نکِشینشون زمین...

کتاب‌هاتون رو نذارین رو کله‌تون.

خودکار مالِ نوشتن و نقاشیه. برای چیه؟ ...

فکر کنم آقای فولِرمَن انتظار داشت همه‌ی ما بگوییم ...

نوشتن و نقاشی آقا!

ولی برَد گَلُوِی به این نتیجه رسید که خودکارها می‌توانند چوب‌‌طبل‌های معرکه‌ای هم باشند و...

این نقشه‌ی عالیِ من است برای ‌اینکه بتوانیم سگ‌های آدم‌خوار را بهترین گروهِ موسیقیِ کلِ عالَم کنیم!

بله!

چقدر ممکن است سخت باشد؟ (خیلی!)

کارهایی که الان می‌خواهم بکنم، این‌هایند:

1. چند تا ترانه‌ی دیگر بنویسم (درباره‌ی معلم‌ها نه.)

2. یک ویدئوی تماشایی برای یکی از آهنگ‌هایمان بسازم (راحت است.)

3. یک‌ مقدار بخوابم. (سخت است وقتی سروصداهای بلند هِی آدم را بیدار می‌کنند.)

4. دِلیا را اذیت کنم. (ربطی به سگ‌های آدم‌خوار ندارد، ولی همیشه خوش می‌گذرد دیگر.)

واقعاً دلم نمی‌خواهد هیچ‌کدامِ عکس‌های بچگی‌ام را بیاورم مدرسه. هیچ‌وقت.

ولی آقای فولِرمَن گفت اگر یادمان برود، ایمیلِ یادآوری برای والدینمان می‌فرستد و این قضیه را خیلی خیلی وخیم‌تر می‌کند، چون مامان خیلی زیاد به ایمیلش سر می‌زند و درجا می‌رود معذب‌کننده‌ترین عکس‌هایی را که از بچگی‌ام هست، پیدا می‌کند.

این‌یکی نازه!

مامان: «ببین چقدر قشنگ روی کاسه‌ی توالت نشستی تام.»

من: «این‌یکی رو نفرست.»

مامان: «خیلی دیر گفتی.»

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

۱. می‌توانید از این کتاب برای دررفتن از کارهای حوصله‌سَربَری مثلِ ناخن‌گرفتن استفاده کنید.

۲. همین که این کتاب را دست بگیرید، به‌نظر می‌آید مشغولِ کاری هستید.

۳. اگر مشغولِ خواندنش باشید، احتمالِ اینکه پدر و مادر و معلم‌ها مزاحمتان بشوند، کمتر است. (این واقعیت اثبات شده.)

۴. وانمود کنید خواندنِ کتابه جزوِ مشق‌های مدرسه‌تان است، حتی اگر نیست.

و ...

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

این قیافه‌ی مامان و بابا بود وقتی بهشان گفتم این هفته تعطیلات میان‌ترم است. دوست‌هایم همه یا رفته‌اند سفر یا گرفتار یک کارهایی‌اند و من هم چون نمی‌خواهم دِلیا بهم امر و نهی کند، کلی کار باحال برای خودم پیدا کرده‌ام بکنم؛ کارهایی مثل نقاشی کشیدن، بازی کردن و ساختن هیولا از کرک. (چون هر کسی یکی از این هیولاها لازم دارد دیگر، نه؟)

تام هر کاری از دستش بربیاید می‌کند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقت‌ها اتفاق‌هایی پیش می‌آید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت می‌گیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمی‌دهد در اردوی مدرسه شرکت کند! 

آقای فولرمن از تعجب خشکش زده که من را سر وقت توی کلاس می‌بیند.

می‌گوید: «چه غافل‌گیری قشنگی تام!»

و لبخند می‌زند.

(خیلی پیش نمی‌آید که آقای فولرمن لبخند بزند.)

بعد مارکوس برایم شکلک درمی‌آورد.

(خیلی پیش می‌آید که مارکوس شکلک دربیاورد.)

ولی امروز هیچ‌چیزی نمی‌تواند حالم را بد کند!

جز این دو تا کلمه: «درس ریاضی».

بعد اوضاع بدتر هم می‌شود...

«درس ریاضی

معلم: خانم ورثینگتن».

بدتر هم...

اگر نوشته‌هایم به‌ نظرتان یک‌کم لرزان می‌آید،

دلیلش این است که همین الان

حسابی جا خوردم!

برای اینکه آرام بشوم،

دارم دنبال بیسکویت‌های مخصوص مواقع اضطراری‌ می‌گردم که همیشه زیر تختم قایم می‌کنم.

(الان هم که قطعاً یک موقع اضطراری است.)

آخیش! بهتر شد.

خیلی‌خُب، بگذارید برایتان توضیح بدهم چی شد. من توی حمام بودم و وانمود می‌کردم دارم دوش می‌گیرم، ولی مشغول خواندن کتاب ‌مصورم بودم (عین همان کاری که خودتان هم می‌کنید دیگر).

بعد یکی شروع کرد خیلی محکم تق‌تق در زدن...

این‌همه برف یعنی مدرسه تعطیل. بله! حیف که مجبورم روزم را با مارکوس بگذرانم (که خیلی روی اعصاب است).به‌نظر عمو‌کِوین فکرِ خوبی است که به مناسبت پنجاهمین سالگرد ازدواج آفتاب‌های لب‌بوم یک عکس خانوادگی بگیریم. (من که فکر می‌کنم اسمِ چنین‌چیزی را نمی‌شود گذاشت هدیه).دِلیا هم خیلی مشتاق عکس خانوادگی نیست.بداخلاق شده (یعنی قیافه‌اش هیچ تغییری نکرده دیگر).

عُق!عکس خانوادگی نه!

بابا پیشنهاد داد: «چه‌طوره که...بریم پیاده‌روی؟»

سؤالِ من این بود که: «پیاده‌روی؟ کجا؟»

بابا گفت: «یه جای قشنگ.»

من پیشنهاد دادم: «شکلات‌فروشی قشنگه؟»

«نه تام، منظورِ من یه جایی مثلِ پارک بود.»

به بابا گفتم: «من اگه سگ داشتم، خیلی هم خوشحال می‌شدم بریم بیرون پیاده‌روی.»

بابا یادم انداخت که: «ما نمی‌تونیم سگ بیاریم چون دِلیا به سگ حساسیت داره.»

من هم زیرِلب گفتم: «من که ترجیح می‌دم سگ داشته باشم تا دِلیا دوروبَرم باشه.»

بابا حرفم را نشنید چون سرش گرمِ برداشتنِ یک تکه نخ بود از روی قفسه...

بعضی‌وقت‌ها تصمیم گرفتن خیلی راحت نیست. به‌خصوص وقت‌هایی که خواهر بداخلاقم دِلیا یک‌جور تهدیدآمیزی می‌آید سروقتم.

حرف نزن، کارت رو بکن!

مامان عزمش را جزم کرده کل خانه را مرتب کند. می‌گوید اگر نمی‌توانم تصمیم بگیرم چه چیزهایی را رد کنم بروند، خودش جایم تصمیم می‌گیرد. فاجعه می‌شود ها!

خوشبختانه آفتاب‌های لب‌بوم برای نجاتم سرمی‌رسند (بیش‌تر از یک بار هم)

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)

با دو بچه‌ی شجاع،

یک جفت کفش پرنده‌ی رؤیایی

و یک شرور خبیث

هر کسی دلش می‌خواست داستان ترسناک‌تری تعریف کند. جورج داستان سنجاب‌های زامبی را گفت. مِیسی قصه‌ی یک عنکبوت غول‌پیکر را تعریف کرد. داستانِ لی‌لی درباره‌ی اژدها نیمه‌کاره ماند، چون … بوووم! انگار چیز خیلی بزرگی روی پشت‌بام بود.

تام هر کاری از دستش بربیاید می‌کند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقت‌ها اتفاق‌هایی پیش می‌آید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت می‌گیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمی‌دهد در اردوی مدرسه شرکت کند! 

با دو بچه‌ی شجاع،

یک جفت کفش پرنده‌ی رؤیایی

و یک شرور خبیث

مینا با چهار تا چشم وق‌زده زُل زد تو صورت دایی‌بزرگه: «کِی؟!!!»

- یه زمانی وقتی که هنوز خیلی جوون بودم.

- کجا؟

- یه جایی تو اسپانیا. هنوز حتی جنگ جهانی هم شروع نشده بود.

محسن گفت: «کدوم جنگ جهانی؟»

دایی چپ‌چپ نگاهش کرد: «دوم دیگه.»

مینا متعجب نگاهش کرد: «وای! دایی‌جون یعنی شما درست وسط میدون جنگ بودین؟»

دایی خونسرد لبخند زد: «یه روزایی بودم، یه روزایی هم نبودم. من مجبور شدم برم وسط میدون جنگ.»

مانی گفت: «چرا مجبور شدین؟»

دایی به عصایی که دست گرفته بود، تکیه زد: «پیکاسو ازم خواسته بود.»

«به مدرسه‌ی من خوش اومدین. شما الان دزدان دریایی کارآموز هستین. ما شما رو به یه دزد دریایی کامل در هفت دریا تبدیل می‌کنیم! اگه بخواهین عین خیارهای دریایی نِک‌ونال کنین یا اگه مثل نرم‌تن‌ها از زیر کار دربرین و ولو بشین، بهتره که همین‌حالا سریع بپرین سمت ساحل.»

باد آمده و لوله ی بخاری را کنده و بخاری اتاق داسی دایناسی سبز کوچولو خاموش شده است. داسی دایناسی خیلی سردش است و می خواهد دوباره بخاری را روشن کند. فکر می کنی داسی دایناسی می تواند بخاری را تنهایی روشن کند؟

فکر می کنی دوباره اتاقش گرم می شود؟

پس چرا داسی دایناسی سرگیجه گرفته و روی زمین افتاده است؟!

معلم‌سرخانه با خودش خندید، بعد گفت: «فکر کنم برای امشب تمرین شمشیربازی بسّه. فردا دم غروب می‌بینمت. خوب بخوابی عزیزم.» رَدایش را دور شانه‌اش بالا کشید، بعد دست‌هایش را بالای سرش برد و چرخی زد و خودش را تبدیل کرد به خفاشی بزرگ.

ایدا معلم‌سرخانه‌اش را تماشا کرد که مقابل ماه که هنوز کامل نبود بال زد، و بعد شیرجه زد و توی بالاترین پنجره‌ی گنبدِ بزرگِ عمارت غم‌کده‌ی مخوف ناپدید شد.

اتولین و سسیلی غذای مخصوص لاک‌پشت را که آقای مانرو آورده بود، به لاک‌پشت‌ها دادند. سسیلی داستان باحالی برای اتولین تعریف کرد. داستان درباره‌ی پسری بود با پاهای گنده. آنقدر گنده که ازشان برای سایه‌بان استفاده می‌کرد.

اِیدا دختر یکی‌یک‌‌دانه‌ی لُرد گات شاعر سرشناسِ دوچرخه‌سوار خیلی هیجان‌زده است؛ این‌ بار به‌خاطر برگزار‌شدن جشنواره‌ی موسیقی «گات قفل» در عمارت‌ غمکده‌ی مخوف. قرار است از سراسر اروپا آهنگ‌سازان برجسته از راه برسند.

چه حالی پیدا می‌کنی اگر توی یکی از دفترچه‌های مرموز دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟

«میکل‌آنژ» همیشه به من می‌گفت آسان‌ترین راهِ رسیدن به آینده، فکر‌نکردن به آن است.

«مانی» با خواندن خاطرات دایی‌ شوکه می‌شود، «دایی‌سامان» کجا و «میکل‌آنژ» کجا؟

تا آمدیم کیک بخوریم، مامان‌بزرگ گفت که اول من و دوقلوها برایش کمی ساز بزنیم. قبل از زدن دوباره کمی دل‌شوره گرفتم چون هر وقت فلوت می‌زنم، اتفاق عجیب‌وغریبی می‌افتد. ژاکوب گفت که آهنگ دزدان دریایی کارائیب را بزنیم. اول من شروع کردم به فوت‌کردن توی فلوتم. چون فکر کردم وقتی دوقلوها شروع کنند به زدن، به‌هرحال کسی هیچ صدای دیگری را نمی‌شنود. و همین هم شد. سیمون آن‌قدر محکم زد روی طبلش که دسته‌اش شکست. و شیپور ژاکوب هم صدای فیلی را می‌داد که در حال جان‌کَندن بود.

… آن کسی که قرار بود گرهش به دست من باز شود تو بودی. خودت بودی … دوست دارم مردی را نجات بدهم. دوست دارم یک‌بار هم قصه برعکس باشد. یک شاهزاده‌‌‌‌ی سوار بر اسب سفید نیاید دختری را از چنگال دیو پلیدی نجات دهد. این‌بار دختری بیاید با گنجشک کوچکش و شاهزاده‌‌‌‌ای را از بند طلسمی آزاد کند …

چهار سابقه دار دنیا را از دست هیولای مارمالاد نجات دادند و  همه غرق در جشن و شادی هستن به جز آقای مار.

اون اصلا حوصله‌ی این بزن و بکوب رو نداره ! اما… !!!

نه ! نه ! اون خیلی قوی شده و فکرهایی شومی توی سرشه ! میخواد دوازه رو باز کنه !

«بیشتر شبیه یه سایه‌ی بزرگ و سیاه بود. تنها چیزی که تونستم واضح ببینم، دست‌هاش بود، دو تا دست اسکلتی و لاغر. داشتند با انگشت من رو نشون می‌دادن. یه چیزی هم ازشون چکه می‌کرد. یه چیزی شبیه... شبیه خون! خواستم فرار کنم که دست‌ها بالای سرم پیچ‌وتاب خوردن و انگار طلسم شده باشم، دیگه نتونستم تکون بخورم. همون‌جا سرِ جام میخکوب شدم. بعد یکی از دست‌ها مثل برق پرید جلو و گلوم رو گرفت. خیلی وحشتناک بود. همون لحظه رعدوبرقِ وحشتناکی زد و تونستم صورت ترسناک و رنگ‌پریده‌ش رو ببینم. خنده‌ش مو به تنم سیخ کرد....

توی بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، کارآگاه سیتوی معروف ذره‌بین-آب‌نبات شماره‌ی 8 با طعم توت‌فرنگی را لیس می‌زند و دانش‌نامه‌ی کارآگاه‌های بزرگ را می‌خواند. سروان چین‌می‌ادو هم نانچیکو تمرین می‌کند. یک‌دفعه سر و کله‌ی یک مأمور پلیس پیدا می‌شود که می‌گوید سروان را دمِ در کلانتری می‌خواهند.پشت در دو آقای خیلی شیک‌پوش با گنده‌ترین ماشینی که کارآگاه در زندگی‌اش دیده منتظر ایستاده‌اند. آن دو مرد به سمت سروان می‌روند و جوری به او تعظیم می‌کنند که انگار یک پادشاه است.کارآگاه سیتو به آن‌ها می‌...

اسم من «تالولا»ست. من کشته‌مُرده‌ی خون‌آشام‌ها هستم. یک وبلاگ دارم به نام «دختر خون‌آشام» و یک انجمن مخفی به نام «انجمن مخفی هیولاها». یک راز بزرگ هم دارم. رازی که فقط من و «مارکوس» می‌دانیم. من و «مارکوس» خون‌آشام‌های شرور و مرگبار را شکست دادیم!

...از موسیقی راک با صدای بلند خوشم نمی‌آید. لباس‌های خال‌خالی یا راه‌راه یا روشن تنم نمی‌کنم. و همیشه‌ی خدا یک برش پنیر آمریکایی ساده را به یک قالب پنیر فلفلی تند هالپانو ترجیح می‌دهم.

همان‌طور که می‌بینید ترجیح می‌دهم زندگی آرام و بی‌دردسری داشته باشم. می‌دانم شاید به نظر بعضی موش‌ها بی‌نمک یا حتی حوصله‌سَربَر باشم. شاید هم راست بگویند. ولی خب من این‌طوری دوست دارم!

حالا چرا دارم این‌ها را به شما می‌گویم؟

الان توضیح می‌دهم...

روزی روزگاری، که یه روزگارِ خیلی دندونی‌ای بود، هیچ جنبنده‌ای توی خونه‌درختی تکون نمی‌خورد (حتی من) که سر و صدا درست نشه. آخه اندی به امیدِ فرشته‌ی دندون، دندونشو انداخته بود تو یه لیوان آب و توی تخت‌خوابش خوابیده بود.

همین‌طور سکه‌ پشت سکه بود که توی خواب اندی ظاهر می‌شد...

من هم اون‌طرف، دراز کشیده بودم توی وان و سعی می‌کردم به‌جای دردسر درست‌کردن، حباب درست کنم. یعنی چی؟ یعنی اینکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم!

تا اینکه یهو...

مادر با احتیاط خَم شد و زیرِ تخت را نگاه کرد. دخترِ دیگری شبیه مهتاب زیر تخت دراز کشیده بود و وحشت‌زده جیغ می‌کشید.

مادر خشکش زد. چند بار زیر تخت و روی تخت را نگاه کرد. نمی‌دانست چه‌کار کند. گیج شده بود. دو تا مهتاب توی اتاق بودند که با هم مو نمی‌زدند. گیج و منگ بلند شد و ایستاد. ناگهان چشمش به زنی شبیه خودش افتاد که آن‌طرف تخت روبه‌رویش ایستاده بود و با چشمانی مضطرب او را نگاه می‌کرد.

چیزی نمانده که تعطیلات عالی هفته‌ی آخر سال به فاجعه‌ای تمام‌عیار تبدیل شود. اینکه همه‌چیز به روال طبیعی خود برگردد، به عشق‌فوتبال‌ها بستگی دارد. قرار بود تعطیلاتِ فراموش‌نشدنی‌ای باشد. قرار بود آخرین مسابقه‌ی فوتبال سال را برگزار کنند: مسابقه‌ی بچه‌ها با پدر و مادرها. بعدش هم قرار بود با هم به ورزشگاه اتلتیکو مادرید بروند تا فینال جام‌حذفی را تماشا کنند. این‌ها به کنار، سیرک بزرگ آتش هم به سویالاچیکا آمده تا برنامه‌های جذاب و هیجان‌انگیزی ترتیب دهد، اما با شروع آتش‌سوزی‌های مرموز در شهر، همه‌چیز به هم ریخته است. عشق‌فوتبال‌ها که پیمان بسته‌اند تا همیشه کنار هم باشند، این بار در جلد هشتم از مجموعه‌ی ته‌جدولی‌ها باید دست‌به‌کار شوند و مقصر آن خراب‌کاری‌ها را پیدا کنند.