تام گیتس 13 (ماجرای تماشایی (تاحدی))

TOM GATES Everythings AMAZING

"Fans won't be disappointed in this third installment, which is packed to the gills with humor and Tom's trademark doodles." -- Booklist Things are looking up for Tom Gates.

TOM GATES Excellent excuses

No school for two whole weeks! Now Tom has plenty of time for the good stuff, like finding new ways (so many!) to annoy his big sister, Delia.

تام گیتس از آن پسر بچه های وروجکی است که استاد بهانه آوردن و از زیر کار در رفتن است.

با اینکه معلمش هم از دست او جانش به لبش رسیده ،‌ از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد.

تام در زندگی دو چیز را خیلی دوست دارد: بیسکویت و شکلات! دوستی به نام درک هم دارد که اگر ولش کنی  ، می خواهد  هر شب در خانه‌ی او بماند و خوش بگذراند.

مجموعه اول کتاب های تام گیتس ، به نویسندگی لیز پیشون ، و با ترجمه ی آتوسا صالحی ، توسط انتشارات افق چاپ و توزیع شده است.

تام گیتس از آن پسربچه‌های وروجکی است که استاد بهانه آوردن و از زیر کار در رفتن است.با اینکه معلمش هم از دست او جانش به لبش رسیده،‌ از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد. تام در زندگی دو چیز را خیلی دوست دارد: بیسکویت و شکلات! دوستی به نام درک هم دارد که اگر ولش کنی،‌می‌خواهد هر شب در خانه‌ی او بماند و خوش بگذراند.

حتی با اینکه از خانه‌ی ما فقط چهار دقیقه تا مدرسه‌ام راه است، من بیشتر وقت‌ها دیر می‌رسم به مدرسه.

معمولاً دلیلش این است که من و درِک (بهترین دوستم و همسایه‌ی دیواربه‌دیوارمان) سر راه مدرسه کمی (خب، کلی) «گپ» می‌زنیم. بعضی ‌وقت‌ها دلیلش این است که حواس من پرت می‌شود به آدامس‌های میوه‌ای و ویفرهای کاراملی مغازه. هر از گاهی هم دلیلش این است که من یک کوه کارهای خیلی مهم‌تر دارم.

۱. می‌توانید از این کتاب برای دررفتن از کارهای حوصله‌سَربَری مثلِ ناخن‌گرفتن استفاده کنید.

۲. همین که این کتاب را دست بگیرید، به‌نظر می‌آید مشغولِ کاری هستید.

۳. اگر مشغولِ خواندنش باشید، احتمالِ اینکه پدر و مادر و معلم‌ها مزاحمتان بشوند، کمتر است. (این واقعیت اثبات شده.)

۴. وانمود کنید خواندنِ کتابه جزوِ مشق‌های مدرسه‌تان است، حتی اگر نیست.

و ...

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

این قیافه‌ی مامان و بابا بود وقتی بهشان گفتم این هفته تعطیلات میان‌ترم است. دوست‌هایم همه یا رفته‌اند سفر یا گرفتار یک کارهایی‌اند و من هم چون نمی‌خواهم دِلیا بهم امر و نهی کند، کلی کار باحال برای خودم پیدا کرده‌ام بکنم؛ کارهایی مثل نقاشی کشیدن، بازی کردن و ساختن هیولا از کرک. (چون هر کسی یکی از این هیولاها لازم دارد دیگر، نه؟)

تام هر کاری از دستش بربیاید می‌کند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقت‌ها اتفاق‌هایی پیش می‌آید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت می‌گیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمی‌دهد در اردوی مدرسه شرکت کند! 

این کتاب پر از داستان هایی هس که شما رو می خندونه

شهر اکفیلد یه نمایش بزرگ داره که همه دوست دارن توش شرکت کنن.

مخصوصا مارکوس. (اصلا چیز عجیبی نیست)

مامان و بابا به دلیا خیلی امر و نهی می کنن و این اصلا خوب نیست. و من فهمیدم اینکه بخوای با کلک یه اسکوپ بستنی کاراملی اضافه بگیری اصلا کار خوبی نیست.

ولی بالاخره نقاشی های من جز خارق العاده ترین ها شد.

اگر نوشته‌هایم به‌ نظرتان یک‌کم لرزان می‌آید،

دلیلش این است که همین الان

حسابی جا خوردم!

برای اینکه آرام بشوم،

دارم دنبال بیسکویت‌های مخصوص مواقع اضطراری‌ می‌گردم که همیشه زیر تختم قایم می‌کنم.

(الان هم که قطعاً یک موقع اضطراری است.)

آخیش! بهتر شد.

خیلی‌خُب، بگذارید برایتان توضیح بدهم چی شد. من توی حمام بودم و وانمود می‌کردم دارم دوش می‌گیرم، ولی مشغول خواندن کتاب ‌مصورم بودم (عین همان کاری که خودتان هم می‌کنید دیگر).

بعد یکی شروع کرد خیلی محکم تق‌تق در زدن...

این‌همه برف یعنی مدرسه تعطیل. بله! حیف که مجبورم روزم را با مارکوس بگذرانم (که خیلی روی اعصاب است).به‌نظر عمو‌کِوین فکرِ خوبی است که به مناسبت پنجاهمین سالگرد ازدواج آفتاب‌های لب‌بوم یک عکس خانوادگی بگیریم. (من که فکر می‌کنم اسمِ چنین‌چیزی را نمی‌شود گذاشت هدیه).دِلیا هم خیلی مشتاق عکس خانوادگی نیست.بداخلاق شده (یعنی قیافه‌اش هیچ تغییری نکرده دیگر).

عُق!عکس خانوادگی نه!

بعضی‌وقت‌ها تصمیم گرفتن خیلی راحت نیست. به‌خصوص وقت‌هایی که خواهر بداخلاقم دِلیا یک‌جور تهدیدآمیزی می‌آید سروقتم.

حرف نزن، کارت رو بکن!

مامان عزمش را جزم کرده کل خانه را مرتب کند. می‌گوید اگر نمی‌توانم تصمیم بگیرم چه چیزهایی را رد کنم بروند، خودش جایم تصمیم می‌گیرد. فاجعه می‌شود ها!

خوشبختانه آفتاب‌های لب‌بوم برای نجاتم سرمی‌رسند (بیش‌تر از یک بار هم)

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)

سلام. اسم من «اندی» است.

این هم «تری»، دوستم است.

ما توی یک درخت زندگی می‌کنیم.

خب، منظورم از درخت، یک خانه‌‌درختی است. تازه وقتی می‌گویم خانه‌درختی، منظورم یکی از آن قدیمی‌هایش نیست. یک 65 طبقه‌اش است!

(خانه‌درختی ما قبلا 52 طبقه بود ولی ما 13 طبقه‌ی دیگر رویش ساختیم.)

خب، معطل چی هستید؟

بپرید بالا!

تام هر کاری از دستش بربیاید می‌کند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقت‌ها اتفاق‌هایی پیش می‌آید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت می‌گیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمی‌دهد در اردوی مدرسه شرکت کند! 

جونده‌ها همدیگر را هل می‌دادند و کنار می‌زدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمی‌خواستم زیر دست‌وپنجه‌ی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجه‌ی نوه‌اش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربه‌هه همه‌مون رو یه لقمه‌ی چپ کنه!» نوه‌ی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامان‌بزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجه‌ی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همه‌چی درست می‌شه.» نوه‌اش را بغل کردم و هر دویشان ...

هیجان بیشتر با بسته‌ی کاپوچین پلاس!

حالا دیگر می‌توانید با اضافه کردن این بسته به بازی اصلی، کاپوچین را ۶ نفره بازی کنید، آن هم با ۳۶ کارت کاملا جدید برای چالش و هیجان بیشتر‌!

هِی بچه‌جون! دیگه وقتش شده که بریم پارک ژوراسیک!

چون‌ قسمت هفتم سریال چهار سابقه‌دار اومده! بزن بریم!

وقتی مامان و بابا شروع کردند به سؤال کردن از من که چه‌کار کنند باحال به نظر برسند، اصلاً عین خیالم نبود. راستش خیلی باحال بود که می‌دیدم آن‌ها بالا‌و‌پایین می‌پرند و جفنگیات نوجوان‌ها را بلغور می‌کنند.

این تا وقتی بود که سر‌و‌کله‌ی بابا با لباس‌های اجق‌وجق دمِ مدرسه‌ی ما پیدا نشده بود!

اصلاً باحال نیست. بهترین دوستم، مدی، هم موافق است. آن‌ها دیگر شورش را درآورده‌اند. باید دست از این کارهایشان بردارند.

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!

روی مبل مطبِ روان‌موش‌پزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.

ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟

دکتر خزآرام به پشتیِ صندلی‌اش تکیه داد و با آن لهجه‌ی خنده‌دارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»

آه کشیدم...

این خاطرات بی‌اغراق نوشته شده‌اند.گاهی وقت‌ها یک‌جورهایی باورنکردنی به نظر می‌رسند، اما واقعاً همه‌ی این‌ اتفاق‌ها برایم پیش آمده و ممکن بود برای شما هم پیش بیاید. راستش را بخواهید احتمالاً پیش می‌آید.اما تا وقتی من اینجا هستم که کمکتان کنم، لازم نیست نگران باشید. پیشنهاد می‌کنم دفتر خاطراتم را دوبار بخوانید. بار اول راحت بنشینید و لذتش را ببرید. واقعاً خوشحال می‌شوم اگر حال کنید و به جوک‌هایم بخندید. بار دوم، خم شوید به جلو و تمرکز کنید. شاید دلتان بخواهد یادداشت بردارید. این‌طوری خوب می‌فهم...

پو خنده‌ای تصنّعی سر داد، ولی خنده‌اش به شکل آه درآمد. «کاتسا... خودت فکرش را بکن اوضاع الان برای من چطور است. قریحه‌ی من تمام جزئیات آن کوه‌ها را در آن بالا نشانم می‌دهد، تمام جنگل را در آن پایین نشانم می‌دهد. حرکت تمام ماهی‌های توی آبگیر و تمام پرنده‌های لای درخت‌ها را حس می‌کنم. حس می‌کنم این سوراخی که در آبگیر درست کردیم، دارد یخ می‌بندد. برف با سرعت تمام در ابرها شکل می‌گیرد، کاتسا. تا چند لحظه‌ی دیگر قرار است برف ببارد.»

شغل های باورنکردنی که شاید تا حالا اسمشان را نشنیده باشی !
آیا می‌دانستی شغل‌هایی‌ وجود دارد که تا حالا اسمشان را هم نشنیده‌ای؟ برای مثال، نوبت‌بگیر حرفه‌ای، کارآگاه زباله، کِشتکار جسد، گاوچران دریایی، امدادگر اسکی‌سوار، پرستار تنبل‌ها و کلی شغل باحال و عجیب‌وغریب دیگر.

مرتب نگه‌داشتن اتاق از خیلی از مشکلات جلوگیری می‌کند. اگر پدر و مادری وارد اتاقی بشوند و ببینند همه‌چیز مرتب و منظم است، اصولاً شک نمی‌کنند. خب البته پدر و مادرهایی هم هستند، مثل مال من، که همیشه یک چیزی پیدا می‌کنند.

سلام به همه. بله، من دکتر مارمالادم! من از صبح داشتم تو این کک‌دونی چیزهای قشنگ‌قشنگ پچ‌پچ می‌کردم و گرگ هم ثابت کرد که خیلی خیلی پسر حرف‌گوش‌کن و معرکه‌ای تشریف داره. اما آقای مار این مهمونی منه. متاسفانه باید ازت بخوام جمع و جور کنی بری پی کارت.

چه حالی پیدا می‌کنی اگر توی یکی از دفترچه‌های مرموز دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟

«میکل‌آنژ» همیشه به من می‌گفت آسان‌ترین راهِ رسیدن به آینده، فکر‌نکردن به آن است.

«مانی» با خواندن خاطرات دایی‌ شوکه می‌شود، «دایی‌سامان» کجا و «میکل‌آنژ» کجا؟

داستانی مملو از عشق و ایمان که با ظرافتی بی‌نظیر و تاثیرگذار نوشته شده است. کتابی است بی‌نهایت ژرف و همه‌ی گروه‌های سنی از خواندن آن لذت می‌برند.

باز هم دیرم شد!

«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.

همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...

درباره‌‌ی داسی دایناسی 13 (گرگیناسور)
يه حيووني مي‌خوام که نباشه اسباب‌بازي بياد توي اتاقم با من بشه هم‌بازي داسي‌دايناسيِ سبزِ کوچولو از اسباب‌بازيهايش خسته شده است. او فکر مي‌کند اسباب‌بازي‌هايش تکراري هستند و جان ندارند. براي همين پايش را مي‌کند توي يک کفش که بابي‌ناسور و مامي‌دايناسي برايش يک حيوان خانگي بياورند. آن هم چي؟ يک سگ به اسم گرگيناسور.

همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.

ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...

ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟

ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.

ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!

با شور و اشتیاق گفتم: «هنری! می‌تونی به من اعتماد کنی، باور کن! تو رو خدا بهم بگو چرا زاغ سیاه خانواده‌ی بکستر رو چوب می‌زنی؟»نفس‌ عمیقی کشید و گفت: «من همچین کاری نمی‌کنم. الانم باید برم.» بلند شد و با عجله به‌طرف در رفت.گفتم: «عینکت یادت نره!» و برای اینکه فضای ناآرام اتاق را کمی شاد کنم، چند لحظه‌ای عینک را به چشمم زدم. انتظار داشتم چشم‌هایم همه‌چیز را تار ببیند تا کمی شوخی کنم. برعکس! همه‌چیز را به‌خوبی قبل می‌دیدم.عینک را پسش دادم، خیلی گیج شده بودم: «این عینک واقعی نیست، نه؟»به من نگاه ...

آهی کشیدم و گفتم: «هیچ‌جا سوراخ‌موشِ خودِ موش نمی‌شه.» دیروقت بود و از اینکه برگشته بودم خانه خوشحال بودم.

ولی وقتی از راه‌پله‌ی جلویی خانه بالا رفتم، فوری فهمیدم یک جای کار می‌لنگد.

چرا درِ خانه باز بود؟ من که صبح قفلش کرده بودم. و چرا چراغ طبقه‌ی بالا روشن بود؟ من وقتی از خانه بیرون می‌روم، همیشه همه‌ی چراغ‌ها را خاموش می‌کنم.

نوکِ‌پنجه نوکِ‌پنجه جلو رفتم و ساکت و بی‌سروصدا رفتم توی خانه. از راهروی تاریک گذشتم. کنار درِ آشپزخانه ایستادم و یواشکی سر و پوزه‌ای آب دادم. درِ یخچال چارطاق باز بود!

کمی بعد آنجلا خوابش برد و جنابِ تام هم شروع کرد به گشت‌وگذار روی شن‌های ساحل.

یک قلعه آن‌نزدیکی‌ها بود.

از بالای آن می‌شد منظره‌ی زیبای ساحل را تماشا کرد.

جنابِ تام تصمیم گرفت زمین را بکَنَد و گنج پیدا کند.

و پیدا هم کرد، آن هم یک عالمه!

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)