دفترچه خاطرات جغد 4 (اوا بال قلنبه و هم کلاسی تازه اش)

دفترچه خاطرات جغد 10 (اوا بال قلنبه و نی نی مو)

اِوا خیلی هیجان‌زده است، چون قرار است از برادر کوچکش نگه‌داری کند. او و دوست‌هایش برای او آب‌نبات حشره، نمایش عروسکی، و آوازی برای وقتِ خوابش آماده کرده‌اند.

یک خبر بال‌انگیز! «عید قلب‌های گرم» نزدیک است. من یک عالمه هدیه برای دوستانم ساخته‌ام. دل توی دلم نیست زودتر هدیه‌ها را برایشان ببرم. اما بعد می‌فهمم هدیه‌ی چند تا از پَرپَر‌ی‌ترین جغد‌های زندگی‌ام را فراموش کرده‌ام! ای وای! حالا چه خاکی به پرم بریزم؟

زندگی هوهویی اِوا بال‌قلنبه واقعاً هوهویی است. او همه‌ی همه‌چیز را برای دفترچه‌خاطراتش تعریف می‌کند. اگر می‌خواهید همه‌ی بال‌بالی‌های زندگی هوهویی‌اش را بخوانید، دفترچه‌خاطراتش را کش بروید!

در درختستان طوفانِ بزرگی در راه است! اِوا می‌خواهد به همه کمک کند تا جایشان امن باشد. او می‌خواهد ثابت کند برای قَسمِ جُغدی آماده است. برای همین به اَسبچه‌ی گم‌شده‌ای کمک می‌کند تا به خانه برسد. اما آن‌قدر باد و باران زیاد است که آن‌ها در طوفان گیر می‌افتند!
آیا اِوا هنوز هم می‌تواند اَسبچه را نجات دهد؟

اِوا بال‌قلنبه در سرزمین درختی با خانواده‌اش و لوسی بهترین دوست دنیا زندگی می‌کند. او در مدرسه‌ی جغدی بالادرختی درس می‌خواند و کلی ماجراهای جالب و باحال برایش پیش می‌آید که حیف است شما ندانید. شنبه جشنِ تولد اِوا است! او برای يک مهمانی بالشی بزرگ برنامه‌ريزی می‌کند. در اين مهمانی تماشای فيلم، بوفه‌ی بستنی، اتاقِ عکاسی و خيلی چيزهای ديگر هم هست. اِوا ديگر طاقت ندارد! همه‌ی دوست‌هايش هم خيلی هيجان‌زده هستند. البته... به جز سو. سو می‌گويد نمی‌تواند بيايد. آيا اِوا می‌تواند سر دربياورد چرا سو به مهمانی نمی‌آيد؟ آن هم برای مهمانی بال‌انگيزِ او!

به «ماکاموشی»، جزیره‌ی جوندگان جسور، خوش آمدید!

من جرونیمو استیلتُن هستم. سردبیر پُرفروش‌ترین روزنامه‌ی جزیره ی ماکاموشی. ولی بیشتر دوست دارم داستان‌های ماجراجویانه بنویسم. کتاب‌های من توی ماکاموشی مثل توپ صدا می‌کنند و حسابی پُرفروش اند! از پنیر سوئیسیِ تازه تازه خوشمزه‌تر و از پنیر چدارِ کهنه تند‌و‌تیزترند. سبیل‌چسب و بامزه‌اند، خنده‌دار و فرا موش ‌نشدنی. دهنتان را آب می‌اندازند، به سبیل‌هایم قسم!

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

چه بدشانسی گنده‌ای! وقتی رفتیم مدرسه، دوشیزه‌پُشت‌پَرپَری خیلی‌خیلی ناراحت بود. «بچه‌ها! من یک خبر بد دارم. گردنبند عزیزم، همان گردنبند قدیمی که برای روز عروسی در نظر گرفته بودم … گم شده!» انجمن مخفی برنامه‌ریزی عروسی، بعد از مدرسه، در لانه‌درختی ما یک جلسه‌ی فوری برگزار کرد. حالا ما کارآگاهان مخفی برنامه‌ریزی عروسی بودیم.

آقای فولرمن از تعجب خشکش زده که من را سر وقت توی کلاس می‌بیند.

می‌گوید: «چه غافل‌گیری قشنگی تام!»

و لبخند می‌زند.

(خیلی پیش نمی‌آید که آقای فولرمن لبخند بزند.)

بعد مارکوس برایم شکلک درمی‌آورد.

(خیلی پیش می‌آید که مارکوس شکلک دربیاورد.)

ولی امروز هیچ‌چیزی نمی‌تواند حالم را بد کند!

جز این دو تا کلمه: «درس ریاضی».

بعد اوضاع بدتر هم می‌شود...

«درس ریاضی

معلم: خانم ورثینگتن».

بدتر هم...

استش این روزها مامان و بابا خیلی کم با من حرف می‌زنند. شده‌اند یک مامان و بابای ایده‌آل!

کلاً یک جورِ باورنکردنی حالشان خوب است.

یعنی می‌توانم ریسک کنم و درباره‌ی چرتِ توی کلاسم، چیزی بهشان بگویم؟ یعنی می‌شود آن‌قدر درگیر اولین روزِ کاریِ بابا باشند که اصلاً نفهمند چی به چی است؟

یا اینکه این قضیه برشان می‌گرداند به حالت قبل؟

فقط یک نفر می‌داند که الان باید چه‌کار کنم: مدی!

دیوارنویس همچنان می‌خواست تهدیدش را عملی کند؟ هر ساعت، یک دیوارنوشته‌ی جدید؟

توی حیاط مدرسه‌مان، دقیقاً پشت زمین فوتبال، دست‌شویی‌ها هستند. یک جای تقریباً پرت. جلوی دست‌شویی‌ها دیوار گنده‌ای است که مدرسه را از خیابان جدا می‌کند. یک دیوار آجری. دیواری عالی برای کسی که می‌خواهد رویش چیزی بنویسد.

دیوارنوشته‌ی بی‌نام‌وامضا ساعت ۹ صبح دقیقاً همان‌جا پیدا شد.

هِی بچه‌جون! دیگه وقتش شده که بریم پارک ژوراسیک!

چون‌ قسمت هفتم سریال چهار سابقه‌دار اومده! بزن بریم!

مادرم روی سکو کاری جز دادوفریاد نمی‌کرد.

تقریباً از همان دقیقه‌ی اول گیر داد به پدر کامونیاس:

«کیکه! چطور این بچه را گذاشته‌ای یارگیری نفربه‌نفر کند؟ می‌بینی که نا ندارد.»

«کیکه! این‌قدر به داور اعتراض نکن. اخراجت می‌کند ها!»

«کیکه! بالاغیرتاً النا را بفرست تو. این دخترجدیده توی هپروت سِیر می‌کند!»

«کیکه! دفاع خطی بچین ارواح جدت!»

نمی‌دانم حق با او بود یا نه، ولی آدم دلش می‌خواست بهش بگوید «ساکت».

می‌گویم: «علو! به دوچرخه‌ی این یارو دست نزن، شر می‌شود، این امیرو بچه‌ی خیلی بسیار دعواگری است، هیکل دارد به‌اندازه‌ی چی!» می‌گوید: «رکاب که بزنی، چراغِ پشت گلگیرش روشن می‌شود، دیده‌ای؟ از دوچرخه‌ی عبدلو هم باحال‌تر است.» می‌گویم: «برعکس خودِ امیرو، دوچرخه‌اش خیلی قشنگ و باحال است، چرخ‌هایش هم پُر از نوارهای رنگی‌اند.» می‌گوید: «تازه یادش رفته قفلش کند.» صدای جیغ و بوق و سوت بچه‌ها بلند شده...

حلقه‌های گل و برگ با شاخه‌های توت، اتاق‌نشيمنم را آراسته بودند و بله، صدالبته يک درخت کريسمس هم داشتم. آن سال زيباترين درخت کاج بازار را خريده بودم، خوشگل‌ترين کاجی که قدوقواره‌اش هم به سوراخ‌موشم می‌خورد. حتی ريشه‌هايش هم هنوز به تنه‌اش آويزان بودند! بله، شايد وقتی کريسمس تمام می‌شد، مي‌کاشتمش توی باغچه‌ی خانه‌ام. ولی آن موقع با تکه‌پنیرهای پلاستيکی تزيينش کرده بودم.

لب‌ولوچه‌ام آويزان شد. آخر مگر من چه‌کار کرده بودم که گرفتار پینکی پیک شده بودم؟ خيلي روي مخ بود. بدجوري اعصاب‌خُردکن بود. می‌توانست يک موشِ کاملاً معمولي را آنقدر ديوانه کند که مرگِ‌موش بخورد!

تاریخ مستطاب کفش

آل‌استار قرمز، کتانی سفید، گیوه، کفش پاشنه‌دار،
گالش، صندل، چکمه...
یک دنیا قصه پشت هر کدام از این کفش‌ها هست.

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)

«به مدرسه‌ی من خوش اومدین. شما الان دزدان دریایی کارآموز هستین. ما شما رو به یه دزد دریایی کامل در هفت دریا تبدیل می‌کنیم! اگه بخواهین عین خیارهای دریایی نِک‌ونال کنین یا اگه مثل نرم‌تن‌ها از زیر کار دربرین و ولو بشین، بهتره که همین‌حالا سریع بپرین سمت ساحل.»

هزار سال است خاکستر می‌بارد و هیچ گلی شکوفه نمی‌زند. هزار سال است اسکاها با تیره‌روزی به بردگی کشیده می‌شوند. هزار سال است که لرد فرمانروا قدرت مطلق را در دست دارد؛ فرمانروایی شکست‌ناپذیر که نهایت وحشت را حاکم کرده‌است. امید مدت‌هاست از دست رفته و حتی خاطره‌ای هم از آن باقی نمانده‌است؛ درست در همین موقع، نیمه‌اسکایی ترسو و دل‌شکسته، امید را در جهنمی‌ترین زندان لرد فرمانروا پیدا می‌کند. کِلسیر «برانگیخته» می‌شود و قدرت‌های یک مِه‌زاد را می‌یابد. او دزدی است با خصلت رهبری ذاتی و اکنون هدفی جز شکست لرد فرمانروا ندارد. کلسیر رؤیایش را برملا می‌سازد؛ سرنگونی معبود ظالم.

مسابقات بین‌المللی شش خاندان.

با رقابت‌های متنوع، از جمله فوتبال.

مسابقات در اسکاتلند برگزار می‌شود؛ در طول یک هفته‌ی کامل، با حضور تیم‌هایی از سراسر جهان.

از همه بهتر این است که شب‌ها توی یک قلعه‌ی قدیمی می‌خوابیم.

توی قلعه!!!

قلعه‌اش که شبح ندارد احیاناً؟

در اسکاتلند، همه‌ی قلعه‌ها شبح دارند!

ترولک که کم‌کم ترس برش داشته بود، در گوش مادرش زمزمه کرد: «توی جنگل جانوران خطرناک هم وجود دارند؟»مادرش گفت: «خیلی کم. ولی شاید بهتر باشه کمی تندتر راه بریم. اگه بر فرض محال حیوون خطرناکی سرِ راهمان سبز شد، شاید به‌خاطر جثه‌ی کوچکمون نتونه ما رو ببینه.»ترولک ناگهان محکم دست مادرش را گرفت و گفت: «نگاه کن!» دُمش از ترس بالا رفته بود. یک جفت چشم از پشت یکی از درخت‌ها و از میان سایه‌روشن‌ها زل زده بود به آن‌ها. مادر ترسید و جا خورد. اما بعد خیلی آرام گفت: «چیزی نیست. یه جونور کوچولوست، صبر کن روش...

ترجیح می‌دهی چی باشی؟ دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است یا دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است، در حالی که واقعاً دختر است؟

فردی می‌داند دوست دارد کدام‌ باشد، اما جلوی تابی حرف اشتباهی زده که نه تنها او را رنجانده، بلکه احتمالاً به جشن‌تولدِ محشرش هم دعوت نمی‌شود. جشن تولدی با گاو مکانیکی و قلعه‌ی بپر‌بپر.

پو خنده‌ای تصنّعی سر داد، ولی خنده‌اش به شکل آه درآمد. «کاتسا... خودت فکرش را بکن اوضاع الان برای من چطور است. قریحه‌ی من تمام جزئیات آن کوه‌ها را در آن بالا نشانم می‌دهد، تمام جنگل را در آن پایین نشانم می‌دهد. حرکت تمام ماهی‌های توی آبگیر و تمام پرنده‌های لای درخت‌ها را حس می‌کنم. حس می‌کنم این سوراخی که در آبگیر درست کردیم، دارد یخ می‌بندد. برف با سرعت تمام در ابرها شکل می‌گیرد، کاتسا. تا چند لحظه‌ی دیگر قرار است برف ببارد.»

ملکه زیر لب چیزی گفت و دست‌هایش را از هم باز کرد. ناگهان قامتش به اندازه‌ی کوهی بلند شد، دست‌هایش به بال‌های سیاه بزرگی تبدیل شدند و سرش به شکل اژدهایی درآمد. بدرباسم بی‌درنگ برگشت و شروع کرد به دویدن. از شهر خارج شد. داشت با تمام قدرت در بیابان می‌دوید که احساس کرد صدای بال‌های اژدها را می‌شنود. چند لحظه بعد اژدها مقابل او روی زمین نشست. بدرباسم برگشت و در جهت مخالف شروع کرد به دویدن که یک‌دفعه پنجه‌های بزرگ اژدها را دورِ بدنش احساس کرد. اژدها او را از زمین بلند کرد و به آسمان برد.

اندی و تری خانه‌درختی بیست‌و‌شش‌طبقه‌ی باحالشان را سی‌و‌نه طبقه کرده‌اند. یک ترامپولین بدون تور محافظ اضافه کرده‌اند، آبشار شکلاتی، آتشفشان فعال بدون گدازه برای برشته‌کردن مارشمالوهای خوشمزه‌شان، باغ‌‌وحش بچه‌دایناسورها، موزه‌ی اگه جرأت داری باور نکن، فیلی بوکسور به نام آقای خرطومکس و کلی چیزهای باحال دیگر. اما مهم‌ترینشان طبقه‌ای فوقِ سری است که تری هنوز ساختش را تمام نکرده … طبقه‌ای که قرار است اتفاق‌هایی عجیب تویش بیفتد.

باد آمده و لوله ی بخاری را کنده و بخاری اتاق داسی دایناسی سبز کوچولو خاموش شده است. داسی دایناسی خیلی سردش است و می خواهد دوباره بخاری را روشن کند. فکر می کنی داسی دایناسی می تواند بخاری را تنهایی روشن کند؟

فکر می کنی دوباره اتاقش گرم می شود؟

پس چرا داسی دایناسی سرگیجه گرفته و روی زمین افتاده است؟!

سلام! من آگوس پیانولا هستم و با چند تا هیولا زندگی می‌کنم. تا حالا کلی ماجرا برایمان پیش آمده و با دکتر بروت مبارزه کرده‌ایم. عجب موجود نچسبی است این بروت! کاری کرد که زنبور پَنترَکس آقای پتی‌پن را نیش بزند. چی؟ نمی‌دانید منظورم چه جانوری است؟ پس کتاب را بخوانید! بخوانید...!

راستی! توی این داستان با سه تا هیولای دیگر، که برنده‌ی مسابقه‌ی طراحی هیولایی بوده‌اند، آشنا می‌شوید: هاپو و بابی و پینچیتو!