ترولک از خواب بیدار شد و بیآنکه بداند کجاست، مدتی به سقف خیره ماند. او صد روز و صد شب را در خواب گذرانده بود و اکنون رؤیاها دوروبرش پرسه میزدند و با جار و جنجال او را به دنیای خواب باز میخواندند. اما همینکه چرخید تا خودش را در حالتِ راحتی قرار دهد، چیزی دید که رؤیاها پاک از سرش پریدند، خواب هم همینطور. شامهزاد توی تختش نبود! نه خودش بود، نه کلاهش! ترولک گفت: «باید بفهمم چه خبر شده.» رفت طرف پنجره و بیرون را نگاه کرد. مثل روز روشن بود که شامهزاد از نردبان طنابی استفاده کرده بود. ترولک...ش
مومی ترول ها 7 (کودک نامرئی و داستان های دیگر)
با مومیترولها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانهای و بامزه که مثل اسبآبی پوزهی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومیترولها در روزگاران گذشته توی خانهی آدمها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی میکردند. اما الآن زندگیشان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجانانگیزشان را بخوانید.
با مومیترولها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانهای و بامزه که مثل اسبآبی پوزهی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومیترولها در روزگاران گذشته توی خانهی آدمها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی میکردند. اما الآن زندگیشان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجانانگیزشان را بخوانید.
توتیکی دخترک کوچکی را که بهخاطر نامهربانیِ دیگران، نامرئی شده، پیش مومیترولها میآورد تا شاید آغوش گرم آنها، او را به زندگی عادی برگرداند. بوبو کوچولو از اینکه سگ اسباببازیاش را بخشیده، خیلی پشیمان است و...
از همین نویسنده
تو ای فرزند نابخرد که پدرت را جدی و باوقار میدانی، داستان این سه پدر را بخوان تا دریابی پدران هنگام نوجوانی چگونه بودهاند. من به خود، به همعصران و به نسلهای آینده دِینی دارم که باید آن را با نوشتن زندگینامهی دوران جوانیام که سرشار است از ماجراهای خارقالعاده، ادا کنم. اطمینان دارم که بسیاری با خواندن آن، متفکرانه پوزهشان را بالا گرفته و به فریاد خواهند گفت: «آفرین بر ترول جوان!» و یا «به این میگن زندگی!» در پایان میخواهم از کسانی که در تبدیلِ زندگی من به یک شاهکار هنری نقشی داشتهان...
با مومیترولها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانهای و بامزه که مثل اسب آبی پوزهی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومیترولها روزگاران گذشته توی خانهی آدمها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی میکردند. اما الان زندگیشان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجانانگیزشان را بخوانید.
سایر کتاب های همین ناشر
آماده باشید برای خوندن خندهدارترین، پُرشَر و شورترین و باحالترین کتابی که تا حالا دیدهاید.
وقت ملاقات با چهار سابقهدار رسیده...
تام هر کاری از دستش بربیاید میکند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقتها اتفاقهایی پیش میآید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت میگیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمیدهد در اردوی مدرسه شرکت کند!
آنجلا ثراگمورتون با اوقاتتلخی گفت: «اگر میخواهی فردا به مریخ بروی، باید شب زود بخوابی.»
برای یک بار هم که شده،
جنابِ تام کاری را که از او خواسته بودند، انجام داد.
ولی آنجلا اصلاً نتوانست بخوابد.
بعد از صبحانه، به جنابِ تام سفارش کرد که مراقب خودش باشد،
و بعد فضانورد کوچولو و شجاعش را بدرقه کرد.
زندگی جناب تام بهتر از این نمیشد!
حالا یک تختخواب گرم و نرم برای شبهای سرد داشت،
و یک استخر شنای خنک برای روزهای گرم!
هر وقت دیر به خانه بر میگشت، یک نفر نگرانش میشد
و هر وقت تا لنگ ظهر میخوابید یا کمی ناخوش بود، یک نفر صبحانهاش را برایش به رختخواب میآورد.
جناب تام ترجیح میدهد بعدازظهرها توی تختش دراز بکشد
میگویم: «آخه نمیتونید بدون من این فیلم رو بسازید! من هم اون جا بودم، من هم توی داستانم!»آقای غولتصویر میگوید: «ما هم نمیخواهیم بدون تو بسازیمش، مل گیبون رو آوردیم تا نقش تو رو بازی کنه.»میگویم: «مل گیبسون؟ واسه نقش من یهذره پیره، نیست؟»آقای غولتصویر میگوید: «مل گیبسون نه، مل گیبون! ببین، اینهاش!»میگویم: «ولی این که میمونه!»آقای غولتصویر میگوید: «نه، میمون نیست، گیبونه ... نژادش فرق داره! یکی ازجذابترین موجودات اولیهای که جدیداً توی سینما گل کرده. دستمزدش هم به بادوم حساب میشه!»...
سلام به همه. بله، من دکتر مارمالادم! من از صبح داشتم تو این ککدونی چیزهای قشنگقشنگ پچپچ میکردم و گرگ هم ثابت کرد که خیلی خیلی پسر حرفگوشکن و معرکهای تشریف داره. اما آقای مار این مهمونی منه. متاسفانه باید ازت بخوام جمع و جور کنی بری پی کارت.
رن گفت: «وای! وین!» و مشتاقانه اطراف را برانداز کرد. الکس گفت: «باید حداقل سههزار کیلومتر از جایی که بودیم فاصله داشته باشه ... اونوقت ما همهش یه دقیقه تو راه بودیم.» یاد منظرهی تاریک و عجیبوغریبی افتاد که با ناامیدی میانش دویده بودند ... آیا واقعاً میان جهان پس از مرگ سفر کرده بودند؟ ذهنش از سؤالهای بزرگ و گیجکننده پر بود، ولی الان نگرانیهای بزرگتری داشت. وقتی نگاهش روی لبههای تاریک خیابان میچرخید، طلسمآویز باستانیاش را در کنار پوستش حس میکرد که گرم میشود. این یک هشدار بود...
مادر با احتیاط خَم شد و زیرِ تخت را نگاه کرد. دخترِ دیگری شبیه مهتاب زیر تخت دراز کشیده بود و وحشتزده جیغ میکشید.
مادر خشکش زد. چند بار زیر تخت و روی تخت را نگاه کرد. نمیدانست چهکار کند. گیج شده بود. دو تا مهتاب توی اتاق بودند که با هم مو نمیزدند. گیج و منگ بلند شد و ایستاد. ناگهان چشمش به زنی شبیه خودش افتاد که آنطرف تخت روبهرویش ایستاده بود و با چشمانی مضطرب او را نگاه میکرد.
نینجای استرسی همیشه استرس داشت؛ مثلا وقتی میخواستند به خانهی دیگری اسبابکشی کنند، دلشوره میگرفت. یا اینکه میترسید نتواند کارهایش را بهموقع انجام دهد. او بیشتر وقتهایی که استرسی میشد، تب میکرد و بدنش میخارید و زخم و زیلی میشد. تا اینکه نینجای امیدوار به او یاد داد چطوری استرس و نگرانیاش را به آرامش تبدیل کند
نوروز به هوش آمد. تمام وجودش درد داشت. دست چپش غرق خون بود و احساس کرد چند دندهاش شکسته است. جلوی خونریزی را گرفت. آرام بلند شد و آخرین پرش به عقبِ گل را دید. شیوهی مبارزهاش برایش آشنا بود.گل پارچهای سفید به محل زخم بست و اژدها دوباره گمش کرد. گل کمان کشید. اینبار کمی بالاتر از چشم را نشانه گرفت. زه را کشید و صدای جیرجیر چوب دوباره بلند شد. نفس عمیقی کشید. به موی سیاه یاسمینبانو فکر کرد، به گونههای سفید قیصر که همیشه از شرم و خشم سرخ میشد و به نوروز وقتی که سبیلهایش را ریزریز به دند...
طبق فرمایش خانم پیپی، همهی بچهها عکس حیوانهایی را که میخواستند بکشند، با خودشان آورده بودند. همه بهجز شایِن.
به هر صورت، کشیدن لاکپشت خیلی بهنظرم سخت بود، حتی با داشتن عکسش. چون روی لاکش پُر از برآمدگی، چین و چروک، خط و لکه است. بهخاطر همین، لاکپشت من کمی شبیه توپ فوتبال سوراخ شد.
تیم فوتبال هفتنفرهی سوتوآلتو فقط یک تیم دبستانی خشکوخالی نیست.
خیلی بیشتر از این حرفهاست.
ما با هم پیمانی بستهایم:
هیچکس و هیچچیز ما را از هم جدا نمیکند.
همیشه کنار هم بازی میکنیم.
هر اتفاقی هم که بیفتد.
بهخاطر همین، وقتی آن ماجراها پیش آمد، چارهای نداشتیم جز اینکه دستبهکار شویم.
وسایل تجسسمان را آماده کردیم...
و رفتیم توی دل ماجرا.
بیخود نیست اسم خودمان را گذاشتهایم...
تهجدولیهای عشقِفوتبال!
کاوشگر قطب موهای کمپشت بیحالتش را صاف کرد و کلاه هلالیاش را دوباره روی سرش گذاشت.
«من رو یک ماه توی وان چسب خوابونده بود، با یک صاعقه جون گرفتم و زنده شدم.»
لبخندی زد و دندانهای سبز جلبکگرفتهاش نمایان شد.
بعد از آن جنابِ تام همیشه توی حمام بود... آببازی میکرد، خودش را خشک میکرد و موهایش را برس میکشید.
آنجلا از پشت در سروصدایش را میشنید که داشت سشوار میکشید، آبنمک قرقره میکرد، موهایش را شانه میزد و خودش را تروتمیز میکرد.
اسم من «تالولا»ست. من کشتهمُردهی خونآشامها هستم. یک وبلاگ دارم به نام «دختر خونآشام» و یک انجمن مخفی به نام «انجمن مخفی هیولاها». یک راز بزرگ هم دارم. رازی که فقط من و «مارکوس» میدانیم. من و «مارکوس» خونآشامهای شرور و مرگبار را شکست دادیم!
اندی و تری خانه درختی سیزدهطبقهی باحالشان را بیستوشش طبقه کردهاند. پیست ماشینبرقی اضافه کردهاند، مسیر اسکیت با یک گودال کروکودیل زیرش، استادیوم گِلبازی، اتاقک ضد جاذبه، دریاچهی یخی برای پاتیناژ با پنگوئنهای پاتیناژکار واقعی و کلی طبقهی باحال دیگر.
واقعاً دلم نمیخواهد هیچکدامِ عکسهای بچگیام را بیاورم مدرسه. هیچوقت.
ولی آقای فولِرمَن گفت اگر یادمان برود، ایمیلِ یادآوری برای والدینمان میفرستد و این قضیه را خیلی خیلی وخیمتر میکند، چون مامان خیلی زیاد به ایمیلش سر میزند و درجا میرود معذبکنندهترین عکسهایی را که از بچگیام هست، پیدا میکند.
اینیکی نازه!
مامان: «ببین چقدر قشنگ روی کاسهی توالت نشستی تام.»
من: «اینیکی رو نفرست.»
مامان: «خیلی دیر گفتی.»
کاپوچین یک بازی هیجان انگیز با رنگ و زنگ و به سبک بازیهای همزمان است. یعنی بازیکنان در آن قرار نیست تا منتظر نوبت خودشان باشند، بلکه همه همزمان شروع به چیدن لیوانهایشان روی هم، با نهایت سرعت و دقت میکنند. باید قبل از بقیه با لیوانک هایی که در دست دارید ترکیب مناسبی بسازید. زنگ را به صدا دربیاورید تا در آخر با امتیاز بیشتر برنده شوید. تصویرهای مختلف، با رنگها و ترکیبهای متفاوتشان پیش روی شما هستند و البته حریفانی جدی و سرسخت. پس حواستان را جمع کنید! زنگ پیروزی کاپوچین فقط برای تیزترین چشمها و سریعترین دستها به صدا در میآید! همچنین این بازی را می توانید در سه سطح سختی ساده، متوسط و پیچیده بازی کنید.
...از موسیقی راک با صدای بلند خوشم نمیآید. لباسهای خالخالی یا راهراه یا روشن تنم نمیکنم. و همیشهی خدا یک برش پنیر آمریکایی ساده را به یک قالب پنیر فلفلی تند هالپانو ترجیح میدهم.
همانطور که میبینید ترجیح میدهم زندگی آرام و بیدردسری داشته باشم. میدانم شاید به نظر بعضی موشها بینمک یا حتی حوصلهسَربَر باشم. شاید هم راست بگویند. ولی خب من اینطوری دوست دارم!
حالا چرا دارم اینها را به شما میگویم؟
الان توضیح میدهم...
با شور و اشتیاق گفتم: «هنری! میتونی به من اعتماد کنی، باور کن! تو رو خدا بهم بگو چرا زاغ سیاه خانوادهی بکستر رو چوب میزنی؟»نفس عمیقی کشید و گفت: «من همچین کاری نمیکنم. الانم باید برم.» بلند شد و با عجله بهطرف در رفت.گفتم: «عینکت یادت نره!» و برای اینکه فضای ناآرام اتاق را کمی شاد کنم، چند لحظهای عینک را به چشمم زدم. انتظار داشتم چشمهایم همهچیز را تار ببیند تا کمی شوخی کنم. برعکس! همهچیز را بهخوبی قبل میدیدم.عینک را پسش دادم، خیلی گیج شده بودم: «این عینک واقعی نیست، نه؟»به من نگاه ...
توی بخش پروندههای عجیب، مرموز و خیلی سخت، کارآگاه سیتوی معروف ذرهبین-آبنبات شمارهی 8 با طعم توتفرنگی را لیس میزند و دانشنامهی کارآگاههای بزرگ را میخواند. سروان چینمیادو هم نانچیکو تمرین میکند. یکدفعه سر و کلهی یک مأمور پلیس پیدا میشود که میگوید سروان را دمِ در کلانتری میخواهند.پشت در دو آقای خیلی شیکپوش با گندهترین ماشینی که کارآگاه در زندگیاش دیده منتظر ایستادهاند. آن دو مرد به سمت سروان میروند و جوری به او تعظیم میکنند که انگار یک پادشاه است.کارآگاه سیتو به آنها می...
برای لحظهای خیال کرد شاید آنچه دیده نوع دیگری از وقایع غیرمسلّمی است که صندوقچه میتواند به نمایش بگذارد و تا الان نشانش نداده بوده، نوعی توهم. اما میدانست اینگونه نیست. خودش میتوانست آینده را ببیند، خب آن دختر هم میتوانست از دیوار عبور کند. آیا آن دختر هم مثل او صاحب چیزی بود، صاحب نوعی ابزار که به او چنین قدرتی میداد؟ آیا آن دختر هم به سرای پاسخ رفته بود؟ حتماً همینطور بود. حتماً بهخاطر همین بود که دکترجریشو او را هم دنبال میکرد.
پشت سر خانم تورن پا میگذارم به دویدن؛ ولی چند قدمی که میدوم، یک چیزی از پشت گوشم را میگیرد. جیغم درمیآید و دور خودم میچرخم. اما جز سایههای سیاه، هیچچیز دوروبرم نیست؛ سایههای ترسناکی که رنگشان به سبزی میزند. بعد هوای سردی میآید و شبحی پچپچ میکند: «قانونهای من! قانونهای مدرسهی من! حواست باشد. هیچوقتِ هیچوقت زیر پا نگذارشان. دویدن ممنوع!»
خانوادهی سلطنتی چهار نفرهای در قلعهای وسطِ شهر زندگی میکنند. همهی آنها از تاجگذاشتن متنفرند. هربار از تاجگذاری فرار میکنند و به دریا و کوه و آتشفشان میروند. شاهزادهکوچولوهای بامزه، آلیس و لوییسکوچیکه، به هر بهانهای دنبالِ بازیکردن هستند و بوزومخملی، فیلِ گندهی عروسکیشان را همهجا با خودشان میبرند.
اینبار نوبت باباست که...