مومی ترول ها 7 (کودک نامرئی و داستان های دیگر)

ترولک که کم‌کم ترس برش داشته بود، در گوش مادرش زمزمه کرد: «توی جنگل جانوران خطرناک هم وجود دارند؟»مادرش گفت: «خیلی کم. ولی شاید بهتر باشه کمی تندتر راه بریم. اگه بر فرض محال حیوون خطرناکی سرِ راهمان سبز شد، شاید به‌خاطر جثه‌ی کوچکمون نتونه ما رو ببینه.»ترولک ناگهان محکم دست مادرش را گرفت و گفت: «نگاه کن!» دُمش از ترس بالا رفته بود. یک جفت چشم از پشت یکی از درخت‌ها و از میان سایه‌روشن‌ها زل زده بود به آن‌ها. مادر ترسید و جا خورد. اما بعد خیلی آرام گفت: «چیزی نیست. یه جونور کوچولوست، صبر کن روش...

ترولک از خواب بیدار شد و بی‌آنکه بداند کجاست، مدتی به سقف خیره ماند. او صد روز و صد شب را در خواب گذرانده بود و اکنون رؤیاها دور‌و‌برش پرسه می‌زدند و با جار و جنجال او را به دنیای خواب باز می‌خواندند. اما همین‌که چرخید تا خودش را در حالتِ راحتی قرار دهد، چیزی دید که رؤیاها پاک از سرش پریدند، خواب هم همین‌طور. شامه‌زاد توی تختش نبود! نه خودش بود، نه کلاهش! ترولک گفت: «باید بفهمم چه خبر شده.» رفت طرف پنجره و بیرون را نگاه کرد. مثل روز روشن بود که شامه‌زاد از نردبان طنابی استفاده کرده بود. ترولک...ش

با مومی‌ترول‌ها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانه‌ای و بامزه که مثل اسب آبی پوزه‌ی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومی‌ترول‌ها روزگاران گذشته توی خانه‌ی آدم‌ها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی می‌کردند. اما الان زندگی‌شان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجان‌انگیزشان را بخوانید.

واپنيرا! خيلی هيجان‌انگيز بود! من و ته‌آ و تراپولا و بنجامين راه افتاده بوديم دنبال ياقوت آتشزا، جواهری افسانه‌ای که در قلب جنگل آمازون مخفی بود. ولی جست‌وجویمان تبديل شد به ماجراجويی! چند تا جونده‌ی بدجنس و نفرت‌انگيز هم دنبال ياقوت می‌گشتند! يعنی موفق می‌شديم که نگذاريم اين سنگ گران‌بها به پنجه‌ی موش‌های ناجور بيفتد؟

موتسارت مربی پیانوی بابک می‌شود و او را به‌عنوان پیانونوازی که خوانندگان گروه اپرایش را هماهنگ می‌کند برمی‌گزیند. بعد هم برای اجرای اپرای «عروسی فیگارو» به سفری پرماجرا به فرانسه می‌روند و با اجرای این اپرا انقلابی در میان تماشاگران به پا می‌کنند. تماشاگرانی که فکر می‌کنند ملکه‌ی اتریشی‌شان فرق بین نان و کیک را نمی‌داند.

مامان گفت: «تو باید تنبیه شوی ریکی!»

بابا گفت: «همین طوره! موردش یکی دو تا هم نیست.» بعد نگاه معناداری به من کرد.

-فیلم ممنوع!

-چی؟

-مک دونالد ممنوع!

-اما این نامردیه.

-شنا ممنوع!

-یه لحظه مهلت بدید.

مامان گوشی تلفنم را قاپید و انداخت تو جیبش.

-تلفن هم ممنوع.

رن گفت: «وای! وین!» و مشتاقانه اطراف را برانداز کرد. الکس گفت: «باید حداقل سه‌هزار کیلومتر از جایی که بودیم فاصله داشته باشه ... اون‌وقت ما همه‌ش یه دقیقه تو راه بودیم.» یاد منظره‌ی تاریک و عجیب‌و‌غریبی افتاد که با ناامیدی میانش دویده بودند ... آیا واقعاً میان جهان پس از مرگ سفر کرده بودند؟ ذهنش از سؤال‌های بزرگ و گیج‌کننده پر بود، ولی الان نگرانی‌های بزرگ‌تری داشت. وقتی نگاهش روی لبه‌های تاریک خیابان می‌چرخید، طلسم‌آویز باستانی‌اش را در کنار پوستش حس می‌کرد که گرم می‌شود. این یک هشدار بود...

به دنیای پُر رمز و رازِ سرزمین رؤیایی استوژیت خوش آمدید! سرزمین نقش و نگارهای سحرآمیز... در این‌جا، کارت‌هایی با تصاویری عمیق، الهام‌بخش و مسحورکننده، به طرز جذاب و شگفت‌انگیزی توانایی تفکر خلاقانه و قدرت شهود شما را می‌آزمایند. برای موفقیت در این بازی باید از استعداد، قدرت تخیل و ذهن‌خوانی، و تجربیات پیشین خود به گونه‌ای متفاوت بهره ببرید...

"استوژیت" ترکیبی است از قدرت خلاقیت و ذهن‌خوانی! هر بازیکن در نوبتش براساس یکی از کارت‌های در دستش، کلمه‌ای را می‌گوید. بازیکنان دیگر باید با قدرت ذهن‌خوانی خود، کارت آن بازیکن را از میان کارت‌های دیگر بیابند.

ساکت شد و انگشتش را کرد توی دماغش. بعد دنبال حرفش را گرفت: «نه داداش! اصلاً و ابداً مثل من نیست. دنبال هیجان و این چیزها هم نیست. نه از کوسه‌گیری خوشش می‌آد، نه با صخره‌نوردی حال می‌کنه. بُزدل‌موشیه واسه خودش! آره، خیلی ضدّ‌حاله. خودت که این‌جور موش‌ها رو می‌شناسی. از همین مسافرت‌های پَک‌وپیرزنی واسه‌ش خوبه. تهِ تهِ خطرش این باشه که پشم‌هاش آفتاب‌سوخته شه. ها! ها! ولی خیلی خَرپوله‌ها! نگران مایه‌تیله نباش. پولش از پارو بالا می‌ره!»

نویسنده در کتاب تسلا نامه ای برای زندگی، آمیزه ای از منظومه ی فکری و شرح حال شخصی اش را بر خرد و دانش متفکران و نجات یافتگان در طول اعصار، استوار می سازد. مت هیگ دست خواننده اش را می گیرد و به دنیای فیلسوف برجسته کی پرکگارد می برد، آن جا که فلسفه به ما می آموزد که «عشق همه چیز است، همه چیز را می دهد و همه چیز را می گیرد.» و کمی بعدتر دری به دنیای تسلیم ناپذیرانی همچون هلن کلر، بروس لی و جیمز بالدوین به رویمان می گشاید.

آخ، دلم مثل سیر و سرکه می‌جوشد! فردا داریم برای تعطیلات می‌رویم سوئد، آن هم با یک کشتی خیلی بزرگ! از آن جالب‌تر اینکه شایِن را هم با خودمان می‌بریم. وقتی شایِن باشد، دیگر نمی‌ترسم که توی چادر بخوابم، حتی وسط طبیعت بکر و وحشی، با اینکه می‌گویند سوئد پُر است از خرس و گرگ و غول..

دیوارنویس همچنان می‌خواست تهدیدش را عملی کند؟ هر ساعت، یک دیوارنوشته‌ی جدید؟

توی حیاط مدرسه‌مان، دقیقاً پشت زمین فوتبال، دست‌شویی‌ها هستند. یک جای تقریباً پرت. جلوی دست‌شویی‌ها دیوار گنده‌ای است که مدرسه را از خیابان جدا می‌کند. یک دیوار آجری. دیواری عالی برای کسی که می‌خواهد رویش چیزی بنویسد.

دیوارنوشته‌ی بی‌نام‌وامضا ساعت ۹ صبح دقیقاً همان‌جا پیدا شد.

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

توبیِ درخت‌نشین پسری است یک‌ونیم میلی‌متری. خیلی‌خیلی کوچک. او با خانواده و قوم‌وخویش‌ها و دیگر درخت‌نشین‌ها روی درخت بلوط بزرگ زندگی می‌کند. پدر توبی اختراع مهمی کرده، اما حاضر نمی‌شود راز آن را فاش کند، برای همین خانواده‌ی توبی تبعید و زندانی می‌شوند. فقط توبی می‌تواند فرار کند. او در میان شاخه‌ها می‌دود و با پاهای خسته و زخمی از دست درخت‌نشین‌ها فرار می‌کند و وارد یک ماجراجویی بزرگ می‌شود.
داستانی فوق‌العاده از ماجراجویی‌ها و دوستی‌ها و دلدادگی‌ها در دلِ دنیایی کوچک.

سمانی و سمیلی، خرگوش‌های دوقلوی بامزه‌ای هستند که می‌خواهند توی هر کاری سَرَک بکشند؛ برای همین هم خیلی وقت‌ها دردسر می‌سازند. تورک‌ریزه، خارخارو، قوری‌قوری و مولی دوستان آنها هستند و با هم ماجراهای خنده‌دار و جالبی دارند. با اینکه خرابکاری‌های آنها بزرگترها را عصبانی می‌کند، اما انگار نتیجه‌اش آنقدرها هم بد نیست!

من می‌خواهم برای اولین‌بار جشنواره‌ی شکوفه‌انگیز مدرسه‌جغدی بالا‌درختی راه بیندازم. خیلی بال‌بالی می‌شود! برنامه‌های جالبی داریم.شیرین‌کاری، شیرینی‌پزی، مسابقه‌ی لباس‌های خوشگل و مسابقه‌ی نقاشی …

اما فقط یک هفته وقت دارم. چطوری باید تا آن‌وقت این‌همه کار را تمام کنم؟

شغل های باورنکردنی که شاید تا حالا اسمشان را نشنیده باشی !
آیا می‌دانستی شغل‌هایی‌ وجود دارد که تا حالا اسمشان را هم نشنیده‌ای؟ برای مثال، نوبت‌بگیر حرفه‌ای، کارآگاه زباله، کِشتکار جسد، گاوچران دریایی، امدادگر اسکی‌سوار، پرستار تنبل‌ها و کلی شغل باحال و عجیب‌وغریب دیگر.

اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمی‌شوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگنده‌ی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق می‌رود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.

باز هم دیرم شد!

«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.

همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...

آنجلا ثراگمورتون با اوقات‌تلخی گفت: «اگر می‌خواهی فردا به مریخ بروی، باید شب زود بخوابی.»

برای یک بار هم که شده،

جنابِ تام کاری را که از او خواسته بودند، انجام داد.

ولی آنجلا اصلاً نتوانست بخوابد.

بعد از صبحانه، به جنابِ تام سفارش کرد که مراقب خودش باشد،

و بعد فضانورد کوچولو و شجاعش را بدرقه کرد.

لب‌ولوچه‌ام آويزان شد. آخر مگر من چه‌کار کرده بودم که گرفتار پینکی پیک شده بودم؟ خيلي روي مخ بود. بدجوري اعصاب‌خُردکن بود. می‌توانست يک موشِ کاملاً معمولي را آنقدر ديوانه کند که مرگِ‌موش بخورد!

ک کلاه شد و گفت: «من کلاهم، مثل ماهم. کي من رو می‌‌‌‌‌‌خواد؟»

کوه گفت: «من، من کله‌گنده.»

بعد کله‌اش را نشان داد و گفت: «من کچلم. مو ندارم. برف که می‌‌‌‌‌‌آد سرما می‌‌‌‌‌‌خورم، هاپيشته، هاپيشته. بابام بزغاله کشته. ننه‌ام سر ديگ آشه. بابام می‌‌‌‌‌‌خوره می‌‌‌‌‌‌پاشه. کلاهم می‌‌‌‌‌‌شي؟»

ک گفت: «چرا نمی‌‌‌‌‌‌شم؟ خوبم می‌‌‌‌‌‌شم.»

و رفت روي سر کوه نشست.

درباره‌‌ی داسی دایناسی 5 (قارچ سمی)
مامان! بابا! من برم اين دور وبر بگردم؟ شايد روي درختا يه ميوه پيدا كردم داسي دايناسي سبز كوچولو با مامان و بابايش به گردش مي‌رود. او مي‌خواهد براي خودش ميوه پيدا كند و بخورد.

همه فکر می‌کنند من عجیب و غریبم، حتی مامان. هر چند مامان به روی خودش نمی‌آورد. بچه های مدرسه همیشه از من دوری می‌کنند. بیشتر زنگ های تفریح برای خودم تنهایی می‌چرخم. بقیه چیزها را طوری که من می‌بینم، نمی‌بینند. من بیشتر وقت‌ها توی هَپَروتم. درست نمی‌فهمم چرا، اما توی کله‌ام بچه‌ای هست که شبیه بچه‌های دیگر نیست.

چهار سابقه دار دنیا را از دست هیولای مارمالاد نجات دادند و  همه غرق در جشن و شادی هستن به جز آقای مار.

اون اصلا حوصله‌ی این بزن و بکوب رو نداره ! اما… !!!

نه ! نه ! اون خیلی قوی شده و فکرهایی شومی توی سرشه ! میخواد دوازه رو باز کنه !

هشدار!

اگر از آروغ زدن و کشتی‌گرفتن خوشتان نمی‌آید، این کتاب را نخوانید!

واااااااای!

پرتاب ماهی و مسمومیت و کیک خرمگس هم همین‌طور!

«میلیاردها سال برای خلق یک انسان لازم است و تنها چند ثانیه برای مردن.»

فرانک و ورا بعد از درگذشت دخترشان، به تلخی از یکدیگر جدا شده‌اند. حالا فرانک در سفرهای تنهایی‌اش با زوجی اسپانیایی آشنا شده که معتقدند جهان هستی از لحظه‌ی انفجار بزرگ تا‌کنون، مسیر و هدف مشخصی را دنبال می‌کند.