افسانه های ایتالیایی 1 (دست اسکلت)

«قصر تاریک و خاموش بود، انگار صد سال بود که کسی آنجا زندگی نمی‌کرد. بلیندا با گریه و فریاد دیو را صدا زد و هیچ جوابی نیامد. همه‌جا را گشت و با ناامیدی به باغ رفت و دیو را دید که زیر بوته‌ی گل سرخ، میان خارها، خس‌خس می‌کرد. کنارش زانو زد، صدای قلبش را شنید که هنوز ضربان داشت، اما کم...»

این کتاب پر از قصه است؛ قصه‌ی دختر بداقبال و بخت خوابیده‌اش، قصه‌ی دیو و بوته‌ی گل سرخش، افسانه‌ی جادوگری که دختر فراری‌اش را نفرین کرده...

عاقبت قصه‌های غم‌انگیز چه می‌شود؟ آیا بخت دختر بداقبال با او سازگار می‌شود؟ آیا دیو خوش‌قلبِ قصه‌ زنده می‌ماند؟

خروس بلوری و آقای گرگ، غاز بلا و روباه مکار، جادوجنبلو و باغ گلابی... هر صفحه‌ از این کتاب یک ماجراست!

ماجرای مرد قوزداری که یک قوز دیگر هم روی قوزش سبز شده، ماجرای گرگ گرسنه‌ای که بی‌دعوت راهی عروسی شده، ماجرای غازی که از دسته‌ی غازها جا مانده و گیر روباه حیله‌گر افتاده، ماجرای پسرکِ روی درخت گلابی و خانم جادوجنبلو، ماجرای نخودی تر و فرزی که دزدها را عاصی کرده.

قصه‌هایی خواندنی از افسانه‌هایی شنیدنی؛ گاهی خنده‌دار، گاهی گریه‌دار، گاهی عجیب و شاخ‌دربیار!

در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، آرامش حکم‌فرماست. کارآگاه سیتو دانش‌نامه‌ی کارآگاه‌های بزرگ را می‌خواند که در آن عجیب‌ترین پرونده‌های مشهورترین کارآگاه‌ها را نوشته‌اند. یک روز هم کسی داستان‌های کارآگاه سیتو را در این کتاب می‌نویسد.

سروان چین‌می‌ادو با یک جورچین چینی ور می‌رود.

- کارآگاه! می‌خواهی توی چفت کردن تکه‌های این جورچین کمکم کنی؟

- نه، ممنون. الان فقط می‌خواهم دندان‌هایم را روی یک املت سیب‌زمینی چفت کنم.

اما در کلانتری مرکزی، آرامش هیچ‌وقت خیلی طول نمی‌کشد.

سلام! من ایزی‌ام، تنها دختر پدر و مادرم و دانش‌آموز کلاس چهارم «ج».
چند تا دوست خوب دارم که با هم به یک مدرسه می‌رویم. اما مشکلاتی هم دارم؛ مثلاً اینکه خیلی وقت‌ها مامان، بابا و معلم‌ها حرف‌های من و دوست‌هایم را باور نمی‌کنند. البته این موضوع اصلاً باعث نمی‌شود که ما درباره‌ی چیزهای مشکوک تحقیق نکنیم. با ما همراه باشید تا شما هم نتیجه‌ی تحقیق‌هایمان را بفهمید.
ماجرای این کتاب درباره‌ی رفتارهای عجیب‌وغریب خانم معلممان است، چون او یکهویی با ما مهربان شده. اما او همان معلمی است که وقتی مِیسی از روی صندلی افتاد، پوزخند زد. بعد هم سروکله‌ی خرسِ تدی روی میزش پیدا شده که روی شکمش نوشته «تو بی‌نظیری!» و خب خانم جونز آدمی نیست که خرس تدی داشته باشد، چون او از همه‌ی سگ‌ها متنفر است و می‌گوید گربه‌ها شبیه آدم‌های بی‌ریخت هستند.

داسی‌دایناسیِ سبزِ کوچولو می‌خواهد برف‌بازی کند و یک غولِ بزرگ برفی درست کند. اما برای برف‌بازی باید چه کارهایی کرد؟ داسی‌دایناسی در این داستان یاد می‌گیرد که در سرما چه‌جوری باید برف‌بازی کرد.

در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، سروان چین‌می‌ادو با ذره‌بین-جاروبرقی شماره‌ی 9 تمیزکاری می‌کند. کارآگاه سیتو هم مثلاً دایره‌المعارف بزرگ کارآگاه‌ها را می‌خواند، اما راستش دارد چرت می‌زند.

یک‌دفعه فرمانده تروئنوس، بداخلاق و اخمو مثل همیشه، به اتاق می‌آید.

- کارآگاه! الان که وقت خواب نیست!

- کی گفته من خوابیده‌ام؟ تا حالا کسی را ندیده‌اید که با چشم‌های بسته کتاب بخواند؟

فرمانده تروئنوس می‌گوید:

- الان برای این چیز‌ها وقت نداریم. باید به یک پرونده‌ی خیلی مهم رسیدگی کنیم.

خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!

روی مبل مطبِ روان‌موش‌پزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.

ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟

دکتر خزآرام به پشتیِ صندلی‌اش تکیه داد و با آن لهجه‌ی خنده‌دارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»

آه کشیدم...

مشق‌هایت را بنویس! اتاقت را جمع‌و جور کن! سبزی بخور! …

هر قدر سبک‌سنگین می‌کنم، راه دیگری به ذهنم نمی‌رسد: مامانم را می‌فروشم!

چگونه فضانورد شویم

آیا تا حالا آرزو داشته‌ای که فضانورد شوی؟

آشپز فضایی چطور؟ یا طراح سفینه؟ و یا کارت این باشد که دنبال موجودات فضایی بگردی؟ صنعت فضایی فرصت‌های شغلی زیاد و گوناگونی دارد، از فضانوردی گرفته تا مهندسی فضاپیماها، و کاوشگری فضا برای یافتن سیاره‌هایی که شاید روزی مردم بتوانند در آن‌ها زندگی کنند.

«جرقّه» به‌عنوان یک سگِ پلیسِ مخفی اولین پرونده‌اش حل کرده. ولی این‌دفعه مأموریتش فرق می‌کند. این دفعه آبجی‌اش، «کریستال» را دزدیده‌‌اند. غیر از کریستال دو تا سگ عروسکیِ کیفی دیگر هم توی مراسم فرشِ قرمزِ سینما توی شهر آفتابگردان دزدیده شده‌اند.

پو خنده‌ای تصنّعی سر داد، ولی خنده‌اش به شکل آه درآمد. «کاتسا... خودت فکرش را بکن اوضاع الان برای من چطور است. قریحه‌ی من تمام جزئیات آن کوه‌ها را در آن بالا نشانم می‌دهد، تمام جنگل را در آن پایین نشانم می‌دهد. حرکت تمام ماهی‌های توی آبگیر و تمام پرنده‌های لای درخت‌ها را حس می‌کنم. حس می‌کنم این سوراخی که در آبگیر درست کردیم، دارد یخ می‌بندد. برف با سرعت تمام در ابرها شکل می‌گیرد، کاتسا. تا چند لحظه‌ی دیگر قرار است برف ببارد.»

… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آن‌جا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...

نسیم خنکی وزید. می‌گفت بهار آمده است.

با خودم گفتم: «هوم! بوی گُل‌وگیاه عجب حالی می‌ده!» خوشحال بودم. من عاشق روز ‌بزرگِ‌ خوش‌آمدگویی هستم! باغ‌وحش ما سالی یک بار میزبان حیواناتی می‌شود که از آفریقا می‌آیند. آن‌ها یک هفته پیش ما می‌مانند و بعد به باغ‌وحش‌های اروپا می‌روند. توی این یک هفته با حیوانات خیلی جالبی آشنا می‌شویم. من هم داشتم آماده می‌شدم تا از آن روز خیلی لذت ببرم.

توبیِ درخت‌نشین پسری است یک‌ونیم میلی‌متری. خیلی‌خیلی کوچک. او با خانواده و قوم‌وخویش‌ها و دیگر درخت‌نشین‌ها روی درخت بلوط بزرگ زندگی می‌کند. پدر توبی اختراع مهمی کرده، اما حاضر نمی‌شود راز آن را فاش کند، برای همین خانواده‌ی توبی تبعید و زندانی می‌شوند. فقط توبی می‌تواند فرار کند. او در میان شاخه‌ها می‌دود و با پاهای خسته و زخمی از دست درخت‌نشین‌ها فرار می‌کند و وارد یک ماجراجویی بزرگ می‌شود.
داستانی فوق‌العاده از ماجراجویی‌ها و دوستی‌ها و دلدادگی‌ها در دلِ دنیایی کوچک.

یک پسر یازده‌ساله، جلوی بیش از صد یاغیِ آدم‌کش چه غلطی می‌کند؟

این‌یکی سؤال خیلی خوبی است.

برای جواب‌دادن بهش، باید یک مقدار درباره‌ی قلعه‌ی بارلوبِنتو توضیح بدهم.

و جنگل نفرین‌شده.

و انجمن سلطنتی شوالیه‌ها.

و اژدهاهای خفته.

نه، نه. فکر نکنید مخم تاب دارد...

«جرقه» شجاع، باهوش و خیلی تَر‌و‌فِرز است و دوست دارد سگِ پلیس شود. ولی جرقّه شبیه سگ‌های پلیس نیست. خانواده‌اش سگ‌های عروسکی و خانگی هستند و هیچ‌کدام تا حالا همچین شغل‌هایی نداشته‌اند. اما جرقّه عاشق ماجراجویی است و تصمیم گرفته در آزمون سگِ پلیس کلانتری شهر آفتابگردان شرکت کند.

سوسک‌ها آن‌قدر تنوع دارند و رنگارنگ‌اند که شاید باورتان نشود؛ یک‌چهارم کل گونه‌های جانوری شناخته‌شده‌ در جهان سوسک‌‌اند! درحال‌حاضر، زیست‌شناسان حدود 400هزار گونه‌ سوسک روی کره‌ی زمین یافته‌اند، اما به گمان بعضی این تعداد بیش از دو میلیون گونه است.

چند تا سوسک بامزه:

سوسک سرگین‌غلتان شاخ‌دار می‌تواند بیش از هزار برابر وزن خودش را هل بدهد.

با شور و اشتیاق گفتم: «هنری! می‌تونی به من اعتماد کنی، باور کن! تو رو خدا بهم بگو چرا زاغ سیاه خانواده‌ی بکستر رو چوب می‌زنی؟»نفس‌ عمیقی کشید و گفت: «من همچین کاری نمی‌کنم. الانم باید برم.» بلند شد و با عجله به‌طرف در رفت.گفتم: «عینکت یادت نره!» و برای اینکه فضای ناآرام اتاق را کمی شاد کنم، چند لحظه‌ای عینک را به چشمم زدم. انتظار داشتم چشم‌هایم همه‌چیز را تار ببیند تا کمی شوخی کنم. برعکس! همه‌چیز را به‌خوبی قبل می‌دیدم.عینک را پسش دادم، خیلی گیج شده بودم: «این عینک واقعی نیست، نه؟»به من نگاه ...

داستانی مملو از عشق و ایمان که با ظرافتی بی‌نظیر و تاثیرگذار نوشته شده است. کتابی است بی‌نهایت ژرف و همه‌ی گروه‌های سنی از خواندن آن لذت می‌برند.

ای داد و هوااار! آخرِ این هفته جشن پنجاهمین سالگرد ازدواج است. قرار است همه‌ی فامیل توی یک قلعه‌ی قدیمی در اشترولنشتاین توی فیزلگو جمع شوند و جشن بگیرند. بابا یک عالمه برنامه‌ی اجق‌وجق ریخته؛ شکار گنج، گردش علمی و قایقرانی. ولی از همه بدتر، برنامه‌ی آوازخواندن من و برادرهای خل‌و‌چلم است، آن‌هم جلوی همه!

حتماً مثل همیشه سوژه‌ی پسرعموی بدجنسممی‌شویم و حسابی مسخره‌مان می‌کند. البته خوشبختانه قراراست دو تا دخترعمه‌‌ام را برای اولین بار ببینم؛ امیلیا و اولیویا از استرالیا! کسی چه می‌داند، شاید با آمدن آن‌ها خیلی خوش بگذرد...

باز هم یک‌ عالمه دردسرهای لوتایی که آدم را از خنده روده‌بر می‌کند. این بار با صفحه‌های بیشتر، پر از جشن و شادی!

همه چیز از آن روزی آغاز شد که دعوتنامه‌ای عجیب دریافت کردیم. با مربی‌هایمان در رختکن بودیم. من نامه را باز کردم و شروع به خواندن کردم. به بازی در تورنمنت «کمپ چهارم» دعوت شده بودیم. هیچ‌کداممان چیزی درباره‌ی این مسابقات نمی‌دانست؛ حتی آلیسیا که همیشه داستان‌هایی از تیم‌های افسانه‌ای و اسرارآمیز برایمان تعریف می‌کرد. این که هیچ‌یک از ما برای شرکت در مسابقات ثبت‌نام نکرده بود، نشان می‌داد شخص نامعلومی به مسابقه‌ی اسرارآمیزی دعوتمان کرده‌است، با قوانینی که با آن‌ها آشنایی نداشتیم.

روزی روزگاری دختری بود به نام هارپر که استعداد بی‌نظیری در موسیقی داشت. او از لابه‌لای صدای باد، ترنم باران و بال‌زدن‌های پروانه‌ها نوای موسیقی می‌شنید. هارپر می‌توانست هر سازی را بنوازد، آن هم بی‌اینکه حتی یک بار آموزش دیده باشد. گاهی‌اوقات شب که می‌شد هارپر کنار گربه‌اش، نصفه‌شب، نوایی می‌شنید که قلبش را به تپش می‌انداخت. نوایی که گویا از ستارگان می‌آمد...

می‌گویم: «علو! به دوچرخه‌ی این یارو دست نزن، شر می‌شود، این امیرو بچه‌ی خیلی بسیار دعواگری است، هیکل دارد به‌اندازه‌ی چی!» می‌گوید: «رکاب که بزنی، چراغِ پشت گلگیرش روشن می‌شود، دیده‌ای؟ از دوچرخه‌ی عبدلو هم باحال‌تر است.» می‌گویم: «برعکس خودِ امیرو، دوچرخه‌اش خیلی قشنگ و باحال است، چرخ‌هایش هم پُر از نوارهای رنگی‌اند.» می‌گوید: «تازه یادش رفته قفلش کند.» صدای جیغ و بوق و سوت بچه‌ها بلند شده...