لوتا پیترمن 7 (آخر و عاقبت گربه بازی!)

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

زمین مورد حمله فضایی‌ها قرار گرفته است! شما این بار نه در نقش زمینی‌ها بلکه در نقش فضایی‌ها بازی می‌کنید و باید به سرعت و قبل از رقبای خود هدف مورد نظر روی زمین را به چنگ آورید! پاتک یک بازی هیجانی و سرعتی است که در آن بازیکنان باید در عین تمرکز و دقت، سریعا یکی از احجام بازی را که در کارت رو شده دیده نمی‌شود بردارند. این احجام عبارتند از مرغ، روبات، میز، آباژور و صندوقچه. سرعت بالای حل مساله، به همراه دقت لازم برای حل آن، این بازی را به یک تجربه‌ی پرهیجان وشاداب تبدیل می‌کند که در عین حال برای افزایش قدرت تمرکز و تحلیل تصویر نیز بسیار مفید است. بازی پاتک یک بازی مهمانی حساب می‌شود که قوانین بسیار کمی دارد و قابل بازی کردن برای 2 تا 8 نفر است. کارت‌های سوال بازی در دو دسته ساده و پیشرفته هستند و این امکان را به بازیکنان می‌دهند تا درجه سختی مورد نظر خود را انتخاب کنند. این بازی برای گروه سنی بالای هشت سال تا بزرگ‌سالان قابل بازی کردن است.

این کتاب شامل شعر سان‌ سان‌ ساندویچ به همراه نه شعر دیگر است که همگی از اشعار ناصر کشاورز و تصویرگری‌های ویدا کریمی هستند.همه‌ی شعرها و ترانه‌های جذاب موجود در این کتاب کودکان را با خوراکی‌های خوشمزه آشنا میکند.

محترم‌ترین نویسنده‌های جهان می‌آیند تا سگ‌های نازپرورده‌شان را در نمایش سگ‌های ادیبِ عمارت غمکده‌ی مخوف به رخ بکشند. اما اتفاق عجیبی در عمارت غمکده‌ی مخوف در حال وقوع است؛ رد پنجه‌های اسرارآمیز، زوزه‌های شبانه و کفش‌هایی که به‌طرز مشکوکی جویده شده بودند. آیا اِیدا می‌تواند تا ماه کامل نشده، از ماجرا سر دربیاورد؟

یک نامردی به تمام معنا! درست وقتی که شانس به من رو کرده و برنده‌ی سفر به شده‌ام، اصلاً و ابداً به من اجازه‌ی رفتن نمی‌دهند!

ولی من باید به هر قیمتی که شده بروم!

پیشِ کوآلاهای گوگوووولی و دختر عمه‌هایم! باید حتماً تشتکِ برنده‌ی قرعه‌کشی نوشابه‌ی کوآلاکولا را پیدا کنم و چون نوشابه بدجوری ضرر دارد، مامان حتی یک شیشه نوشابه هم برایم نمی‌خرد. خوشبختانه شایِن گفته اگر برنده شود من را هم با خودش می‌برد استرالیا.

باز هم دیرم شد!

«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.

همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...

ماجرا از این قرار بود که چهارشنبه‌ای بریجِت گریمز، شاگرد اولِ کلاسمان و عزیزدُردانه‌ی آقای شومان، یونیفرمِ مدرسه را نپوشیده بود. (یونیفرم مدرسه ترکیبی است از بلوزِ قرمز، شلوارِ طوسی، جورابِ سفید و کفشِ سیاه که همه مناسبِ محیطِ مدرسه هستند.) اما خانمِ پترسون، معلمِ کلاسمان که مثل چوب‌خشک لاغر و دراز است، حتی یک کلمه هم به بریجِت چیزی نگفت. به‌نظرم اصلاً منصفانه نبود، چون قبلش به کاسمو مون وِبستر به‌خاطرِ پوشیدنِ شنلِ جنگجویانِ فیلمِ جنگِ ستارگان گیر داده بود. آفتابگردان (مامانِ کاسمو که البته ...

یکهو دیدمش. آنجا بود. از کوله‌پشتی‌ام آمده بود بیرون و به بدنش کش‌وقوس می‌داد و خودش را می‌تکاند تا از شرّ گردوخاکی که پوشانده بودش، خلاص شود. باورم نمی‌شد! چی بود؟ آدم‌فضایی؟ جن؟ یا... هیولا؟ نمی‌دانستم چه بگویم، ولی از بس حیرت کرده بودم، نمی‌توانستم دهانم را ببندم.

ـ چه‌ا‌ت شده بچه‌جان؟ چرا این‌جوری نگاهم می‌کنی؟ کتاب داری؟ کجاست؟ چند تا داری؟ بخوانیم؟ اسم من پَتی‌پَن است، ولی دوست‌هایم بهم می‌گویند آقای پتی‌پن. هیولای کتابم. اسم تو چیست؟

ـ ها... آ... آ... آ... آگوس پیانولا!

طبق فرمایش خانم ‌‌‌‌‌پی‌پی، همه‌ی بچه‌ها عکس حیوان‌‌‌‌هایی را که می‌خواستند بکشند، با خودشان آورده بودند. همه به‌جز شایِن.

به هر صورت، کشیدن لاک‌پشت خیلی به‌نظرم سخت بود، حتی با داشتن عکسش. چون روی لاکش پُر از برآمدگی، چین و چروک، خط و لکه است. به‌خاطر همین، لاک‌پشت من کمی شبیه توپ فوتبال سوراخ شد.

لب‌ولوچه‌ام آويزان شد. آخر مگر من چه‌کار کرده بودم که گرفتار پینکی پیک شده بودم؟ خيلي روي مخ بود. بدجوري اعصاب‌خُردکن بود. می‌توانست يک موشِ کاملاً معمولي را آنقدر ديوانه کند که مرگِ‌موش بخورد!

گربه‌ها ماجراجواند و مادرزادی بلدند چه‌طور جان سالم به‌در ببرند. خیلی‌هایشان زندگی‌هایی باورنکردنی، الهام‌بخش و جذاب داشته‌اند، منتها تاریخ یا فراموششان کرده یا نادیده‌شان گرفته. غیرمنصفانه است، نه؟
این کتاب قصه‌ی راستی‌راستیِ بیش از 30 پیشی واقعی را تعریف می‌کند که قهرمان داستان‌های خودشان‌اند.
اینجا از اسطوره‌های جنگ جهانی دوم، دریانوردان بی‌باک آب‌های آزاد، رکورددارانِ جهانی گینس، گربه‌هایی که مایه‌ی الهام کتاب‌های پرفروش شدند و کلی چیز دیگر- حتی «گربه‌ای فضانورد» که به خارجِ جو زمین سفر کرد (و موفق شد به زمین برگردد تا قصه‌اش را تعریف کند) خواهید دانست.
حاضرید؟ پس آماده‌ی چند حقیقت چشمگیر درباره‌ی پیشی‌سانان و ماجراجویی‌های موسیخ‌کن باشید!

بابک و باران همچنان دنبال ماجراجویی هستند. مزقون هم که روبه‌راه است و آماده‌ی یک سفر هیجان‌انگیز دیگر. در سفر سوم، بابک و باران به دیدن بتهوون می‌روند. آن‌ها در این سفر متوجه می‌شوند که بتهوون دارد برای سمفونی سومش تمرین می‌کند و قرار است این سمفونی را در حضور یکی از مارشال‌های بزرگ ناپلئون اجرا کند، اما نیاز به ویولنیست دوم دارد. بابک هم که قبلاً از جناب باخ یک ویولن هدیه گرفته، خب... چه شانسی از این بالاتر! هر کسی که عاشق موسیقی باشد چنین فرصتی را در هوا می‌قاپد. اگر‌چه نوازندگی برای استاد سختگیری مثل بتهوون چالش‌های خودش را دارد، اما بابک هم کسی نیست که به‌سادگی عقب بکشد، چون باری همیشه هوای او را دارد. البته این بار باران، به‌جز کمک به بابک، با خلاقیتش به جهان موسیقی هم خدمت بزرگی می‌کند. 

بفرمایید!

این هم جلد چهارم چهار سابقه‌دار!

اون‌قدر می‌خندی که اشک از چشمت دربیاد!

اون‌قدر می‌خندی که روده‌بُر شی! (اصلاً هم مهم نیست کدوم یکی رو انتخاب می‌کنی؟ روده‌بُر‌شدن یا چشم‌های اشکی!)

فقط چهار سابقه‌دار رو در حمله‌ی گامبی‌ها از دست نده!

ماهیتابه‌چی‌ها همین‌طور می‌کوبیدند روی ماهیتابه‌هایشان... و مادرم را تشویق می‌کردند. گویا دیدن خانمی هم که آنجا وسط زمین داشت سر بازیکن‌ها داد می‌زد، برایشان بامزه بود. آن‌قدر داشتند خوش می‌گذراندند که از هر بهانه‌ای برای شلوغ‌کاری و کوبیدن روی ماهیتابه‌ها استفاده می‌کردند.

مادرم به سکوها اشاره‌ای کرد که یعنی: «خیلی خب حالا.»

بعد به ما نگاه کرد و قبل از اینکه از زمین برود بیرون، گفت: «من الان می‌روم می‌نشینم، ولی بالاغیرتاً تمرکز کنید و بازی‌تان را بکنید.»

این‌همه برف یعنی مدرسه تعطیل. بله! حیف که مجبورم روزم را با مارکوس بگذرانم (که خیلی روی اعصاب است).به‌نظر عمو‌کِوین فکرِ خوبی است که به مناسبت پنجاهمین سالگرد ازدواج آفتاب‌های لب‌بوم یک عکس خانوادگی بگیریم. (من که فکر می‌کنم اسمِ چنین‌چیزی را نمی‌شود گذاشت هدیه).دِلیا هم خیلی مشتاق عکس خانوادگی نیست.بداخلاق شده (یعنی قیافه‌اش هیچ تغییری نکرده دیگر).

عُق!عکس خانوادگی نه!

تا آمدیم کیک بخوریم، مامان‌بزرگ گفت که اول من و دوقلوها برایش کمی ساز بزنیم. قبل از زدن دوباره کمی دل‌شوره گرفتم چون هر وقت فلوت می‌زنم، اتفاق عجیب‌وغریبی می‌افتد. ژاکوب گفت که آهنگ دزدان دریایی کارائیب را بزنیم. اول من شروع کردم به فوت‌کردن توی فلوتم. چون فکر کردم وقتی دوقلوها شروع کنند به زدن، به‌هرحال کسی هیچ صدای دیگری را نمی‌شنود. و همین هم شد. سیمون آن‌قدر محکم زد روی طبلش که دسته‌اش شکست. و شیپور ژاکوب هم صدای فیلی را می‌داد که در حال جان‌کَندن بود.

مادرم روی سکو کاری جز دادوفریاد نمی‌کرد.

تقریباً از همان دقیقه‌ی اول گیر داد به پدر کامونیاس:

«کیکه! چطور این بچه را گذاشته‌ای یارگیری نفربه‌نفر کند؟ می‌بینی که نا ندارد.»

«کیکه! این‌قدر به داور اعتراض نکن. اخراجت می‌کند ها!»

«کیکه! بالاغیرتاً النا را بفرست تو. این دخترجدیده توی هپروت سِیر می‌کند!»

«کیکه! دفاع خطی بچین ارواح جدت!»

نمی‌دانم حق با او بود یا نه، ولی آدم دلش می‌خواست بهش بگوید «ساکت».

توی افسانه‌ها آمده که سال‌های سال پیش، جن‌ها و پری‌های جنگل‌های اطرافمان به‌خاطر این سکه با هم درگیر شدند و آخرسر جنگی درگرفت که بهش می‌گویم جنگ جنگل.

البته نیاز به گفتن نیست که این‌ها افسانه است، ولی خب داستانش تقریباً این‌جوری بود که...

همه‌چیز از وقتی شروع شد که دقیقاً در یک لحظه، یک جن و یک پری سکه‌ای زرّین پیدا کردند که وسط جنگل می‌درخشید.

جن و پری شروع کردند به جروبحث. کم‌کم کارشان بالا گرفت و آخرسر همه‌ی جن‌ها و پری‌های جنگل افتادند به جان هم و جنگ وحشتناکی را شروع کردند.

خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!

روی مبل مطبِ روان‌موش‌پزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.

ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟

دکتر خزآرام به پشتیِ صندلی‌اش تکیه داد و با آن لهجه‌ی خنده‌دارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»

آه کشیدم...

سلام! همان‌طور که لابد دیگر خودتان می‌دانید، من آگوس پیانولا هستم و از وقتی با دوست‌های جدیدم، یعنی هیولاها، آشنا شده‌ام، کلی اتفاق باورنکردنی و هیجان‌انگیز برایمان افتاده‌است و خیلی وقت‌ها، حسابی به دردسر افتاده‌ایم. البته همیشه موفق شده‌ایم که نقشه‌های شوم دکتر بروت بدجنس و دستیارش نپ را نقش بر آب کنیم. این بار دکتر بروت یکی از دوست‌های خوبمان را با پارچه‌ی جادویی به زمان‌های دیگر فرستاده و ما باید هرطور شده، نجاتش بدهیم، وگرنه معلوم نیست از چه دوره‌ای در تاریخ سر درمی‌آورد و چه بلایی سرش می‌آید.

عصیانگران اتحادیه‌ای از اعجوبه‌ها هستند -انسان‌هایی دارای توانایی‌های برتر- که از دل خرابی‌های تمدنی فروریخته برخاسته‌اند و صلح و نظم را از زیر سلطه‌ی آشوب دوباره برپا ساخته‌اند. آن‌ها به عنوان قهرمانان عدالت، به نماد امید و دلاوری برای همگان تبدیل شده‌اند... مگر برای اشراری که موجبات سقوط آن‌ها را فراهم آورده‌اند.

نُوا برای نفرت از عصیانگران دلیل خاص خودش را دارد و در پی انجام مأموریتی انتقام‌جویانه علیه ایشان است. به هدفش که نزدیک می‌شود، با آدرین آشنا می‌شود، جوانی از اعضای عصیانگران که به عدالت -و به نوا- اعتقاد دارد. اما نوا با شروری عهد وفاداری دارد که قادر است هر دو را نابود کند.

روزی روزگاری دختری بود به نام هارپر که استعداد بی‌نظیری در موسیقی داشت. او از لابه‌لای صدای باد، ترنم باران و بال‌زدن‌های پروانه‌ها نوای موسیقی می‌شنید. هارپر می‌توانست هر سازی را بنوازد، آن هم بی‌اینکه حتی یک بار آموزش دیده باشد. گاهی‌اوقات شب که می‌شد هارپر کنار گربه‌اش، نصفه‌شب، نوایی می‌شنید که قلبش را به تپش می‌انداخت. نوایی که گویا از ستارگان می‌آمد...

چهار سابقه دار دنیا را از دست هیولای مارمالاد نجات دادند و  همه غرق در جشن و شادی هستن به جز آقای مار.

اون اصلا حوصله‌ی این بزن و بکوب رو نداره ! اما… !!!

نه ! نه ! اون خیلی قوی شده و فکرهایی شومی توی سرشه ! میخواد دوازه رو باز کنه !