پانتن سیاه

مدت‌ها بود که دیگر اتاق‌های زیرشیروانی ساکنی نداشت. آنجا موش‌ها قلمروشان را برپا کرده بودند. حس مبهمی لوس را واداشت به اتاق‌ها سرکی بکشد. دستگیره‌ای را چرخاند. در اوج شگفتیِ لوس، در باز نشد، اتاق دوم هم همین‌طور. در انتهای دیگر راهرو، پدرش بی‌حرکت ایستاده بود: «اینجا دنبال چی می‌گردی؟»

لوس از تغییر خطوط چهره‌ی او جا خورد. با خودش فکر می‌کرد: «رازی را از من پنهان می‌کنند.» اما چه رازی؟ راز پانتن سیاه به‌تنهایی بس نبود؟