من اچونه ام در رو باز کنید
ببم چهار زانو نشست. بامبو غذای چلوخورشت کوبونده رو گذاشت جلوی ببم، گفت:« بیا ببمجان! اینم ناهاری که دوست داری! حالا میخوریم.»
ببم دوباره چهارزانویش رو باز کرد، چهار دست و پا شد مثل گوسفند که میچرید و کلهاش رو کرد توی بشقاب.
بامبو گفت: «آخه آدم اینجوری غذا میخوره ببمجان؟! مگه گاوی؟ مگه الاغی؟ اسبی؟»
ببم گفت: «نه نیستم!»
بامبو گفت: «پس پاشو مثل آدم غذا بخور.»
ببم پا شد، ایستاد کنار بشقابش و گفت: «آخه اینطوری که کلهام نمیرسه به بشقاب.»
هر کی دوست دارد با چند تا بچهی کلهپوک آشنا شود، دستش را بگیرد بالا!
چند تا قصهی بانمک و خندهدار داریم با یکعالمه بچهی مثلاً کلهپوک که آنقدرها هم کلهپوک نیستند. اتفاقاً خیلی هم زبر و زرنگ و آبِ زیرِ کاه هستند. آنقدر که بزرگترهایشان را ذلّه کردهاند.
اچونه، هنچیل، هوچیپوچی، تیتی، چیناچیل، هاچول، گینگول و … . نه! اشتباه نکنید. این کلمهها خارجی نیستند، ورد جادوگری هم نیستند. اسم بچههای کلهپوک ما هستند. نمی دانم چرا اسمهایشان این قدر عجیب و غریب است، شاید یک ربطی به کلهپوک بودنشان دارد، شاید هم آبِ زیرِ کاه بودنشان!