بچه محل موزیسین ها 3 (من ویولن نواز بتهوون هستم)

… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آن‌جا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...

پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است!
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه! بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.
پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است!!! رفت توی تونل... بو میداد!!
پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.
اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها...

فرمانده تروئنوس با تمرکز تمام توی دفترش در کلانتری کار می‌کند. اما یک‌دفعه صدای فریاد وحشتناکی را می‌شنود، چیزی در حد یک انفجار هسته‌ای. - وااااااااااااااااااااااااای! این وحشتناک است!فرمانده دست پاچه می‌شود و به شکل مسخره‌ای از روی صندلی‌اش می‌افتد. تیز از اتاقش بیرون می‌آید و به سمت صدا می‌دود.صدا می‌گوید:- این راستی‌راستی غم‌انگیز است! جیغ و فریاد از بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت می‌آید. فرمانده تروئنوس با شتاب وارد اتاق می‌شود.- چی شده کارآگاه؟ اتفاق بدی افتاده؟- بدتر از این حرف‌ه...

چه حالی پیدا می‌کنی اگر لای دست‌نوشته‌های مرموزِ دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟

در زندگی هر آدمی گاهی پیش می‌آید که آدم‌های بزرگی سرِ راهش سبز ‌شوند. من خودم سرِ راه آدم‌های بزرگ سبز می‌شدم. یکی از این آدم‌های بزرگ «لئوناردو داوینچی» بود.

«مانی» و باقی بچه‌های فامیل این را لای دست‌نوشته‌های «دایی‌سامان» پیدا می‌کنند و پیش خودشان فکر می‌کنند دایی عجب آدمِ خیال‌بافی است! مگر می‌شود او سرِ راه داوینچی سبز شده باشد و بعد هم با او هم‌خانه شده باشد؟

مامان گفت برایش مثلِ روز روشن بوده که من توی خانه‌ی آن‌ها قشقرق به پا می‌کنم. بابا هم بهم گفت ای پنیِ قشقرق و یکی از آن خنده‌های غازی‌اش را سر داد. دیسی هم گفت:

همه‌اش تقصیرِ توئه، پنلوپه جونز! تو یه ابلهِ تمام‌عیاری!

گفتم: «من ابله نیستم. من قربانیِ شرایط شده‌ام.»

کریم‌خسته یک آدم است که قبل‌ترها که شهر ما هنوز شهر نشده بود، به گاوها آمپول می‌زد تا سرما نخورند. اما همه‌ی گاوها سرما خوردند و آن‌قدر آب از چشم و دماغشان آمد که مُردند. اما بعد از اینکه اینجا شهر شد و همه‌ی گاوها مردند، کریم‌خسته تصمیم گرفت شغلش را عوض کند. برای همین آمپول نجات‌بخشش را کنار گذاشت. بعد از توی کوچه یک سوراخ بزرگ روی دیوار خانه‌اش در آورد و یک پنجره‌ی آهنی زنگ‌زده توی دیوار کار گذاشت. چون سوراخ را کج کنده بود، پنجره آهنی هم کج شده بود. یک تابلو هم بالای آن زد و با خط درشت رویش...

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

آیا می‌دانستی کوسه‌ها می‌توانند جریان الکتریکی در موجودات دیگر را تشخیص بدهند؟ یا برخی از آن‌ها پوشیده از منگوله‌های کوچک‌اند؟ حتی برخی از آن‌ها می‌توانند خارج از آب راه بروند!

کوسه‌ها تقریباً در همه‌ی اقیانوس‌های جهان یافت می‌شوند. آن‌ها بیش از 420 میلیون سال پیش به وجود آمدند؛ یعنی 200 میلیون سال زودتر از دایناسورها!

کوسه‌ها قدرت بینایی فوق‌العاده‌ای دارند. به نظر می‌رسد دید آن‌ها در زیر آب ده برابر قوی‌تر از انسان باشد.

با مومی‌ترول‌ها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانه‌ای و بامزه که مثل اسب‌آبی پوزه‌ی کشیده‌ دارند. اما اسب آبی نیستند! مومی‌ترول‌ها در روزگاران گذشته توی خانه‌ی آدم‌ها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی می‌کردند. اما الآن زندگی‌شان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجان‌انگیزشان را بخوانید.

برای لحظه‌ای خیال کرد شاید آنچه دیده نوع دیگری از وقایع غیرمسلّمی است که صندوقچه می‌تواند به نمایش بگذارد و تا الان نشانش نداده بوده، نوعی توهم. اما می‌دانست این‌گونه نیست. خودش می‌توانست آینده را ببیند، خب آن دختر هم می‌توانست از دیوار عبور کند. آیا آن دختر هم مثل او صاحب چیزی بود، صاحب نوعی ابزار که به او چنین قدرتی می‌داد؟ آیا آن دختر هم به سرای پاسخ رفته بود؟ حتماً همین‌طور بود. حتماً به‌خاطر همین بود که دکترجریشو او را هم دنبال می‌کرد.

طبق فرمایش خانم ‌‌‌‌‌پی‌پی، همه‌ی بچه‌ها عکس حیوان‌‌‌‌هایی را که می‌خواستند بکشند، با خودشان آورده بودند. همه به‌جز شایِن.

به هر صورت، کشیدن لاک‌پشت خیلی به‌نظرم سخت بود، حتی با داشتن عکسش. چون روی لاکش پُر از برآمدگی، چین و چروک، خط و لکه است. به‌خاطر همین، لاک‌پشت من کمی شبیه توپ فوتبال سوراخ شد.

خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. می‌بینی چه چشم‌هامون رو می‌سوزونه؟»چل سرفه کرد. شبیه وقت‌هایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. می‌بینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.»و آن‌وقت همان‌طور که روی یک پا ایستاده بودند، چشم‌هایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانستند بگویند. همان‌طور روی یک پا شبیه لک‌لک ایستاده بودند و رنج می‌کشیدند. خل قاتی سرفه‌هایش یک چیزی گفت ...

مامان گفت: «تو باید تنبیه شوی ریکی!»

بابا گفت: «همین طوره! موردش یکی دو تا هم نیست.» بعد نگاه معناداری به من کرد.

-فیلم ممنوع!

-چی؟

-مک دونالد ممنوع!

-اما این نامردیه.

-شنا ممنوع!

-یه لحظه مهلت بدید.

مامان گوشی تلفنم را قاپید و انداخت تو جیبش.

-تلفن هم ممنوع.

جالیز یک بازی کارتیِ رقابتی است. بازیکن ها در این بازی با مدیریت جالیزهایشان، تلاش می‌کنند تا بهترین و گران‌ترین محصولات را بکارند. با فروش آن‌ها، کسب و کارشان را حسابی سکه کنند. اما موفقیت در این کسب و کار، همان قدر که به سخت کوشی و تلاش احتیاج دارد... حواس جمع، حساب و کتاب و کمی هم شانس می خواهد. بهترین محصول را در جالیزها بکارید. به موقع محصولات را برداشت کنید. زمین ها را گسترش دهید و بهترین معاملات را با کشاورزهای دیگر انجام دهید تا بتوانید بهترین کشاورز «جالیز» باشید.

وقتش رسیده که با خوندن قسمتِ سوم چهار سابقه‌دار از خنده روده‌بُر شین!

چهار سابقه‌دار قراره روزِ خیلی گندی داشته باشن!

این داستان رو از دست ندید!

این‌قدر خنده‌داره که شلوارتون رو خیس می‌کنید!

اِوا بال‌قلنبه در سرزمین درختی با خانواده‌اش و لوسی بهترین دوست دنیا زندگی می‌کند. او در مدرسه‌ی جغدی بالادرختی درس می‌خواند و کلی ماجراهای جالب و باحال برایش پیش می‌آید که حیف است شما ندانید. شنبه جشنِ تولد اِوا است! او برای يک مهمانی بالشی بزرگ برنامه‌ريزی می‌کند. در اين مهمانی تماشای فيلم، بوفه‌ی بستنی، اتاقِ عکاسی و خيلی چيزهای ديگر هم هست. اِوا ديگر طاقت ندارد! همه‌ی دوست‌هايش هم خيلی هيجان‌زده هستند. البته... به جز سو. سو می‌گويد نمی‌تواند بيايد. آيا اِوا می‌تواند سر دربياورد چرا سو به مهمانی نمی‌آيد؟ آن هم برای مهمانی بال‌انگيزِ او!

تو ای فرزند نابخرد که پدرت را جدی و باوقار می‌دانی، داستان این سه پدر را بخوان تا دریابی پدران هنگام نوجوانی چگونه بوده‌اند. من به خود، به هم‌عصران و به نسل‌های آینده دِینی دارم که باید آن را با نوشتن زندگی‌نامه‌ی دوران جوانی‌ام که سرشار است از ماجراهای خارق‌العاده، ادا کنم. اطمینان دارم که بسیاری با خواندن آن، متفکرانه پوزه‌شان را بالا گرفته و به فریاد خواهند گفت: «آفرین بر ترول جوان!» و یا «به این می‌گن زندگی!» در پایان می‌خواهم از کسانی که در تبدیلِ زندگی من به یک شاهکار هنری نقشی داشته‌ان...

حلقه‌های گل و برگ با شاخه‌های توت، اتاق‌نشيمنم را آراسته بودند و بله، صدالبته يک درخت کريسمس هم داشتم. آن سال زيباترين درخت کاج بازار را خريده بودم، خوشگل‌ترين کاجی که قدوقواره‌اش هم به سوراخ‌موشم می‌خورد. حتی ريشه‌هايش هم هنوز به تنه‌اش آويزان بودند! بله، شايد وقتی کريسمس تمام می‌شد، مي‌کاشتمش توی باغچه‌ی خانه‌ام. ولی آن موقع با تکه‌پنیرهای پلاستيکی تزيينش کرده بودم.

همه‌چیز با یک نامه شروع شد، یک نامه با عطر و بوی گل سنبل. شما عطر سنبل دوست دارید؟ من که دیوانه‌ی بوی سنبلم. واقعاً خیلی آرامش‌بخش است. فکر می‌کنم به‌خاطر همین هم هست که توی مرکز ماساژ تن‌آساموش، روغن سنبل به تن موش‌ها می‌مالند. من عاشق ماساژم. واقعاً خستگی‌ام را درمی‌کند. این قضیه‌ی ماساژ هم برای خودش داستانی دارد که بعدها برایتان می‌گویم.

درباره‌‌ی داسی دایناسی 13 (گرگیناسور)
يه حيووني مي‌خوام که نباشه اسباب‌بازي بياد توي اتاقم با من بشه هم‌بازي داسي‌دايناسيِ سبزِ کوچولو از اسباب‌بازيهايش خسته شده است. او فکر مي‌کند اسباب‌بازي‌هايش تکراري هستند و جان ندارند. براي همين پايش را مي‌کند توي يک کفش که بابي‌ناسور و مامي‌دايناسي برايش يک حيوان خانگي بياورند. آن هم چي؟ يک سگ به اسم گرگيناسور.

قورتش‌بده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمی‌خورد. جواب قورتش‌بده را هم نداد. قورتش‌بده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچ‌کدام بلند نشدند. قورتش‌بده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آن‌ها مرده باشند؟ تقصیر قورتش‌بده بود! قورتش‌بده آن‌ها را کشته بود. قورتش‌بده‌ی قاتل! قورتش‌بده داد زد: «نه! نه!...» «من هیچ‌کسی را نکشتم... من هیچ‌کسی را نکشتم...»...

در شهر نفرینشدهی بیدلکام خبرهای خوشی در راه است: ساختمان بزرگ قدیمی که زمانی فروشگاه رکایت و پسران بود، قرار است بعد از سالها دوباره باز شود و به بزرگترین فروشگاه اسباببازیِ تاریخ بیدلکام تبدیل شود. ساموئل و بازول نیز مهمانهای افتخاری مراسم بازگشایی هستند. 

داشتم طناب را باز می‌کردم تا سطل را بفرستم پایین چاه که ناگهان صدای زیبایی شنیدم. آهنگ بسیار زیبایی می‌خواند. صدایی که انگار به بهشت تعلق داشت، نه از آن بالاها، که از پایین و تهِ چاه می‌آمد. عشق قلبم را تسخیر کرد و فهمیدم هیچ‌کس دیگری را به جز بانویی که صاحب آن صدای آسمانی بود دوست نخواهم داشت. آن صدای زیبا با آن ترانه‌ی زیبا همچنان بالا می‌آمد، گوش من را نوازش می‌کرد و من از عشق سرمست بودم.