اقیانوسی در ذهن

 اولین باری که ارلی را دیدم، سرگرم پر کردن کیسه‌های شن بود؛ کیسه پشت کیسه پر می‌کرد و مثل آجر می‌چیدشان روی هم، انگار فقط می‌خواست جلوی اقیانوس را بگیرد. نمی‌دانستم چرا. کار مسخره‌ای بود، اما یک چیزی درونم دلیلش را می‌فهمید. وقتی او شن‌های اقیانوس را توی کیسه می‌کرد، من فقط نگاهش می‌کردم.