قصه های با پدر و مادر (مجموعه 5 جلدی قابدار)

با شور و اشتیاق گفتم: «هنری! می‌تونی به من اعتماد کنی، باور کن! تو رو خدا بهم بگو چرا زاغ سیاه خانواده‌ی بکستر رو چوب می‌زنی؟»نفس‌ عمیقی کشید و گفت: «من همچین کاری نمی‌کنم. الانم باید برم.» بلند شد و با عجله به‌طرف در رفت.گفتم: «عینکت یادت نره!» و برای اینکه فضای ناآرام اتاق را کمی شاد کنم، چند لحظه‌ای عینک را به چشمم زدم. انتظار داشتم چشم‌هایم همه‌چیز را تار ببیند تا کمی شوخی کنم. برعکس! همه‌چیز را به‌خوبی قبل می‌دیدم.عینک را پسش دادم، خیلی گیج شده بودم: «این عینک واقعی نیست، نه؟»به من نگاه ...

باورتان نمی‌شود چقدر از پا گذاشتن توی این مدرسه چندشم می‌شود. مخصوصاً‌ روزهای دوشنبه. برای اینکه به خودم حال بدهم، آهنگ کریسمس مبارک را با سوت می‌زنم یا از این‌‌جور کارهای مسخره.

بعد به کلاس درس ثابتمان می‌روم و آنجاست که باز با قیافه‌ی وُرمولد پیر روبه‌رو می‌شوم. همین که چشمش به من می‌افتد، لبش عین یک ساندویچ بیات چروک می‌افتد. آخر چرا من نباید یک معلم شادتر و باحال‌تر داشته باشم؟ یکی مثل جک، قاتل زنجیره‌ای!

این خاطرات بی‌اغراق نوشته شده‌اند.گاهی وقت‌ها یک‌جورهایی باورنکردنی به نظر می‌رسند، اما واقعاً همه‌ی این‌ اتفاق‌ها برایم پیش آمده و ممکن بود برای شما هم پیش بیاید. راستش را بخواهید احتمالاً پیش می‌آید.اما تا وقتی من اینجا هستم که کمکتان کنم، لازم نیست نگران باشید. پیشنهاد می‌کنم دفتر خاطراتم را دوبار بخوانید. بار اول راحت بنشینید و لذتش را ببرید. واقعاً خوشحال می‌شوم اگر حال کنید و به جوک‌هایم بخندید. بار دوم، خم شوید به جلو و تمرکز کنید. شاید دلتان بخواهد یادداشت بردارید. این‌طوری خوب می‌فهم...

اگر قرار باشد یک‌نفر در خانواده‌ی ما معروف بشود، آن یک‌نفر من هستم، قبول داری؟

هر‌چه باشد من کسی هستم که توی برنامه‌ی نوآ و لیلی با ماهی تازه زده‌اند زیر گوشش! بعدش، یکهویی، آن‌ها راهی آمریکا می‌شوند تا فیلم بسازند و من را از برنامه‌شان می‌گذارند کنار!

البته مدی نقشه‌ی معرکه‌ای دارد تا من را ببرد توی مسیر سوپراستار شدن، اما فقط یک گرفتاری وجود دارد، یعنی دو تا... پدر و مادرم!

اسم من «مارکوس» است. تا شب جشن‌تولد سیزده‌سالگی‌ام، پسری معمولی بودم. تا اینکه مامان و بابایم راز بزرگ، وحشتناک و خانمان‌براندازی را برایم رو کردند! گفتند «نیمه‌خون‌آشام» هستند! و من هم به‌زودی به یک موجود «نیمه‌خون‌آشام» تبدیل می‌شوم. عجب کابوسی!

«یه چیزِ دیگه هم درباره‌ی اَبَرخون‌آشام‌ها بگم. خیلی خیلی بی‌رحم‌ان. دلشون نمی‌خواد هیچ‌چیز و هیچ‌کسی سرِ راهشون باشه. از من به شما نصیحت، اگه هروقت، هرجا، اَبَرخون‌آشام‌ها رو دیدین، اصلاً و ابداً مستقیم توی چشم‌هاشون زل نزنین.»«یعنی هیپنوتیزممون می‌کنن؟»السا کمی فکر کرد و گفت: ««ممکنه! اما بدتر از اون! اگه به یه خون‌آشام فرصت بدین، حتماً به ذهن شما نفوذ می‌کنه و پنهان‌ترین چیزها رو بیرون می‌کشه. چیزهایی مثل کابوس‌های شبانه‌تون... و بعد که این کار رو کرد، از همون اطلاعات استفاده می‌کنه تا شما...

«بیشتر شبیه یه سایه‌ی بزرگ و سیاه بود. تنها چیزی که تونستم واضح ببینم، دست‌هاش بود، دو تا دست اسکلتی و لاغر. داشتند با انگشت من رو نشون می‌دادن. یه چیزی هم ازشون چکه می‌کرد. یه چیزی شبیه... شبیه خون! خواستم فرار کنم که دست‌ها بالای سرم پیچ‌وتاب خوردن و انگار طلسم شده باشم، دیگه نتونستم تکون بخورم. همون‌جا سرِ جام میخکوب شدم. بعد یکی از دست‌ها مثل برق پرید جلو و گلوم رو گرفت. خیلی وحشتناک بود. همون لحظه رعدوبرقِ وحشتناکی زد و تونستم صورت ترسناک و رنگ‌پریده‌ش رو ببینم. خنده‌ش مو به تنم سیخ کرد....

اسم من «تالولا»ست. من کشته‌مُرده‌ی خون‌آشام‌ها هستم. یک وبلاگ دارم به نام «دختر خون‌آشام» و یک انجمن مخفی به نام «انجمن مخفی هیولاها». یک راز بزرگ هم دارم. رازی که فقط من و «مارکوس» می‌دانیم. من و «مارکوس» خون‌آشام‌های شرور و مرگبار را شکست دادیم!

اتولین و سسیلی غذای مخصوص لاک‌پشت را که آقای مانرو آورده بود، به لاک‌پشت‌ها دادند. سسیلی داستان باحالی برای اتولین تعریف کرد. داستان درباره‌ی پسری بود با پاهای گنده. آنقدر گنده که ازشان برای سایه‌بان استفاده می‌کرد.

در بازی هیجان انگیز پایاپای، بازیکنان در نقش تاجرانی قهار هستند که در یک بازار شلوغ و پر سر و صدا به دنبال کالای مورد نیاز خود می‌گردند. بازیکنان باید بدون در نظر گرفتن نوبت، به دنبال یک معامله‌ی پایاپای با دیگر تجار، مدام کالای مورد نیاز خود را اعلام و نهایتا با جا به جا کردن کارت‌های دستشان با کارت‌های دیگر بازیکنان، تمام کارت‌های یک محصول را جمع‌آوری کنند. محصولاتی مانند انار، پسته، زعفران، فرش و.... با اتکا به قدرت ذهن خوانی و توانایی مدیریت کارت‌های خود می‌توانید در این بازی برنده شوید. همچنین با اضافه شدن کارت‌های امین‌التجار و داروغه نیز می‌توان به اشکال دیگری پایاپای را بازی کرد.

خبرِ بد؟ دنیا داره به آخر می‌رسه.

و خبرِ خوب؟ چهار سابقه‌دار برگشته‌ن که دنیا رو نجات بدن. خْب شاید اون‌ها مجبور باشن یه موشک قرض بگیرن... اما جدی‌جدی این ماجرا چقدر بیخ پیدا می‌کنه؟ چقدر؟ خیلی‌خیلی زیاد!

ايپرل، ضميرخوان قدرتمندی است. او به کمک تان‌جی‌اش، افکار و احساسات جانوران را می‌خواند و می‌شنود. ايپرل دنيا را از چشم آن‌ها می‌بيند. به‌زودی او با راهنمايی زنی مرموز به‌نام ايزابل برای يافتن تکه‌ی گم‌شده‌ی تان‌جی‌اش راهی سفری پرماجرا می‌شود. در اين سفر جاشوا هم آن‌ها را همراهی می‌کند. جاشوا پسربچه‌ای خجالتی است که

نینجای استرسی همیشه استرس داشت؛ مثلا وقتی می‌خواستند به خانه‌ی دیگری اسباب‌کشی کنند، دل‌شوره می‌گرفت. یا اینکه می‌ترسید نتواند کارهایش را به‌موقع انجام دهد. او بیشتر وقت‌هایی که استرسی می‌شد، تب می‌کرد و بدنش می‌خارید و زخم و زیلی می‌شد. تا اینکه نینجای امیدوار به او یاد داد چطوری استرس و نگرانی‌اش را به آرامش تبدیل کند

اندی و تری خانه‌درختی بیست‌و‌شش‌طبقه‌ی باحالشان را سی‌و‌نه طبقه کرده‌اند. یک ترامپولین بدون تور محافظ اضافه کرده‌اند، آبشار شکلاتی، آتشفشان فعال بدون گدازه برای برشته‌کردن مارشمالوهای خوشمزه‌شان، باغ‌‌وحش بچه‌دایناسورها، موزه‌ی اگه جرأت داری باور نکن، فیلی بوکسور به نام آقای خرطومکس و کلی چیزهای باحال دیگر. اما مهم‌ترینشان طبقه‌ای فوقِ سری است که تری هنوز ساختش را تمام نکرده … طبقه‌ای که قرار است اتفاق‌هایی عجیب تویش بیفتد.

محترم‌ترین نویسنده‌های جهان می‌آیند تا سگ‌های نازپرورده‌شان را در نمایش سگ‌های ادیبِ عمارت غمکده‌ی مخوف به رخ بکشند. اما اتفاق عجیبی در عمارت غمکده‌ی مخوف در حال وقوع است؛ رد پنجه‌های اسرارآمیز، زوزه‌های شبانه و کفش‌هایی که به‌طرز مشکوکی جویده شده بودند. آیا اِیدا می‌تواند تا ماه کامل نشده، از ماجرا سر دربیاورد؟

بازی فکری کهن دژ ترکیب ظریفی است از سبک بازی های نقش مخفی و شهرسازی. اولین بار Bruno Faidutti ، طراح باسابقه‌ی عرصه‌ی بازیهای رومیزی، در سال 2000 این بازی را طراحی و تولید کرد. این بازی از همان ابتدا با استقبال زیادی در سراسر دنیا روبه‌رو شد.

دقیقاً مناسب داستانی الهام‌بخش درباره‌ی لحظات بحرانی زندگی است. مرد فقط بیست‌و‌چهار ساعت فرصت دارد تا رازهای خفته در سینه‌اش را فاش کند. از سی‌و‌هفت سال پیش می‌نویسد؛ لحظه‌ای که با دختر چشم‌درچشم می‌شود و عشق او را به ابدیتی در عمق دریاچه‌ی درخشان می‌خواند. 

حلقه‌های گل و برگ با شاخه‌های توت، اتاق‌نشيمنم را آراسته بودند و بله، صدالبته يک درخت کريسمس هم داشتم. آن سال زيباترين درخت کاج بازار را خريده بودم، خوشگل‌ترين کاجی که قدوقواره‌اش هم به سوراخ‌موشم می‌خورد. حتی ريشه‌هايش هم هنوز به تنه‌اش آويزان بودند! بله، شايد وقتی کريسمس تمام می‌شد، مي‌کاشتمش توی باغچه‌ی خانه‌ام. ولی آن موقع با تکه‌پنیرهای پلاستيکی تزيينش کرده بودم.

ویژگی بارز این بازی‌ها استفاده از سرگرمی و تفریح به منظور به‌کارگیری بخش‌های گوناگون مغز در رابطه با به قدرت ذهن‌خوانی و پیش‌بینی می‌باشد. در هر دو نسخه‌ی بازی، بازیکنان برای بازی کردن کارت‌هایشان در زمان صحیح، نیاز به ذهن‌خوانی، تصمیم‌گیری سریع و پیش‌بینی حرکت حریفان خود را دارند، همچنین بازیکنان با در نظر گرفتن و به خاطرسپاری کارت‌های بازی شده‌ی دیگر بازیکنان حرکت‌های بعدی حریفان خود را حدس می‌زنند، بنابراین حافظه نیز در این بازی تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با این تفاوت که نسخه‌ی Ramodis، با تنوع بیشتر روش‌های بازی و افزایش جذابیت نسبت به نسخه‌ی پیشین جذابیتی دوچندان یافته است و به ابزاری هیجان‌‌انگیز برای تقویت مهارت‌های ذهنی و افزایش خلاقیت بازیکنان تبدیل گردیده است.

اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمی‌شوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگنده‌ی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق می‌رود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.

استن آخرین پشمکی را که به انگشتش چسبیده بود لیسید.

رز کولی گفت: «بهت می‌گم کی مشکلاتت تمام می‌شن.»

استن گفت: «از کجا می‌دونی من مشکل دارم؟»

ـ‌از چشمات فهمیدم. اسمت چیه، مرد جوان؟

استن گفت: «استن!»

ـ‌یه سکه بده استن!

بعد صدایش را آورد پایین و ادامه داد: «شجاع باش و بیا تو!»

استن از پله‌ی کاروان که بالا می‌رفت، برقی طلایی به چشمش خورد. برق ماهی‌های طلایی بود. همه در یک ردیف از قلاب آویزان بودند. سیزده تا ماهی طلایی ریزه‌میزه. هرکدام توی یک کیسه‌ی پلاستیک کوچولو زیر نور آفتاب شنا می‌کردند...

سیندر در تلاش است تا از زندان بگریزد؛ هرچند اگر هم از پس این کار بربیاید، تبدیل می‌شود به مهم‌ترین فراری اتحادیه‌ی شرقی و قانون در تعقیبش خواهد بود.

در آن‌سوی دنیا، مادربزرگ اسکارلت بینو گم شده‌است. شواهد نشان می‌دهد چیزهای زیادی وجود دارد که اسکارلت نمی‌داند؛ هم درباره‌ی مادربزرگش و هم خطر مهلکی که تمام عمر در سایه‌ی آن زندگی می‌کرده‌است.

در همین اثنا، وُلف به دنیای اسکارلت پا می‌گذارد؛ یک مبارز خیابانی که ممکن است بداند مادربزرگ او کجاست. به‌رغم آنکه ولف آشکارا اسرار سیاهی در دل دارد، چاره‌ای برای اسکارلت نمی‌ماند جز اعتماد به او.

قلب «جرقّه» تاپ‌تاپ می‌زند. حالا دیگر در کلانتری شهر آفتابگردان استخدام شده و اولین مأموریتش به عنوان یک سگِ پلیس مخفی این است که دزدِ تاج جواهر‌نشان را شناسایی کند.

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

همه فکر می‌کنند من عجیب و غریبم، حتی مامان. هر چند مامان به روی خودش نمی‌آورد. بچه های مدرسه همیشه از من دوری می‌کنند. بیشتر زنگ های تفریح برای خودم تنهایی می‌چرخم. بقیه چیزها را طوری که من می‌بینم، نمی‌بینند. من بیشتر وقت‌ها توی هَپَروتم. درست نمی‌فهمم چرا، اما توی کله‌ام بچه‌ای هست که شبیه بچه‌های دیگر نیست.

مسابقات بین‌المللی شش خاندان.

با رقابت‌های متنوع، از جمله فوتبال.

مسابقات در اسکاتلند برگزار می‌شود؛ در طول یک هفته‌ی کامل، با حضور تیم‌هایی از سراسر جهان.

از همه بهتر این است که شب‌ها توی یک قلعه‌ی قدیمی می‌خوابیم.

توی قلعه!!!

قلعه‌اش که شبح ندارد احیاناً؟

در اسکاتلند، همه‌ی قلعه‌ها شبح دارند!

تاریخ مستطاب سبیل

سبیل هیتلری، سبیل چخماقی و داگلاسی، سبیل بال‌مگسی، سبیل دسته‌موتوری... آیا تا حالا هیچ‌یک از این سبیل‌ها را دیده‌ای؟ اصلاً می‌دانی فرق سبیل طرف‌داران متفقین در جنگ جهانی با سبیل طرف‌داران متحدین چی بود؟ یعنی چی شد که این‌ها با سبیل این‌جوری به جنگ آن‌ها با سبیل آن‌جوری رفتند؟

بفرمایید!

این هم از قسمت ششم سریال چهار سابقه‌دار!

یعنی این آخرِ ماجراست؟ کسی چه می‌دونه؟ شاید هم باشه! فکر می‌کنی اصلاً این قسمت خنده‌دار هست؟

شک نکنید که از خنده منفجر می‌شید! می‌تِرِکید!

همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.

ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...

ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟

ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.

ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!

«بیشتر شبیه یه سایه‌ی بزرگ و سیاه بود. تنها چیزی که تونستم واضح ببینم، دست‌هاش بود، دو تا دست اسکلتی و لاغر. داشتند با انگشت من رو نشون می‌دادن. یه چیزی هم ازشون چکه می‌کرد. یه چیزی شبیه... شبیه خون! خواستم فرار کنم که دست‌ها بالای سرم پیچ‌وتاب خوردن و انگار طلسم شده باشم، دیگه نتونستم تکون بخورم. همون‌جا سرِ جام میخکوب شدم. بعد یکی از دست‌ها مثل برق پرید جلو و گلوم رو گرفت. خیلی وحشتناک بود. همون لحظه رعدوبرقِ وحشتناکی زد و تونستم صورت ترسناک و رنگ‌پریده‌ش رو ببینم. خنده‌ش مو به تنم سیخ کرد....

آیا تا حالا آرزو داشته‌ای که فوتبالیست شوی؟

هیچ‌وقت به اینکه مربی یا مدیر فنی تیم شوی یا اینکه در تلویزیون برنامه‌ی ورزشی اجرا کنی، فکر کرده‌ای؟

شغل‌های گوناگونی در فوتبال وجود دارند؛ مثلاً می‌توانی داور یا کمک‌داور شوی یا اینکه استعدادیابی کنی و ستاره‌های ورزشی آینده را کشف کنی!

در این کتاب با انواع این شغل‌ها، تاریخچه‌ی فوتبال، دانستنی‌های جالب و خیلی چیزهای دیگر آشنا می‌شوی.

می‌گویم: «علو! به دوچرخه‌ی این یارو دست نزن، شر می‌شود، این امیرو بچه‌ی خیلی بسیار دعواگری است، هیکل دارد به‌اندازه‌ی چی!» می‌گوید: «رکاب که بزنی، چراغِ پشت گلگیرش روشن می‌شود، دیده‌ای؟ از دوچرخه‌ی عبدلو هم باحال‌تر است.» می‌گویم: «برعکس خودِ امیرو، دوچرخه‌اش خیلی قشنگ و باحال است، چرخ‌هایش هم پُر از نوارهای رنگی‌اند.» می‌گوید: «تازه یادش رفته قفلش کند.» صدای جیغ و بوق و سوت بچه‌ها بلند شده...