یلی، دختر نوجوانی که از سرطان رنج میبرد، مدتهاست در بستر بیماری است و درست در شب کریسمس، فرشتهای به نام آریل به دیدارش میآید. آریل و سسیلی با هم دربارهی همهچیز گفتوگو میکنند؛ دربارهی رازهای جهان هستی، دربارهی خانواده و روابط انسانها، و فراتر از همه دربارهی زندگی و مرگ.
دقیقا مناسب
دقیقاً مناسب داستانی الهامبخش دربارهی لحظات بحرانی زندگی است. مرد فقط بیستوچهار ساعت فرصت دارد تا رازهای خفته در سینهاش را فاش کند. از سیوهفت سال پیش مینویسد؛ لحظهای که با دختر چشمدرچشم میشود و عشق او را به ابدیتی در عمق دریاچهی درخشان میخواند.
دقیقاً مناسب داستانی الهامبخش دربارهی لحظات بحرانی زندگی است. مرد فقط بیستوچهار ساعت فرصت دارد تا رازهای خفته در سینهاش را فاش کند. از سیوهفت سال پیش مینویسد؛ لحظهای که با دختر چشمدرچشم میشود و عشق او را به ابدیتی در عمق دریاچهی درخشان میخواند. از آن روزهای باشکوه و خاطرهانگیز سالهای زیادی گذشته و مرد اکنون تکوتنها در مقابل مرگ و زندگی قرار گرفته است. دیگر وقتی نمانده... دارد پایان این نمایش دردآور را مینویسد. اما فرشتهای او را از قعر اوهام و تاریکی بیرون میکشد؛ نه زود، نه دیر، بلکه در زمانی دقیقاً مناسب!
از همین نویسنده
«میلیاردها سال برای خلق یک انسان لازم است و تنها چند ثانیه برای مردن.»
فرانک و ورا بعد از درگذشت دخترشان، به تلخی از یکدیگر جدا شدهاند. حالا فرانک در سفرهای تنهاییاش با زوجی اسپانیایی آشنا شده که معتقدند جهان هستی از لحظهی انفجار بزرگ تاکنون، مسیر و هدف مشخصی را دنبال میکند.
سایر کتاب های همین ناشر
مرتب نگهداشتن اتاق از خیلی از مشکلات جلوگیری میکند. اگر پدر و مادری وارد اتاقی بشوند و ببینند همهچیز مرتب و منظم است، اصولاً شک نمیکنند. خب البته پدر و مادرهایی هم هستند، مثل مال من، که همیشه یک چیزی پیدا میکنند.
داسی دایناسی 1 (شیر آب شرشری)
داسیدایناسیِ سبزِ کوچولو میخواهد گلها و گلدانها را آب بدهد. اما به هر گلدان باید چقدر آب داد؟ شیرِ آب شُرشُری را باید چقدر باز کرد؟ داسیدایناسی در این داستان یاد میگیرد که آب چقدر مهم است و باید از آن چهجوری استفاده کرد.
اسم من «تالولا»ست. من کشتهمُردهی خونآشامها هستم. یک وبلاگ دارم به نام «دختر خونآشام» و یک انجمن مخفی به نام «انجمن مخفی هیولاها». یک راز بزرگ هم دارم. رازی که فقط من و «مارکوس» میدانیم. من و «مارکوس» خونآشامهای شرور و مرگبار را شکست دادیم!
جوندهها همدیگر را هل میدادند و کنار میزدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمیخواستم زیر دستوپنجهی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجهی نوهاش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربههه همهمون رو یه لقمهی چپ کنه!» نوهی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامانبزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجهی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همهچی درست میشه.» نوهاش را بغل کردم و هر دویشان ...
تام هر کاری از دستش بربیاید میکند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقتها اتفاقهایی پیش میآید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت میگیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمیدهد در اردوی مدرسه شرکت کند!
کتاب آخر و عاقبت گربه بازی! هفتمین جلد از مجموعهی لوتا پیترمن اثر آلیس پانترمولر با ترجمهی نونا افراز و تصویرگری دانیلا کوهل توسط نشر هوپا به چاپ رسیده است.
چه بدشانسی گندهای! وقتی رفتیم مدرسه، دوشیزهپُشتپَرپَری خیلیخیلی ناراحت بود. «بچهها! من یک خبر بد دارم. گردنبند عزیزم، همان گردنبند قدیمی که برای روز عروسی در نظر گرفته بودم … گم شده!» انجمن مخفی برنامهریزی عروسی، بعد از مدرسه، در لانهدرختی ما یک جلسهی فوری برگزار کرد. حالا ما کارآگاهان مخفی برنامهریزی عروسی بودیم.
قورتشبده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمیخورد. جواب قورتشبده را هم نداد. قورتشبده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچکدام بلند نشدند. قورتشبده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آنها مرده باشند؟ تقصیر قورتشبده بود! قورتشبده آنها را کشته بود. قورتشبدهی قاتل! قورتشبده داد زد: «نه! نه!...» «من هیچکسی را نکشتم... من هیچکسی را نکشتم...»...
اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمیشوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگندهی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق میرود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.
وقتی نخودی داشت تخممرغ آپپزش را با نانریزه میخورد، مامان یکدفعه به بابا گفت: «تصمیم گرفتهام توی کتابکودیل بخشی برای کتابهای دستدوم راه بیندازم!»
پدرم لبخند زد، نخودی مثل اینکه تازه خبر خوبی بهش داده باشند، دست زد و من مثل سنگ خشکم زد.
توضیح اول: نخودی برادر من است. پیداست که اسم واقعیاش این نیست؛ ولی از بچگی گردالو و چروکیده بود و من اینجوری صداش کردم. خیلیها هستند که بهخیالشان اسم واقعیاش یک راز است…
مینا سانتلمو، نویسندهی نوجوان داستانهای پلیسی، بعد از ماجراجوییهایش در دو کتاب دیگر مجموعه، موزهی نفرینشده و دخمهی فیلمهای سلولوئید، اکنون یک دعوتنامهی مرموز دریافت کردهاست: دعوتنامهای برای شرکت در یک آزمایش بزرگ!
مینا و همراهانش در این آزمایش بزرگ، قرار است در یک جزیرهی دورافتاده، موقعیتی مثل زندگی روی مریخ را شبیهسازی کنند؛ آزمایش بزرگی که مدیریت آن بهعهدهی گروهی از نویسندگان داستانهای علمی_تخیلی است. اما چرا مینا به این آزمایش دعوت شدهاست؟ چهکسی او را دعوت کرده و چرا هیچ نام و نشانی از او در دست نیست؟ زمین سرخ جزیرهی لاساستریاس چه رازها و معماهایی در خود دارد؟
مروز صبح با اینکه تعطیل بود، بیدار که شدم بهخاطر چند تا چیز خیلی حالم گرفته بود:۱. دیسی، خواهر یازدهسالهی اعصابخردکنم، امروز دوبرابر همیشه رفته بود روی اعصابم، چون فردا میخواهد برود دیدنِ نمایش «میمون دیوانه» و واسهی همین خیلی خوشخوشانش است.ب. من اجازه ندارم بروم دیدنِ نمایش «میمون دیوانه»، چون مامان میگوید آنجا امکان رخدادن فاجعه خیلی زیاد است. تازهاش هم قیمت بلیطش ۸ پوند و 75 پنی است و من هنوز از آن باری که تصادفی زنگ زدم هند، 7 پوند و 50 پنی به مامان بدهکارم.۳. هیچی کورنفلکس و...
روزی روزگاری، که یه روزگارِ خیلی دندونیای بود، هیچ جنبندهای توی خونهدرختی تکون نمیخورد (حتی من) که سر و صدا درست نشه. آخه اندی به امیدِ فرشتهی دندون، دندونشو انداخته بود تو یه لیوان آب و توی تختخوابش خوابیده بود.
همینطور سکه پشت سکه بود که توی خواب اندی ظاهر میشد...
من هم اونطرف، دراز کشیده بودم توی وان و سعی میکردم بهجای دردسر درستکردن، حباب درست کنم. یعنی چی؟ یعنی اینکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم!
تا اینکه یهو...
سوسکها آنقدر تنوع دارند و رنگارنگاند که شاید باورتان نشود؛ یکچهارم کل گونههای جانوری شناختهشده در جهان سوسکاند! درحالحاضر، زیستشناسان حدود 400هزار گونه سوسک روی کرهی زمین یافتهاند، اما به گمان بعضی این تعداد بیش از دو میلیون گونه است.
چند تا سوسک بامزه:
سوسک سرگینغلتان شاخدار میتواند بیش از هزار برابر وزن خودش را هل بدهد.
کر کردم من هم بدم نمیآید زندگیِ تازهای شروع کنم و خیلی خوب است که مرتب سرِ آدم داد نزنند. برای همین گفتم من هم از این به بعد دیگر هیچوقت دردسر درست نمیکنم.
چه حالی پیدا میکنی اگر توی یکی از دفترچههای مرموز داییات این نوشته را پیدا کنی؟
«میکلآنژ» همیشه به من میگفت آسانترین راهِ رسیدن به آینده، فکرنکردن به آن است.
«مانی» با خواندن خاطرات دایی شوکه میشود، «داییسامان» کجا و «میکلآنژ» کجا؟
باز هم دیرم شد!
«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر میرسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحرخیزی نیستم، ولی توی آمادهشدن خیلی تروفرزم.
همانطور که دندانهایم را با خمیردندانی با طعم پنیر چدار مسواک میزدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپکزدهست! از صبحهای شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پلهها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آنبالا قِل خوردم و افتادم ...
اولش ماهی پاک میکردم و توی پختوپز و بشوروبسابِ عرشه کمک میکردم؛ بدون اینکه جیکم دربیاید. بهخاطر همین، آن مردها کمکم با من با چیزی توی مایههای «مهربانی» رفتار کردند (البته مهربانی از نوع دزد دریاییاش: با پسکلهایزدن و گوشپیچاندن و پسگردنیهای بیرحمانه!). کمکم قبول کردند کارهایی یادم بدهند. هیچکس اسم قبلیام را نمیدانست. خودم هم آن را یادم نمیآمد. این شد که اسمم را گذاشتند «جرقه» (بهخاطر موهای قرمزم) و دیگر نشد راجعبه این اسم اما و اگر کنم.
زندگی جناب تام بهتر از این نمیشد!
حالا یک تختخواب گرم و نرم برای شبهای سرد داشت،
و یک استخر شنای خنک برای روزهای گرم!
هر وقت دیر به خانه بر میگشت، یک نفر نگرانش میشد
و هر وقت تا لنگ ظهر میخوابید یا کمی ناخوش بود، یک نفر صبحانهاش را برایش به رختخواب میآورد.
جناب تام ترجیح میدهد بعدازظهرها توی تختش دراز بکشد
کاوشگر قطب موهای کمپشت بیحالتش را صاف کرد و کلاه هلالیاش را دوباره روی سرش گذاشت.
«من رو یک ماه توی وان چسب خوابونده بود، با یک صاعقه جون گرفتم و زنده شدم.»
لبخندی زد و دندانهای سبز جلبکگرفتهاش نمایان شد.
جاشوا می دانست راز یعنی چه
راز چیزی بود که باید پیش خودت نگهش می داشتی. راز یک جور قول بود و قول ،آنطور که ایزابل برایش گفته بود،مثل نور تابانی بود در تاریکی نوری که راه را نشانت می داد.اگر چشم از آن نور بر نمی داشتی و همانطور به سمتش میرفتی، هرگز گم نمیشدی، و دوست هایت هم همینطور
ولی حالا که جاشوا اینجا در سکوت سرد وارِن تک و تنها دراز کشیده و غرق فکر بود،برایش سوال شد که از کجا باید بفهمد چه کسی دوستش است!
دلایلِ اینکه مامان نباید نامزد انتخابات ریاستجمهوری شود:۱- من بسیار بیشتر از آنچه باقی مردم بهش نیاز دارند، به او نیازمندم، حتی بیشتر از آن یارویی که خانوادهاش گرسنه و سرمازده بودند.۲- مامان مجبور خواهد شد با یک میلیون نفر دست بدهد و ممکن یک مریضی وحشتناک بگیرد، مثل همانکه برای رییسجمهور سریال ِ ۲۴ اتفاق افتاد.۳- الان که دقیقاً بدترین قیافه را دارم، عکاس ها برای عکس گرفتن از من صف کشیدهاند. مامان نمیتواند صبر کند تا من این مرحلهی ناجور را رد کنم بعد نامزد ریاستجمهوری شود؟ مثلاً وقتی س...
فرمانده به سمت ژولیوس خم شد و هوار زد: «چه گندکاری وحشتناکی توی ساحل زیبای ما راه انداختهاین!»
ژولیوس گفت: «ببینین من بابت ساحلتون متأسفم، ولی ما تصادفی از اینجا سردرآوردیم. ما کشتیشکستهایم!»
فرمانده سرفه کرد و ژولیوس را روی زمین هل داد. «هه! چه داستان قشنگی! شما جاسوسین و ما اینجا توی مصر همهی جاسوسها رو میکشیم!»