عشق های فراموش شده (روشنک و سپهرداد)

آهی کشیدم و گفتم: «هیچ‌جا سوراخ‌موشِ خودِ موش نمی‌شه.» دیروقت بود و از اینکه برگشته بودم خانه خوشحال بودم.

ولی وقتی از راه‌پله‌ی جلویی خانه بالا رفتم، فوری فهمیدم یک جای کار می‌لنگد.

چرا درِ خانه باز بود؟ من که صبح قفلش کرده بودم. و چرا چراغ طبقه‌ی بالا روشن بود؟ من وقتی از خانه بیرون می‌روم، همیشه همه‌ی چراغ‌ها را خاموش می‌کنم.

نوکِ‌پنجه نوکِ‌پنجه جلو رفتم و ساکت و بی‌سروصدا رفتم توی خانه. از راهروی تاریک گذشتم. کنار درِ آشپزخانه ایستادم و یواشکی سر و پوزه‌ای آب دادم. درِ یخچال چارطاق باز بود!

همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.

ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...

ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟

ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.

ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!

جونده‌ها همدیگر را هل می‌دادند و کنار می‌زدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمی‌خواستم زیر دست‌وپنجه‌ی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجه‌ی نوه‌اش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربه‌هه همه‌مون رو یه لقمه‌ی چپ کنه!» نوه‌ی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامان‌بزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجه‌ی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همه‌چی درست می‌شه.» نوه‌اش را بغل کردم و هر دویشان ...

پیشنهادهای من برای بهترینِ کلاس شدن

(متأسفانه خودم هیچ‌کدام این کارها را نکردم.)

سرِ کلاس‌ها بیدار بمانید. (کمک می‌کند دیگر!) دارم زور می‌زنم.

از معلم‌هایتان نقاشی‌های خنده‌دار نکشید.

دوروبر قلدر کلاس نپلکید تا توی دردسر نیفتید.

نگذارید مامان و بابا چیزی توی دفتر گزارش تحصیلی‌تان بنویسند.

نگذارید خواهر بداخلااقتان بهتان امر و نهی کند.

(ربط مستقیمی به مدرسه ندارد، ولی باز مهم است!)

مسابقات بین‌المللی شش خاندان.

با رقابت‌های متنوع، از جمله فوتبال.

مسابقات در اسکاتلند برگزار می‌شود؛ در طول یک هفته‌ی کامل، با حضور تیم‌هایی از سراسر جهان.

از همه بهتر این است که شب‌ها توی یک قلعه‌ی قدیمی می‌خوابیم.

توی قلعه!!!

قلعه‌اش که شبح ندارد احیاناً؟

در اسکاتلند، همه‌ی قلعه‌ها شبح دارند!

جنگ سار 2 (جایگزین)

هر روز میلیون ها نفر در سراسر دنیا به جنگ سار وصل می شوند. البته جنگ سار برای بسیاری از کاربران محدود به بازی و سرگرمی نیست، عده ی زیادی در این دنیای مجازی زندگی و درآمد کسب می کنند. امیکا چن، هکر نوجوانی است که می خواهد به هر ضرب وزوری شده پولی به دست بیاورد. او در این دنیای مجازی، در ازای دریافت جایزه، خلافکارهایی را گیر می اندازد که غیرقانونی از مسابقه ی جنگ سار پول درمی آورند…

اندی و تری 13 طبقه‌ی جدید به خانه‌درختی‌شان اضافه کرده‌اند؛ این ‌بار دیگر خانه‌شان خیلی بالا رفته!!! با یک دمنده‌ی حباب‌صابونی، یک ماشین قاپنده (که می‌تواند هرچیزی را از هرجایی بقاپد)، یک طبقه‌ی وقت‌تلف‌کنی، یک کارخانه‌ی دستمال‌توالت (چون هرچقدر دستمال‌توالت داشته باشی، باز هم کم است)، یک طبقه برای پاهای دراز، یک مرکز مشاهدات فرازمینی، و بهترین کتاب‌فروشی دنیا که واقع در یک خانه‌درختیِ واقع در یک جنگلِ واقع در یک کتاب است!

آذرداد هم در میانه‌ی این آشوب زندگی می‌کند. او آخرین انسانِ «هیولا» است. در دره‌سار، گاهی انسان‌ها یا حیوان‌هایی به دنیا می‌آیند که رنگِ پوست یا موهایشان متفاوت است و مردمِ دره‌سار آنها را هیولا می‌نامند. هیولاها می‌توانند ذهنِ دیگران را در اختیار بگیرند.

تا آمدیم کیک بخوریم، مامان‌بزرگ گفت که اول من و دوقلوها برایش کمی ساز بزنیم. قبل از زدن دوباره کمی دل‌شوره گرفتم چون هر وقت فلوت می‌زنم، اتفاق عجیب‌وغریبی می‌افتد. ژاکوب گفت که آهنگ دزدان دریایی کارائیب را بزنیم. اول من شروع کردم به فوت‌کردن توی فلوتم. چون فکر کردم وقتی دوقلوها شروع کنند به زدن، به‌هرحال کسی هیچ صدای دیگری را نمی‌شنود. و همین هم شد. سیمون آن‌قدر محکم زد روی طبلش که دسته‌اش شکست. و شیپور ژاکوب هم صدای فیلی را می‌داد که در حال جان‌کَندن بود.

حتی با اینکه از خانه‌ی ما فقط چهار دقیقه تا مدرسه‌ام راه است، من بیشتر وقت‌ها دیر می‌رسم به مدرسه.

معمولاً دلیلش این است که من و درِک (بهترین دوستم و همسایه‌ی دیواربه‌دیوارمان) سر راه مدرسه کمی (خب، کلی) «گپ» می‌زنیم. بعضی ‌وقت‌ها دلیلش این است که حواس من پرت می‌شود به آدامس‌های میوه‌ای و ویفرهای کاراملی مغازه. هر از گاهی هم دلیلش این است که من یک کوه کارهای خیلی مهم‌تر دارم.

طوطی‌داشتن خیلی خوب است، ولی متأسفانه مدلِ هانیبال خاص است. به این مدل طوطی‌ها می‌گویند کوکاتیل، فکر کنم به‌خاطر اینکه مریض هستند. حتماً هانیبال خیلی درد دارد که مدام جیغ می‌کشد. آن وقت‌هایی هم که جیغ نمی‌کشد، دارد گاز می‌گیرد.

بازی فکری آمون رع :والیان مصر برای جلب رضایت ایزد حاصلخیزی (آمون) پیشکش‌هایی را به معبد آمون می‌برند. آمون برکتی به رود نیل می‌بخشد که باعث افزایش رزق و روزی می‌شود و زمین داران می‌توانند افتخار ساختن هرم‌های بیشتری را ولایت‌های تحت تملک خود کسب کنند. آمون رع نسخه‌ی ایرانی بازی Amun-Re: The Card Game اثر طراح شناخته شده Reiner Knizia است. 

 درباره‌‌ی داسی دایناسی 8 (پارچ شیشه ای)
داسي‌دايناسي سبز کوچولو مي‌خواهد براي مرغابي چوبي زردش آب بياورد. يک پارچ شيشه‌اي آب خنک با دو تا ليوان. آيا داسي‌دايناسي مي‌تواند با پارچ شيشه‌اي هم مثل مرغابي چوبي بازي کند؟ اگر پارچ شيشه‌اي از دستش بيفتد و بشکند، داسي بايد چه کار کند؟

معلم‌سرخانه با خودش خندید، بعد گفت: «فکر کنم برای امشب تمرین شمشیربازی بسّه. فردا دم غروب می‌بینمت. خوب بخوابی عزیزم.» رَدایش را دور شانه‌اش بالا کشید، بعد دست‌هایش را بالای سرش برد و چرخی زد و خودش را تبدیل کرد به خفاشی بزرگ.

ایدا معلم‌سرخانه‌اش را تماشا کرد که مقابل ماه که هنوز کامل نبود بال زد، و بعد شیرجه زد و توی بالاترین پنجره‌ی گنبدِ بزرگِ عمارت غم‌کده‌ی مخوف ناپدید شد.

می‌گویم: «آخه نمی‌تونید بدون من این فیلم رو بسازید! من هم اون جا بودم، من هم توی داستانم!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «ما هم نمی‌خواهیم بدون تو بسازیمش، مل گیبون رو آوردیم تا نقش تو رو بازی کنه.»می‌گویم: «مل گیبسون؟ واسه نقش من یه‌ذره پیره، نیست؟»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «مل گیبسون نه، مل گیبون! ببین، اینهاش!»می‌گویم: «ولی این که میمونه!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «نه، میمون نیست، گیبونه ... نژادش فرق داره! یکی ازجذاب‌ترین موجودات اولیه‌ای که جدیداً توی سینما گل کرده. دستمزدش هم به بادوم حساب می‌شه!»...

اسم من «مارکوس» است. تا شب جشن‌تولد سیزده‌سالگی‌ام، پسری معمولی بودم. تا اینکه مامان و بابایم راز بزرگ، وحشتناک و خانمان‌براندازی را برایم رو کردند! گفتند «نیمه‌خون‌آشام» هستند! و من هم به‌زودی به یک موجود «نیمه‌خون‌آشام» تبدیل می‌شوم. عجب کابوسی!

این کتاب شامل شعر سان‌ سان‌ ساندویچ به همراه نه شعر دیگر است که همگی از اشعار ناصر کشاورز و تصویرگری‌های ویدا کریمی هستند.همه‌ی شعرها و ترانه‌های جذاب موجود در این کتاب کودکان را با خوراکی‌های خوشمزه آشنا میکند.

کاپوچین یک بازی هیجان انگیز با رنگ و زنگ و به سبک بازی‌های همزمان است. یعنی بازیکنان در آن قرار نیست تا منتظر نوبت خودشان باشند، بلکه همه همزمان شروع به چیدن لیوان‌هایشان روی هم، با نهایت سرعت و دقت می‌کنند. باید قبل از بقیه با لیوانک هایی که در دست دارید ترکیب مناسبی بسازید. زنگ را به صدا دربیاورید تا در آخر با امتیاز بیشتر برنده شوید. تصویرهای مختلف، با رنگ‌ها و ترکیب‌های متفاوت‌شان پیش روی شما هستند و البته حریفانی جدی و سرسخت. پس حواستان را جمع کنید! زنگ پیروزی کاپوچین فقط برای تیزترین چشم‌ها و سریع‌ترین دست‌ها به صدا در می‌آید! همچنین این بازی را می توانید در سه سطح سختی ساده، متوسط و پیچیده بازی کنید.

نوروز به هوش آمد. تمام وجودش درد داشت. دست چپش غرق خون بود و احساس کرد چند دنده‌اش شکسته است. جلوی خون‌ریزی را گرفت. آرام بلند شد و آخرین پرش به عقبِ گل را دید. شیوه‌ی مبارزه‌اش برایش آشنا بود.گل پارچه‌ای سفید به محل زخم بست و اژدها دوباره گمش کرد. گل کمان کشید. این‌بار کمی بالاتر از چشم را نشانه گرفت. زه را کشید و صدای جیرجیر چوب دوباره بلند شد. نفس عمیقی کشید. به موی سیاه یاسمین‌بانو فکر کرد، به گونه‌های سفید قیصر که همیشه از شرم و خشم سرخ می‌شد و به نوروز وقتی که سبیل‌هایش را ریزریز به دند...

کریم‌خسته یک آدم است که قبل‌ترها که شهر ما هنوز شهر نشده بود، به گاوها آمپول می‌زد تا سرما نخورند. اما همه‌ی گاوها سرما خوردند و آن‌قدر آب از چشم و دماغشان آمد که مُردند. اما بعد از اینکه اینجا شهر شد و همه‌ی گاوها مردند، کریم‌خسته تصمیم گرفت شغلش را عوض کند. برای همین آمپول نجات‌بخشش را کنار گذاشت. بعد از توی کوچه یک سوراخ بزرگ روی دیوار خانه‌اش در آورد و یک پنجره‌ی آهنی زنگ‌زده توی دیوار کار گذاشت. چون سوراخ را کج کنده بود، پنجره آهنی هم کج شده بود. یک تابلو هم بالای آن زد و با خط درشت رویش...

دقیقاً مناسب داستانی الهام‌بخش درباره‌ی لحظات بحرانی زندگی است. مرد فقط بیست‌و‌چهار ساعت فرصت دارد تا رازهای خفته در سینه‌اش را فاش کند. از سی‌و‌هفت سال پیش می‌نویسد؛ لحظه‌ای که با دختر چشم‌درچشم می‌شود و عشق او را به ابدیتی در عمق دریاچه‌ی درخشان می‌خواند. 

اولش ماهی پاک می‌کردم و توی پخت‌وپز و بشوروبسابِ عرشه کمک می‌کردم؛ بدون اینکه جیکم دربیاید. به‌خاطر همین، آن مردها کم‌کم با من با چیزی توی مایه‌های «مهربانی» رفتار کردند (البته مهربانی از نوع دزد دریایی‌اش: با پس‌کله‌ای‌زدن و گوش‌پیچاندن و پس‌گردنی‌های بی‌رحمانه!). کم‌کم قبول کردند کارهایی یادم بدهند. هیچ‌کس اسم قبلی‌ام را نمی‌دانست. خودم هم آن را یادم نمی‌آمد. این شد که اسمم را گذاشتند «جرقه» (به‌خاطر موهای قرمزم) و دیگر نشد راجع‌به این اسم اما و اگر کنم.

نیا چرخید، سوزن‌برگ‌های درخت صنوبر کهن‌سال مقابل آسمان شب محو شدند و بعد هم با احساسی دلهره‌آور، زمین به‌سمتش شتافت. سورن دیوانه‌وار سعی کرد بال‌های کوچک سیخ‌شده‌اش را به هم بزند. بی‌فایده بود! با خودش فکر کرد: «می‌میرم. می‌شم یه بوفچه‌ی مرده. تازه سه هفته‌ست که از تخم دراومده‌م و زندگی‌م سر اومده!» ناگهان چیزی سقوطش را آرام کرد... جریان نسیم بود؟ توده‌ای باد؟ هوایی پف‌کرده که میان کُرک‌پَرهای زشتش جمع شده بود؟ همین بود؟ زمان آهسته شد. زندگی کوتاهش از مقابل چشم‌هایش گذشت... تک‌تک ثانیه‌های ع...

وقتی باد شمالی شروع به وزيدن می‌کند، در سويالاچيکا هر اتفاقی ممکن است بيفتد...

... مثلاً اينکه وسط يکی از بازی‌های سرنوشت‌ساز سوتوآلتو برای بقا در ليگ، نقطه‌ی پنالتی ناپديد بشود...

... و کسی نداند که رادو، سرايدار مدرسه و مسئول کشيدن نقطه‌ی پنالتی، کجا غيبش زده...

... و اينکه دوست‌های پدرت بريزند توی خانه‌تان و همه‌چيز را زيرورو کنند.

پس حواستان را جمع کنيد، عشق‌فوتبال‌ها! چون باد شمالی شروع به وزيدن کرده است!