مدت‌ها بود که دیگر اتاق‌های زیرشیروانی ساکنی نداشت. آنجا موش‌ها قلمروشان را برپا کرده بودند. حس مبهمی لوس را واداشت به اتاق‌ها سرکی بکشد. دستگیره‌ای را چرخاند. در اوج شگفتیِ لوس، در باز نشد، اتاق دوم هم همین‌طور. در انتهای دیگر راهرو، پدرش بی‌حرکت ایستاده بود: «اینجا دنبال چی می‌گردی؟»
لوس از تغییر خطوط چهره‌ی او جا خورد. با خودش فکر می‌کرد: «رازی را از من پنهان می‌کنند.» اما چه رازی؟ راز پانتن سیاه به‌تنهایی بس نبود؟
پانتن سیاه ماجرای پُر‌رمز‌و‌راز عروسک‌گردانی است با صورت رنگ‌شده‌ی دلقک‌وار، کلاه سیاه، بینی بزرگ، با شخصیتی عجیب، بانوی زیبایی که مانند پری ظاهر می‌شود، رازی که پدر پنهان کرده و … لوس باید از همه‌ی این رازها سردربیاورد و با آن‌ها روبه‌رو شود. او یک دختر معمولی نیست. داستان وقتی شروع می‌شود که لوس در حال فرار از خانه است.
دسته‌ای پرنده‌ی نقره‌ای بر فراز آسمان پرواز کردند. بعد یک طاووس، دُمِ آبی و ارغوانی و سبزش را با شکوه باز کرد، آن‌قدر که افق را پر کرد. ققنوسی تخمی طلایی گذاشت و بعد رنگ طلایی تخم به رنگ قرمز درآمد و به صورت فواره‌ای از ستاره محو شد. تخم در آسمان آویزان بود تا اینکه یک ققنوس جدید به رنگ قرمز و طلایی از آن بیرون آمد. قوچی نقره‌ای در میان غلغله‌ی شدید بلزایی‌ها به‌سوی آسمان سیاه گام برداشت.
و بعد، در اوج نمایش، یک اژدهای غول‌پیکر سبز در آسمان پدیدار شد.
بله!
می‌توانم درس‌ها را کلاً از ذهنم پاک کنم (چیزهای ناراحت‌کننده‌ای مثل مارکوس مِلدرو را هم) و تمرکزم را بگذارم روی کارهای خوبی مثل:
پیدا کردن راه‌های تازه‌ای برای عصبانی کردن خواهرم دِلیا. (خیلی راه‌های زیادی!)
کشیدن نقاشی (نقاشی‌هایی که دِلیا را عصبانی می‌کند). ها ها!
تماشای تلویزیون و خوردن ویفر کاراملی.
خوردن ویفر کاراملی و تماشای تلویزیون.
و مهم‌تر از همه...
تمرین گروه موسیقی سگ‌های آدمخوار با درِک (که بهترین دوست من و همسایه‌ی بغلی‌مان است)...
قهرمان این داستان خود تویی! 1 (جادوگر کوه آتشین قله)
آیا آن‌قدر شجاع هستی که به جنگ هیولاها و جادوی کوه آتشین‌قله بروی؟
زاگور، جادوگر قدرتمند باید کشته شود، ولی اول باید از غارهای دژ کوهستانی‌اش عبور کنی. ماجراجویی کنی، قبل از اینکه در هزارتو، پیچ اشتباهی را بپیچی و زیر چنگال‌های خادمان نفرت‌انگیز جادوگر کشته شوی...
پو خنده‌ای تصنّعی سر داد، ولی خنده‌اش به شکل آه درآمد. «کاتسا... خودت فکرش را بکن اوضاع الان برای من چطور است. قریحه‌ی من تمام جزئیات آن کوه‌ها را در آن بالا نشانم می‌دهد، تمام جنگل را در آن پایین نشانم می‌دهد. حرکت تمام ماهی‌های توی آبگیر و تمام پرنده‌های لای درخت‌ها را حس می‌کنم. حس می‌کنم این سوراخی که در آبگیر درست کردیم، دارد یخ می‌بندد. برف با سرعت تمام در ابرها شکل می‌گیرد، کاتسا. تا چند لحظه‌ی دیگر قرار است برف ببارد.»
… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آنجا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...
ماکاموشی 18 (کاراته موش)
در جزیره ی ماکاموشی، شهر نیوموش سیتی متولد شد. کودک که بود، خانواده ی استیلتن او را به موش خواندگی پذیرفتند و در همین شهر بزرگ شد و به دانشگاه رفت.
ماری‌آن کاترین را به‌طرف چادر تماشاچی‌ها هل داد. همه‌ی صندلی‌ها پر شده بود و یک عالمه مهمان پشت صندلی‌ها سرپا ایستاده بودند. پنج داور روی سکو و پشت میزی با رومیزی زیبا نشسته بودند: پادشاه، سرباز دل، دوک تاسکنی، آقای کترپیلر، لاک‌پشتی که کاترین دستمالش را به او قرض داده بود. جلوی هرکدامشان کیک کوچکی با رویه‌ی خامه‌ای آبی‌رنگ و دانه‌های شکر صورتی تمشکی بود که با چنگال سوراخی روی آن انداخته بودند؛ البته به‌جز لاک‌پشت که توی بشقابش فقط تکه‌های کوچک خامه‌ی آبی مانده بود. بیشتر دانه‌های شکر به لب ب...
«یه چیزِ دیگه هم دربارهی اَبَرخون‌آشام‌ها بگم. خیلی خیلی بی‌رحم‌ان. دلشون نمی‌خواد هیچ‌چیز و هیچ‌کسی سرِ راهشون باشه. از من به شما نصیحت، اگه هروقت، هرجا، اَبَرخون‌آشام‌ها رو دیدین، اصلاً و ابداً مستقیم توی چشم‌هاشون زل نزنین.»«یعنی هیپنوتیزممون می‌کنن؟»السا کمی فکر کرد و گفت: ««ممکنه! اما بدتر از اون! اگه به یه خون‌آشام فرصت بدین، حتماً به ذهن شما نفوذ می‌کنه و پنهان‌ترین چیزها رو بیرون می‌کشه. چیزهایی مثل کابوس‌های شبانه‌تون... و بعد که این کار رو کرد، از همون اطلاعات استفاده می‌کنه تا شما...
مادرم روی سکو کاری جز دادوفریاد نمی‌کرد.
تقریباً از همان دقیقه‌ی اول گیر داد به پدر کامونیاس:
«کیکه! چطور این بچه را گذاشته‌ای یارگیری نفربه‌نفر کند؟ می‌بینی که نا ندارد.»
«کیکه! این‌قدر به داور اعتراض نکن. اخراجت می‌کند ها!»
«کیکه! بالاغیرتاً النا را بفرست تو. این دخترجدیده توی هپروت سِیر می‌کند!»
«کیکه! دفاع خطی بچین ارواح جدت!»
نمی‌دانم حق با او بود یا نه، ولی آدم دلش می‌خواست بهش بگوید «ساکت».
دربارهی داسی دایناسی 13 (گرگیناسور)
يه حيووني مي‌خوام که نباشه اسباب‌بازي بياد توي اتاقم با من بشه هم‌بازي داسي‌دايناسيِ سبزِ کوچولو از اسباببازيهايش خسته شده است. او فکر مي‌کند اسباببازيهايش تکراري هستند و جان ندارند. براي همين پايش را مي‌کند توي يک کفش که بابي‌ناسور و مامي‌دايناسي برايش يک حيوان خانگي بياورند. آن هم چي؟ يک سگ به اسم گرگيناسور.
ماجراهای اندی و تری در طبقه‌دارترین خانهدرختی دنیا
13 طبقه‌ی دیگر به خانهدرختی 130 طبقه اضافه شد!
این خانه حالاحالاها بالا می‌رود و شما را می‌خنداند!
تاریخ مستطاب سبیل
سبیل هیتلری، سبیل چخماقی و داگلاسی، سبیل بال‌مگسی، سبیل دسته‌موتوری... آیا تا حالا هیچ‌یک از این سبیل‌ها را دیده‌ای؟ اصلاً می‌دانی فرق سبیل طرف‌داران متفقین در جنگ جهانی با سبیل طرف‌داران متحدین چی بود؟ یعنی چی شد که این‌ها با سبیل این‌جوری به جنگ آن‌ها با سبیل آن‌جوری رفتند؟
مادر با احتیاط خَم شد و زیرِ تخت را نگاه کرد. دخترِ دیگری شبیه مهتاب زیر تخت دراز کشیده بود و وحشت‌زده جیغ می‌کشید.
مادر خشکش زد. چند بار زیر تخت و روی تخت را نگاه کرد. نمی‌دانست چه‌کار کند. گیج شده بود. دو تا مهتاب توی اتاق بودند که با هم مو نمی‌زدند. گیج و منگ بلند شد و ایستاد. ناگهان چشمش به زنی شبیه خودش افتاد که آن‌طرف تخت روبه‌رویش ایستاده بود و با چشمانی مضطرب او را نگاه می‌کرد.
چیزی نمانده که تعطیلات عالی هفته‌ی آخر سال به فاجعه‌ای تمام‌عیار تبدیل شود. اینکه همه‌چیز به روال طبیعی خود برگردد، به عشق‌فوتبال‌ها بستگی دارد. قرار بود تعطیلاتِ فراموش‌نشدنی‌ای باشد. قرار بود آخرین مسابقه‌ی فوتبال سال را برگزار کنند: مسابقه‌ی بچه‌ها با پدر و مادرها. بعدش هم قرار بود با هم به ورزشگاه اتلتیکو مادرید بروند تا فینال جام‌حذفی را تماشا کنند. این‌ها به کنار، سیرک بزرگ آتش هم به سویالاچیکا آمده تا برنامه‌های جذاب و هیجان‌انگیزی ترتیب دهد، اما با شروع آتش‌سوزی‌های مرموز در شهر، همه‌چیز به هم ریخته است. عشق‌فوتبال‌ها که پیمان بسته‌اند تا همیشه کنار هم باشند، این بار در جلد هشتم از مجموعه‌ی ته‌جدولی‌ها باید دست‌به‌کار شوند و مقصر آن خراب‌کاری‌ها را پیدا کنند.
نامه‌ای به دستت می‌رسد که دو سؤال اساسی و مهم از تو خواهد پرسید.
۱. تو کی هستی؟
۲. جهان چگونه به وجود آمده است؟
و این تازه شروع ماجراست!
توی افسانه‌ها آمده که سال‌های سال پیش، جن‌ها و پری‌های جنگل‌های اطرافمان به‌خاطر این سکه با هم درگیر شدند و آخرسر جنگی درگرفت که بهش می‌گویم جنگ جنگل.
البته نیاز به گفتن نیست که این‌ها افسانه است، ولی خب داستانش تقریباً این‌جوری بود که...
همه‌چیز از وقتی شروع شد که دقیقاً در یک لحظه، یک جن و یک پری سکه‌ای زرّین پیدا کردند که وسط جنگل می‌درخشید.
جن و پری شروع کردند به جروبحث. کم‌کم کارشان بالا گرفت و آخرسر همه‌ی جن‌ها و پری‌های جنگل افتادند به جان هم و جنگ وحشتناکی را شروع کردند.
بعد مارک کلامپ حشره را پیشنهاد می‌کند.
کل این مدت را من دارم برای خودم فکر می‌کنم.
فکر می‌کنم چرا قیافهی آقای فولرمن جوری است که انگار هیچ‌وقت هیچ‌وقت خسته نیست.
شاید دلیلش این باشد که چشم‌هایش خیلی گنده و عریض و تیزند؟
آقای فولرمن واقعاً گنده‌ترین چشم‌های ور‌قلمبیده‌ی دنیا را دارد. دارم به همین فکر می‌کنم. فقط هم فکر نمی‌کنم ها.
واقعاً می‌گویمش، با صدای بلند:
«چشم‌های ورقلمبیده!»
رن گفت: «وای! وین!» و مشتاقانه اطراف را برانداز کرد. الکس گفت: «باید حداقل سه‌هزار کیلومتر از جایی که بودیم فاصله داشته باشه ... اون‌وقت ما همه‌ش یه دقیقه تو راه بودیم.» یاد منظره‌ی تاریک و عجیب‌و‌غریبی افتاد که با ناامیدی میانش دویده بودند ... آیا واقعاً میان جهان پس از مرگ سفر کرده بودند؟ ذهنش از سؤال‌های بزرگ و گیج‌کننده پر بود، ولی الان نگرانی‌های بزرگ‌تری داشت. وقتی نگاهش روی لبه‌های تاریک خیابان می‌چرخید، طلسم‌آویز باستانی‌اش را در کنار پوستش حس می‌کرد که گرم می‌شود. این یک هشدار بود...
مامان گفت: «تو باید تنبیه شوی ریکی!»
بابا گفت: «همین طوره! موردش یکی دو تا هم نیست.» بعد نگاه معناداری به من کرد.
-فیلم ممنوع!
-چی؟
-مک دونالد ممنوع!
-اما این نامردیه.
-شنا ممنوع!
-یه لحظه مهلت بدید.
مامان گوشی تلفنم را قاپید و انداخت تو جیبش.
-تلفن هم ممنوع.
توی بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، کارآگاه سیتوی معروف ذره‌بین-آب‌نبات شماره‌ی 8 با طعم توت‌فرنگی را لیس می‌زند و دانش‌نامه‌ی کارآگاه‌های بزرگ را می‌خواند. سروان چین‌می‌ادو هم نانچیکو تمرین می‌کند. یک‌دفعه سر و کله‌ی یک مأمور پلیس پیدا می‌شود که می‌گوید سروان را دمِ در کلانتری می‌خواهند.پشت در دو آقای خیلی شیک‌پوش با گنده‌ترین ماشینی که کارآگاه در زندگی‌اش دیده منتظر ایستاده‌اند. آن دو مرد به سمت سروان می‌روند و جوری به او تعظیم می‌کنند که انگار یک پادشاه است.کارآگاه سیتو به آن‌ها می...
خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. می‌بینی چه چشم‌هامون رو می‌سوزونه؟»چل سرفه کرد. شبیه وقت‌هایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. می‌بینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.»و آن‌وقت همان‌طور که روی یک پا ایستاده بودند، چشم‌هایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانستند بگویند. همان‌طور روی یک پا شبیه لک‌لک ایستاده بودند و رنج می‌کشیدند. خل قاتی سرفه‌هایش یک چیزی گفت ...
چطور می‌شد آن‌قدر به من نزدیک و آن‌قدر دور از دسترسم باشد. همین‌‌جا پشت این پنجره بود و حالا که نبود، نگاهش مدام مقابل چشمانم تکرار می‌شد …من گل‌اندام بودم؟ همان کسی که هزاران فدایی داشت؟ توی آینه به قیافهی نزارم نگاه کردم. چشمانم غرق خون شده بودند. چند روز بود خواب و خوراک نداشتم. دولت کنارم آمد. دست روی گونه‌ام کشید و اشک‌هایم را پاک کرد: «گل‌اندامم، از چه می‌ترسی؟»… هزاربار گفته بودم و هزاربار گفته بود نترسم، پدرم نمی‌گذارد دست کسی به‌زور به من برسد. دولت پشتم ایستاد و قربان صدقه‌ام رفت....
آهی کشیدم و گفتم: «هیچ‌جا سوراخ‌موشِ خودِ موش نمی‌شه.» دیروقت بود و از اینکه برگشته بودم خانه خوشحال بودم.
ولی وقتی از راه‌پله‌ی جلویی خانه بالا رفتم، فوری فهمیدم یک جای کار می‌لنگد.
چرا درِ خانه باز بود؟ من که صبح قفلش کرده بودم. و چرا چراغ طبقه‌ی بالا روشن بود؟ من وقتی از خانه بیرون می‌روم، همیشه همه‌ی چراغ‌ها را خاموش می‌کنم.
نوکِ‌پنجه نوکِ‌پنجه جلو رفتم و ساکت و بی‌سروصدا رفتم توی خانه. از راهروی تاریک گذشتم. کنار درِ آشپزخانه ایستادم و یواشکی سر و پوزه‌ای آب دادم. درِ یخچال چارطاق باز بود!
خل دست‌هاش را به کمرش زد و گفت: «حالا دیگه همه‌ی کله‌پوک‌ها با هم می‌خواییم ورزشمون رو بکنیم. دست‌ها به کمر …»چل دوروبرش را نگاه کرد و گفت: «ولی اینجا که همه‌ی کله‌پوک‌ها نیستن که … ما یه‌دونه فقط کله‌پوک بودیم خب.»خل گفت: «کیسه‌بوکس جان! تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها … همه‌ی این‌ها مثلاً کله‌پوک بودن دیگه. ساعت مگه کله‌پوک نیست؟ دیوونه هی می‌ره، هی می‌ره می‌چرخه، از دوازده می‌اومد سه، بعدش می‌شه نه، دوباره می‌آد به دوازده. ساعت اگه کله‌پوک نباشه که از هفت، بعد شد یازده، بعد می‌شه بیست و ی...
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
