تورفین وایکینگ مهربان 5 (و مهاجمان خشمگین)

هشدار!

اگر از آروغ زدن و کشتی‌گرفتن خوشتان نمی‌آید، این کتاب را نخوانید!

واااااااای!

پرتاب ماهی و مسمومیت و کیک خرمگس هم همین‌طور!

اگر مثل پوملو یک فیل فیلسوفِ صورتی کوچولو بودی، با خرطومِ درازت چه‌کار می‌کردی؟ مثلاً با خرطومت کلاهِ گِرد و پیچ‌پیچی درست می‌کردی؟ یا از شاخه‌های گوجه‌فرنگی آویزان می‌شدی و تاب می‌خوردی؟ یا اینکه با خرطومت توت‌فرنگی‌های خوشمزه و رسیده را از بالای بوته‌ها می‌چیدی؟

تری می‌گوید: «مگه چیِ امروز مهمه؟»

می‌گویم: «من هم می‌خوام همین رو بهم بگی!»

تری لحظه‌ای فکر می‌کند و می‌گوید: «روز عوض‌کردن زیرپوشه؟» می‌گویم: «اون که هر روزه!»

می‌گوید: «روز شستن زیرپوشه؟»

ـ نه!

ـ روز زیرپوشت رو بذار روی کله‌ته؟

ـ همچین روزی نداریم!

تری می‌گوید: «آره، می دونم.» ریزریز می خندد.

ـ ولی اگه داشتیم باحال می شد، نه؟

زندگی جناب تام بهتر از این نمی‌شد!

حالا یک تختخواب گرم و نرم برای شب‌های سرد داشت،

و یک استخر شنای خنک برای روزهای گرم!

هر وقت دیر به خانه بر می‌گشت، یک نفر نگرانش می‌شد

و هر وقت تا لنگ ظهر می‌خوابید یا کمی ناخوش بود، یک نفر صبحانه‌اش را برایش به رختخواب می‌آورد.

جناب تام ترجیح می‌دهد بعدازظهرها توی تختش دراز بکشد

یک خبر بال‌انگیز! «عید قلب‌های گرم» نزدیک است. من یک عالمه هدیه برای دوستانم ساخته‌ام. دل توی دلم نیست زودتر هدیه‌ها را برایشان ببرم. اما بعد می‌فهمم هدیه‌ی چند تا از پَرپَر‌ی‌ترین جغد‌های زندگی‌ام را فراموش کرده‌ام! ای وای! حالا چه خاکی به پرم بریزم؟

ترجیح می‌دهی چی باشی؟ دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است یا دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است، در حالی که واقعاً دختر است؟

فردی می‌داند دوست دارد کدام‌ باشد، اما جلوی تابی حرف اشتباهی زده که نه تنها او را رنجانده، بلکه احتمالاً به جشن‌تولدِ محشرش هم دعوت نمی‌شود. جشن تولدی با گاو مکانیکی و قلعه‌ی بپر‌بپر.

… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آن‌جا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...

دفترچه خاطرات جغد 10 (اوا بال قلنبه و نی نی مو)

اِوا خیلی هیجان‌زده است، چون قرار است از برادر کوچکش نگه‌داری کند. او و دوست‌هایش برای او آب‌نبات حشره، نمایش عروسکی، و آوازی برای وقتِ خوابش آماده کرده‌اند.

همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.

ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...

ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟

ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.

ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!

روزی روزگاری دختری بود به نام هارپر که استعداد بی‌نظیری در موسیقی داشت. او از لابه‌لای صدای باد، ترنم باران و بال‌زدن‌های پروانه‌ها نوای موسیقی می‌شنید. هارپر می‌توانست هر سازی را بنوازد، آن هم بی‌اینکه حتی یک بار آموزش دیده باشد. گاهی‌اوقات شب که می‌شد هارپر کنار گربه‌اش، نصفه‌شب، نوایی می‌شنید که قلبش را به تپش می‌انداخت. نوایی که گویا از ستارگان می‌آمد...

چه بلایی سر آقای مار اومده؟ واقعاً رفته توی دارودسته‌ی ارباب تاریکی؟

آقای مار چطوری صاحب این نیروهای خَفَن­مَفَن و شیطانی شده؟

انگاری بقیه­ی رفقا هم چیزی نمی‌دانند، البته مثل همیشه... مأمور روباه که شاخ همه‌ی خفن‌هاست، از بقیه بیشتر می‌دونه!

فعلاً که مار حسابی رفته توی پوست شیطون

و مثل تمام اون­هایی که قدرت‌های شیطانی دارند، یه شنل سیاه کشیده روی کله‌اش

«هفت‌صد سال اولی که در این خمره بودم، با خودم عهد کردم هرکس مرا آزاد کند، او را از مال دنیا بی‌نیاز کنم، اما هیچ‌کس مرا آزاد نکرد. در هفت‌صد سال دوم با خودم گفتم که هرکس مرا از این خمره بیرون بیاورد، او را صاحب تمام گنج‌های زمین می‌کنم. اما باز این اتفاق نیفتاد. در طول چهارصد سال بعد مدام به خودم می‌گفتم حالا دیگر هرکس مرا از اینجا رها کند، او را به هر شیوه‌ای که خودش تعیین کند، می‌کشم. و قرعه به نام تو افتاد.»

بلندبلند خندید. گفت: «حالا دیگر آماده‌ی مرگ شو.»

چند ثانیه بعد زنگ زدم به خواهرم، تِه‌آ. گفتم: «همینالان تراپولا بهم زنگ زد. فکر کنم توی دردسر افتاده.»خواهرم جیر کرد: «من رو از خواب ناز بیدار کردی که همین رو بهم بگی؟ داشتم یه رؤیای محشر می‌دیدم ها! خواب می‌دیدم توی یه قایق تفریحی بزرگ عروسی گرفتم. نذاشتی ببینم داماد خوش‌شانس کیه.»از جمله‌ی آخری خیلی تعجب نکردم. آخر خواهرم از تعداد پنیرهایی که من توی یخچال کَت‌وگُنده‌ام دارم هم بیشتر خواستگار دارد!ادامه دادم: «گوش کن تِه‌آ! تراپولا داشت از سرزمین موش‌های خون‌آشام زنگ می‌زد!»تِه‌آ جیر کشید: …...

آهی کشیدم و گفتم: «هیچ‌جا سوراخ‌موشِ خودِ موش نمی‌شه.» دیروقت بود و از اینکه برگشته بودم خانه خوشحال بودم.

ولی وقتی از راه‌پله‌ی جلویی خانه بالا رفتم، فوری فهمیدم یک جای کار می‌لنگد.

چرا درِ خانه باز بود؟ من که صبح قفلش کرده بودم. و چرا چراغ طبقه‌ی بالا روشن بود؟ من وقتی از خانه بیرون می‌روم، همیشه همه‌ی چراغ‌ها را خاموش می‌کنم.

نوکِ‌پنجه نوکِ‌پنجه جلو رفتم و ساکت و بی‌سروصدا رفتم توی خانه. از راهروی تاریک گذشتم. کنار درِ آشپزخانه ایستادم و یواشکی سر و پوزه‌ای آب دادم. درِ یخچال چارطاق باز بود!

این خاطرات بی‌اغراق نوشته شده‌اند.گاهی وقت‌ها یک‌جورهایی باورنکردنی به نظر می‌رسند، اما واقعاً همه‌ی این‌ اتفاق‌ها برایم پیش آمده و ممکن بود برای شما هم پیش بیاید. راستش را بخواهید احتمالاً پیش می‌آید.اما تا وقتی من اینجا هستم که کمکتان کنم، لازم نیست نگران باشید. پیشنهاد می‌کنم دفتر خاطراتم را دوبار بخوانید. بار اول راحت بنشینید و لذتش را ببرید. واقعاً خوشحال می‌شوم اگر حال کنید و به جوک‌هایم بخندید. بار دوم، خم شوید به جلو و تمرکز کنید. شاید دلتان بخواهد یادداشت بردارید. این‌طوری خوب می‌فهم...

در شهر نفرینشدهی بیدلکام خبرهای خوشی در راه است: ساختمان بزرگ قدیمی که زمانی فروشگاه رکایت و پسران بود، قرار است بعد از سالها دوباره باز شود و به بزرگترین فروشگاه اسباببازیِ تاریخ بیدلکام تبدیل شود. ساموئل و بازول نیز مهمانهای افتخاری مراسم بازگشایی هستند. 

من از فلوت‌زدن متنفرم. به‌خاطر همین بیشتر خوش‌حال می‌شدم که یک سگ یا یک ببعی‌کوچولو کادو بگیرم. در این صورت یک حیوان داشتم که مال خود خودم بود.

دفعه‌ی بعد که خواستم مدرسه‌ام را عوض کنم، باید حتماً این مسائل را با کادودهندگان هماهنگ کنم. واسه‌‌ی مامان هم متأسف شدم، چون اصلاً از کادویش خوشم نیامد.

واسه‌ی مامان‌بزرگ اینگرید هم همین‌طور، که برای من این دفترچه‌یادداشت روزانه را فرستاده و برایم نوشته که توی این دفتر می‌توانم تمام رازهایم را بنویسم. شاید چون فکر کرده من هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم!

هیجان بیشتر با بسته‌ی کاپوچین پلاس!

حالا دیگر می‌توانید با اضافه کردن این بسته به بازی اصلی، کاپوچین را ۶ نفره بازی کنید، آن هم با ۳۶ کارت کاملا جدید برای چالش و هیجان بیشتر‌!

خَر… خَر… خَربزه نه خَره و نه بُزه یه میوه‌ی شیرینه پوستش یه‌کم چروک و چین‌واچینه توی دلش تُخمه‌ی دون‌دون داره فَت و فراوون داره! و یک‌عالمه شعر و ترانه‌ی جذاب، شیرین و خواندنی که کودکان را با میوه‌های خوشمزه آشنا می‌کند. کی فکرش را می‌کرد که خرمالو، طالبی و گلابی هم شعر داشته باشند

هر کسی دلش می‌خواست داستان ترسناک‌تری تعریف کند. جورج داستان سنجاب‌های زامبی را گفت. مِیسی قصه‌ی یک عنکبوت غول‌پیکر را تعریف کرد. داستانِ لی‌لی درباره‌ی اژدها نیمه‌کاره ماند، چون … بوووم! انگار چیز خیلی بزرگی روی پشت‌بام بود.

بفرمایید!

این هم از قسمت ششم سریال چهار سابقه‌دار!

یعنی این آخرِ ماجراست؟ کسی چه می‌دونه؟ شاید هم باشه! فکر می‌کنی اصلاً این قسمت خنده‌دار هست؟

شک نکنید که از خنده منفجر می‌شید! می‌تِرِکید!

آماده باشید که از خنده منفجر شین. آخه قراره توی شهر، بَدترین‌ موجودات، بهترین کارها رو بکنن.

اون هم با خنده‌دارترین روش‌های ممکن.

با بدها همراه باشید، تا با عضوِ عجیب‌و‌غریب و جدیدِ دار و دسته‌شون، کارهای خوب و مرموز بیشتری انجام بدهند.

حتی پلک هم نزنید؛ چون‌که شاید یه موجود خیلی شرور ترتیبشون رو بده و... پِخ پِخ!

هِی بچه‌جون! دیگه وقتش شده که بریم پارک ژوراسیک!

چون‌ قسمت هفتم سریال چهار سابقه‌دار اومده! بزن بریم!

بابک بعد از هفت سال رفتن به کلاس موسیقی می‌خواهد رهبر ارکستر سمفونیک تهران شود. اما چون سنش کم است، به هر سالن موسیقی‌ای برای اجرا می‌رود او را به بیرون شوت می‌کنند. تا اینکه یک روز با خواهرش باران در راه خانه به مرد کولیِ دست‌فروشی برمی‌خورند که با سنتور آهنگی از بتهوون می‌نوازد. مرد کولی در بساطش جعبه‌ی موسیقی‌ای دارد که جادویی است و با هر بار کوک‌شدن ماجرایی تازه سر راه بابک و باران قرار می‌دهد.

بله! امروز روز فیلم‌برداریه!

سر صبحانه آن‌قدر ذوق‌زده بودم که نتوانستم هیچی بخورم. برادرهای خل‌وچلم هم هِی داشتند دری‌وری می‌گفتند. می‌گفتند حتماً به من نقش زامبی‌ها را می‌دهند، چون این‌جوری لازم نیست گریم کنم و لباس عوض کنم و از این چرت‌وپرت‌ها.

ایش! این‌ها که هیچی از فیلم و این‌جور چیزها سر درنمی‌آورند! الان هم حسودی‌شان شده، چون کسی نمی‌گذارد خودشان با آن جوش‌های قرمز روی صورتشان فیلم بازی کنند.