یاغی شن ها 1

کاپوچین یک بازی هیجان انگیز با رنگ و زنگ و به سبک بازی‌های همزمان است. یعنی بازیکنان در آن قرار نیست تا منتظر نوبت خودشان باشند، بلکه همه همزمان شروع به چیدن لیوان‌هایشان روی هم، با نهایت سرعت و دقت می‌کنند. باید قبل از بقیه با لیوانک هایی که در دست دارید ترکیب مناسبی بسازید. زنگ را به صدا دربیاورید تا در آخر با امتیاز بیشتر برنده شوید. تصویرهای مختلف، با رنگ‌ها و ترکیب‌های متفاوت‌شان پیش روی شما هستند و البته حریفانی جدی و سرسخت. پس حواستان را جمع کنید! زنگ پیروزی کاپوچین فقط برای تیزترین چشم‌ها و سریع‌ترین دست‌ها به صدا در می‌آید! همچنین این بازی را می توانید در سه سطح سختی ساده، متوسط و پیچیده بازی کنید.

چند ثانیه بعد زنگ زدم به خواهرم، تِه‌آ. گفتم: «همینالان تراپولا بهم زنگ زد. فکر کنم توی دردسر افتاده.»خواهرم جیر کرد: «من رو از خواب ناز بیدار کردی که همین رو بهم بگی؟ داشتم یه رؤیای محشر می‌دیدم ها! خواب می‌دیدم توی یه قایق تفریحی بزرگ عروسی گرفتم. نذاشتی ببینم داماد خوش‌شانس کیه.»از جمله‌ی آخری خیلی تعجب نکردم. آخر خواهرم از تعداد پنیرهایی که من توی یخچال کَت‌وگُنده‌ام دارم هم بیشتر خواستگار دارد!ادامه دادم: «گوش کن تِه‌آ! تراپولا داشت از سرزمین موش‌های خون‌آشام زنگ می‌زد!»تِه‌آ جیر کشید: …...

«به مدرسه‌ی من خوش اومدین. شما الان دزدان دریایی کارآموز هستین. ما شما رو به یه دزد دریایی کامل در هفت دریا تبدیل می‌کنیم! اگه بخواهین عین خیارهای دریایی نِک‌ونال کنین یا اگه مثل نرم‌تن‌ها از زیر کار دربرین و ولو بشین، بهتره که همین‌حالا سریع بپرین سمت ساحل.»

عصیانگران اتحادیه‌ای از اعجوبه‌ها هستند -انسان‌هایی دارای توانایی‌های برتر- که از دل خرابی‌های تمدنی فروریخته برخاسته‌اند و صلح و نظم را از زیر سلطه‌ی آشوب دوباره برپا ساخته‌اند. آن‌ها به عنوان قهرمانان عدالت، به نماد امید و دلاوری برای همگان تبدیل شده‌اند... مگر برای اشراری که موجبات سقوط آن‌ها را فراهم آورده‌اند.

نُوا برای نفرت از عصیانگران دلیل خاص خودش را دارد و در پی انجام مأموریتی انتقام‌جویانه علیه ایشان است. به هدفش که نزدیک می‌شود، با آدرین آشنا می‌شود، جوانی از اعضای عصیانگران که به عدالت -و به نوا- اعتقاد دارد. اما نوا با شروری عهد وفاداری دارد که قادر است هر دو را نابود کند.

روزی روزگاری، که یه روزگارِ خیلی دندونی‌ای بود، هیچ جنبنده‌ای توی خونه‌درختی تکون نمی‌خورد (حتی من) که سر و صدا درست نشه. آخه اندی به امیدِ فرشته‌ی دندون، دندونشو انداخته بود تو یه لیوان آب و توی تخت‌خوابش خوابیده بود.

همین‌طور سکه‌ پشت سکه بود که توی خواب اندی ظاهر می‌شد...

من هم اون‌طرف، دراز کشیده بودم توی وان و سعی می‌کردم به‌جای دردسر درست‌کردن، حباب درست کنم. یعنی چی؟ یعنی اینکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم!

تا اینکه یهو...

باز هم دیرم شد!

«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.

همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

چه بدشانسی گنده‌ای! وقتی رفتیم مدرسه، دوشیزه‌پُشت‌پَرپَری خیلی‌خیلی ناراحت بود. «بچه‌ها! من یک خبر بد دارم. گردنبند عزیزم، همان گردنبند قدیمی که برای روز عروسی در نظر گرفته بودم … گم شده!» انجمن مخفی برنامه‌ریزی عروسی، بعد از مدرسه، در لانه‌درختی ما یک جلسه‌ی فوری برگزار کرد. حالا ما کارآگاهان مخفی برنامه‌ریزی عروسی بودیم.

چهار سابقه دار دنیا را از دست هیولای مارمالاد نجات دادند و  همه غرق در جشن و شادی هستن به جز آقای مار.

اون اصلا حوصله‌ی این بزن و بکوب رو نداره ! اما… !!!

نه ! نه ! اون خیلی قوی شده و فکرهایی شومی توی سرشه ! میخواد دوازه رو باز کنه !

چطور می‌شد آن‌قدر به من نزدیک و آن‌قدر دور از دسترسم باشد. همین‌‌جا پشت این پنجره بود و حالا که نبود، نگاهش مدام مقابل چشمانم تکرار می‌شد …من گل‌اندام بودم؟ همان کسی که هزاران فدایی داشت؟ توی آینه به قیافه‌‌ی نزارم نگاه کردم. چشمانم غرق خون شده بودند. چند روز بود خواب و خوراک نداشتم. دولت کنارم آمد. دست روی گونه‌ام کشید و اشک‌هایم را پاک کرد: «گل‌اندامم، از چه می‌ترسی؟»… هزاربار گفته بودم و هزاربار گفته بود نترسم، پدرم نمی‌گذارد دست کسی به‌زور به من برسد. دولت پشتم ایستاد و قربان صدقه‌ام رفت....

• همه به شاهزاده مارمالاد درود می‌فرستند!
• همه به عظمت شیطانی او تسلیم می‌شوند!
• همه جلوی شکوهِ لولوپی‌های لوبیاییِ او زانو می‌زنند!
• نه... مثل اینکه... این‌طوری‌ها هم نیست!
• شاید که چهارسابقه‌دار و دخترهای بد پوزه‌شون به خاک مالیده شده باشه،
• اما معنی‌اش این نیست که اون‌ها آروم گرفته باشند.

به «ماکاموشی»، جزیره‌ی جوندگان جسور، خوش آمدید!

من جرونیمو استیلتُن هستم. سردبیر پُرفروش‌ترین روزنامه‌ی جزیره ی ماکاموشی. ولی بیشتر دوست دارم داستان‌های ماجراجویانه بنویسم. کتاب‌های من توی ماکاموشی مثل توپ صدا می‌کنند و حسابی پُرفروش اند! از پنیر سوئیسیِ تازه تازه خوشمزه‌تر و از پنیر چدارِ کهنه تند‌و‌تیزترند. سبیل‌چسب و بامزه‌اند، خنده‌دار و فرا موش ‌نشدنی. دهنتان را آب می‌اندازند، به سبیل‌هایم قسم!

گربه‌ها ماجراجواند و مادرزادی بلدند چه‌طور جان سالم به‌در ببرند. خیلی‌هایشان زندگی‌هایی باورنکردنی، الهام‌بخش و جذاب داشته‌اند، منتها تاریخ یا فراموششان کرده یا نادیده‌شان گرفته. غیرمنصفانه است، نه؟
این کتاب قصه‌ی راستی‌راستیِ بیش از 30 پیشی واقعی را تعریف می‌کند که قهرمان داستان‌های خودشان‌اند.
اینجا از اسطوره‌های جنگ جهانی دوم، دریانوردان بی‌باک آب‌های آزاد، رکورددارانِ جهانی گینس، گربه‌هایی که مایه‌ی الهام کتاب‌های پرفروش شدند و کلی چیز دیگر- حتی «گربه‌ای فضانورد» که به خارجِ جو زمین سفر کرد (و موفق شد به زمین برگردد تا قصه‌اش را تعریف کند) خواهید دانست.
حاضرید؟ پس آماده‌ی چند حقیقت چشمگیر درباره‌ی پیشی‌سانان و ماجراجویی‌های موسیخ‌کن باشید!

یک نامردی به تمام معنا! درست وقتی که شانس به من رو کرده و برنده‌ی سفر به شده‌ام، اصلاً و ابداً به من اجازه‌ی رفتن نمی‌دهند!

ولی من باید به هر قیمتی که شده بروم!

پیشِ کوآلاهای گوگوووولی و دختر عمه‌هایم! باید حتماً تشتکِ برنده‌ی قرعه‌کشی نوشابه‌ی کوآلاکولا را پیدا کنم و چون نوشابه بدجوری ضرر دارد، مامان حتی یک شیشه نوشابه هم برایم نمی‌خرد. خوشبختانه شایِن گفته اگر برنده شود من را هم با خودش می‌برد استرالیا.

یک خبرِ پَرپَر‌انگیز! تازگی‌ها یک هم‌کلاسی تازه به مدرسه‌مان آمده. اسمش هایلی پوش‌پوشی است. خیلی دلم می‌خواهد با او دوست شوم. ولی انگار هایلی از جغدهای باحال خوشش می‌آید. بیشتر دوست دارد با لوسی، بال‌بالی‌ترین دوستِ من، بپرد. نکند لوسی من را یادش برود؟

دسته‌ای پرنده‌ی نقره‌ای بر فراز آسمان پرواز کردند. بعد یک طاووس، دُمِ آبی و ارغوانی و سبزش را با شکوه باز کرد، آن‌قدر که افق را پر کرد. ققنوسی تخمی طلایی گذاشت و بعد رنگ طلایی تخم به رنگ قرمز درآمد و به صورت فواره‌ای از ستاره محو شد. تخم در آسمان آویزان بود تا اینکه یک ققنوس جدید به رنگ قرمز و طلایی از آن بیرون آمد. قوچی نقره‌ای در میان غلغله‌ی شدید بلزایی‌ها به‌سوی آسمان سیاه گام برداشت.

و بعد، در اوج نمایش، یک اژدهای غول‌پیکر سبز در آسمان پدیدار شد.

یکهو دیدمش. آنجا بود. از کوله‌پشتی‌ام آمده بود بیرون و به بدنش کش‌وقوس می‌داد و خودش را می‌تکاند تا از شرّ گردوخاکی که پوشانده بودش، خلاص شود. باورم نمی‌شد! چی بود؟ آدم‌فضایی؟ جن؟ یا... هیولا؟ نمی‌دانستم چه بگویم، ولی از بس حیرت کرده بودم، نمی‌توانستم دهانم را ببندم.

ـ چه‌ا‌ت شده بچه‌جان؟ چرا این‌جوری نگاهم می‌کنی؟ کتاب داری؟ کجاست؟ چند تا داری؟ بخوانیم؟ اسم من پَتی‌پَن است، ولی دوست‌هایم بهم می‌گویند آقای پتی‌پن. هیولای کتابم. اسم تو چیست؟

ـ ها... آ... آ... آ... آگوس پیانولا!

چه بلایی سر آقای مار اومده؟ واقعاً رفته توی دارودسته‌ی ارباب تاریکی؟

آقای مار چطوری صاحب این نیروهای خَفَن­مَفَن و شیطانی شده؟

انگاری بقیه­ی رفقا هم چیزی نمی‌دانند، البته مثل همیشه... مأمور روباه که شاخ همه‌ی خفن‌هاست، از بقیه بیشتر می‌دونه!

فعلاً که مار حسابی رفته توی پوست شیطون

و مثل تمام اون­هایی که قدرت‌های شیطانی دارند، یه شنل سیاه کشیده روی کله‌اش

اندی و تری خانه درختی سیزده‌طبقه‌ی باحالشان را بیست‌و‌شش طبقه کرده‌اند. پیست ماشین‌برقی اضافه کرده‌اند، مسیر اسکیت با یک گودال کروکودیل زیرش، استادیوم گِل‌بازی، اتاقک ضد جاذبه، دریاچه‌ی یخی برای پاتیناژ با پنگوئن‌های پاتیناژکار واقعی و کلی طبقه‌ی باحال دیگر.

تان جی ها 4 (جولای نوراختر)

قرن‌هاست که ابزاربان‌ها و قراول‌ها از دروازه‌های اسرارآمیز مادر، منبع قدرتی باورنکردنی، محافظت می‌کنند. اما حالا دروازه‌های مادر در حال مرگ‌اند و هورس و بقیه‌ی ابزاربان‌ها می‌دانند که دروازه‌های ضعیف‌شده نیرویی خطرناک ساطع می‌کنند که جهان را خواهد بلعید و تمام ساکنانش را نابود خواهد کرد.

این خاطرات بی‌اغراق نوشته شده‌اند.گاهی وقت‌ها یک‌جورهایی باورنکردنی به نظر می‌رسند، اما واقعاً همه‌ی این‌ اتفاق‌ها برایم پیش آمده و ممکن بود برای شما هم پیش بیاید. راستش را بخواهید احتمالاً پیش می‌آید.اما تا وقتی من اینجا هستم که کمکتان کنم، لازم نیست نگران باشید. پیشنهاد می‌کنم دفتر خاطراتم را دوبار بخوانید. بار اول راحت بنشینید و لذتش را ببرید. واقعاً خوشحال می‌شوم اگر حال کنید و به جوک‌هایم بخندید. بار دوم، خم شوید به جلو و تمرکز کنید. شاید دلتان بخواهد یادداشت بردارید. این‌طوری خوب می‌فهم...

کتاب آخر و عاقبت گربه بازی! هفتمین جلد از مجموعه‌ی لوتا پیترمن اثر آلیس پانترمولر با ترجمه‌ی نونا افراز و تصویرگری دانیلا کوهل توسط نشر هوپا به چاپ رسیده است.

آنجلا ثراگمورتون با اوقات‌تلخی گفت: «اگر می‌خواهی فردا به مریخ بروی، باید شب زود بخوابی.»

برای یک بار هم که شده،

جنابِ تام کاری را که از او خواسته بودند، انجام داد.

ولی آنجلا اصلاً نتوانست بخوابد.

بعد از صبحانه، به جنابِ تام سفارش کرد که مراقب خودش باشد،

و بعد فضانورد کوچولو و شجاعش را بدرقه کرد.