تام گیتس 12 (کار کلاسی ام: خانواده، دوستان و موجودات پشمالو)

TOM GATES Excellent excuses

No school for two whole weeks! Now Tom has plenty of time for the good stuff, like finding new ways (so many!) to annoy his big sister, Delia.

تام گیتس از آن پسر بچه های وروجکی است که استاد بهانه آوردن و از زیر کار در رفتن است.

با اینکه معلمش هم از دست او جانش به لبش رسیده ،‌ از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد.

تام در زندگی دو چیز را خیلی دوست دارد: بیسکویت و شکلات! دوستی به نام درک هم دارد که اگر ولش کنی  ، می خواهد  هر شب در خانه‌ی او بماند و خوش بگذراند.

مجموعه اول کتاب های تام گیتس ، به نویسندگی لیز پیشون ، و با ترجمه ی آتوسا صالحی ، توسط انتشارات افق چاپ و توزیع شده است.

این نقشه‌ی عالیِ من است برای ‌اینکه بتوانیم سگ‌های آدم‌خوار را بهترین گروهِ موسیقیِ کلِ عالَم کنیم!

بله!

چقدر ممکن است سخت باشد؟ (خیلی!)

کارهایی که الان می‌خواهم بکنم، این‌هایند:

1. چند تا ترانه‌ی دیگر بنویسم (درباره‌ی معلم‌ها نه.)

2. یک ویدئوی تماشایی برای یکی از آهنگ‌هایمان بسازم (راحت است.)

3. یک‌ مقدار بخوابم. (سخت است وقتی سروصداهای بلند هِی آدم را بیدار می‌کنند.)

4. دِلیا را اذیت کنم. (ربطی به سگ‌های آدم‌خوار ندارد، ولی همیشه خوش می‌گذرد دیگر.)

این که آدم دو جفت مادربزرگ و پدربزرگ داشته باشد، برای من که خیلی خوب جواب داده!

پاتال‌ها خیلی از هدیه‌دادن خوششان می‌آید و دارند برنامه‌ی یک گردش خانوادگی هم می‌چینند که قرار است خیلی تماشایی باشد.

دلیا هم می‌خواهد بیاید. (چرا واقعا؟)

من که همیشه می‌توانم ندیده‌اش بگیرم.

۱. می‌توانید از این کتاب برای دررفتن از کارهای حوصله‌سَربَری مثلِ ناخن‌گرفتن استفاده کنید.

۲. همین که این کتاب را دست بگیرید، به‌نظر می‌آید مشغولِ کاری هستید.

۳. اگر مشغولِ خواندنش باشید، احتمالِ اینکه پدر و مادر و معلم‌ها مزاحمتان بشوند، کمتر است. (این واقعیت اثبات شده.)

۴. وانمود کنید خواندنِ کتابه جزوِ مشق‌های مدرسه‌تان است، حتی اگر نیست.

و ...

این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند

این قیافه‌ی مامان و بابا بود وقتی بهشان گفتم این هفته تعطیلات میان‌ترم است. دوست‌هایم همه یا رفته‌اند سفر یا گرفتار یک کارهایی‌اند و من هم چون نمی‌خواهم دِلیا بهم امر و نهی کند، کلی کار باحال برای خودم پیدا کرده‌ام بکنم؛ کارهایی مثل نقاشی کشیدن، بازی کردن و ساختن هیولا از کرک. (چون هر کسی یکی از این هیولاها لازم دارد دیگر، نه؟)

تام هر کاری از دستش بربیاید می‌کند که توی دردسر نیفتد. ولی خب، بعضی وقت‌ها اتفاق‌هایی پیش می‌آید که توی جدول امتیازهای کلاس سه تا صورتک ناراحت می‌گیرد. اگر تام یک صورتک ناراحت دیگر بگیرد ، آقای فولِرمَن اجازه نمی‌دهد در اردوی مدرسه شرکت کند! 

این کتاب پر از داستان هایی هس که شما رو می خندونه

شهر اکفیلد یه نمایش بزرگ داره که همه دوست دارن توش شرکت کنن.

مخصوصا مارکوس. (اصلا چیز عجیبی نیست)

مامان و بابا به دلیا خیلی امر و نهی می کنن و این اصلا خوب نیست. و من فهمیدم اینکه بخوای با کلک یه اسکوپ بستنی کاراملی اضافه بگیری اصلا کار خوبی نیست.

ولی بالاخره نقاشی های من جز خارق العاده ترین ها شد.

آقای فولرمن از تعجب خشکش زده که من را سر وقت توی کلاس می‌بیند.

می‌گوید: «چه غافل‌گیری قشنگی تام!»

و لبخند می‌زند.

(خیلی پیش نمی‌آید که آقای فولرمن لبخند بزند.)

بعد مارکوس برایم شکلک درمی‌آورد.

(خیلی پیش می‌آید که مارکوس شکلک دربیاورد.)

ولی امروز هیچ‌چیزی نمی‌تواند حالم را بد کند!

جز این دو تا کلمه: «درس ریاضی».

بعد اوضاع بدتر هم می‌شود...

«درس ریاضی

معلم: خانم ورثینگتن».

بدتر هم...

اگر نوشته‌هایم به‌ نظرتان یک‌کم لرزان می‌آید،

دلیلش این است که همین الان

حسابی جا خوردم!

برای اینکه آرام بشوم،

دارم دنبال بیسکویت‌های مخصوص مواقع اضطراری‌ می‌گردم که همیشه زیر تختم قایم می‌کنم.

(الان هم که قطعاً یک موقع اضطراری است.)

آخیش! بهتر شد.

خیلی‌خُب، بگذارید برایتان توضیح بدهم چی شد. من توی حمام بودم و وانمود می‌کردم دارم دوش می‌گیرم، ولی مشغول خواندن کتاب ‌مصورم بودم (عین همان کاری که خودتان هم می‌کنید دیگر).

بعد یکی شروع کرد خیلی محکم تق‌تق در زدن...

این‌همه برف یعنی مدرسه تعطیل. بله! حیف که مجبورم روزم را با مارکوس بگذرانم (که خیلی روی اعصاب است).به‌نظر عمو‌کِوین فکرِ خوبی است که به مناسبت پنجاهمین سالگرد ازدواج آفتاب‌های لب‌بوم یک عکس خانوادگی بگیریم. (من که فکر می‌کنم اسمِ چنین‌چیزی را نمی‌شود گذاشت هدیه).دِلیا هم خیلی مشتاق عکس خانوادگی نیست.بداخلاق شده (یعنی قیافه‌اش هیچ تغییری نکرده دیگر).

عُق!عکس خانوادگی نه!

بابا پیشنهاد داد: «چه‌طوره که...بریم پیاده‌روی؟»

سؤالِ من این بود که: «پیاده‌روی؟ کجا؟»

بابا گفت: «یه جای قشنگ.»

من پیشنهاد دادم: «شکلات‌فروشی قشنگه؟»

«نه تام، منظورِ من یه جایی مثلِ پارک بود.»

به بابا گفتم: «من اگه سگ داشتم، خیلی هم خوشحال می‌شدم بریم بیرون پیاده‌روی.»

بابا یادم انداخت که: «ما نمی‌تونیم سگ بیاریم چون دِلیا به سگ حساسیت داره.»

من هم زیرِلب گفتم: «من که ترجیح می‌دم سگ داشته باشم تا دِلیا دوروبَرم باشه.»

بابا حرفم را نشنید چون سرش گرمِ برداشتنِ یک تکه نخ بود از روی قفسه...

بعضی‌وقت‌ها تصمیم گرفتن خیلی راحت نیست. به‌خصوص وقت‌هایی که خواهر بداخلاقم دِلیا یک‌جور تهدیدآمیزی می‌آید سروقتم.

حرف نزن، کارت رو بکن!

مامان عزمش را جزم کرده کل خانه را مرتب کند. می‌گوید اگر نمی‌توانم تصمیم بگیرم چه چیزهایی را رد کنم بروند، خودش جایم تصمیم می‌گیرد. فاجعه می‌شود ها!

خوشبختانه آفتاب‌های لب‌بوم برای نجاتم سرمی‌رسند (بیش‌تر از یک بار هم)

...از موسیقی راک با صدای بلند خوشم نمی‌آید. لباس‌های خال‌خالی یا راه‌راه یا روشن تنم نمی‌کنم. و همیشه‌ی خدا یک برش پنیر آمریکایی ساده را به یک قالب پنیر فلفلی تند هالپانو ترجیح می‌دهم.

همان‌طور که می‌بینید ترجیح می‌دهم زندگی آرام و بی‌دردسری داشته باشم. می‌دانم شاید به نظر بعضی موش‌ها بی‌نمک یا حتی حوصله‌سَربَر باشم. شاید هم راست بگویند. ولی خب من این‌طوری دوست دارم!

حالا چرا دارم این‌ها را به شما می‌گویم؟

الان توضیح می‌دهم...

سال‌ها پیش، آن وقت‌ها که ریش‌هایم هنوز سپید نشده بود، حتی می‌توانم بگویم سیاه هم نبود یا البته درست بگویم اصلاً ریش نداشتم، از پدرم پرسیدم: «بابا! این عشق که می‌گن چیه؟» پدرم گفت: «این غلط‌ها به تو نیومده فرزند دلبندم! تو باید دَرست رو بخونی.» پنج سال بعد که هفت سالم بود و سواد خواندن و نوشتن مختصری آموختم، تصمیم گرفتم به جای درس خواندن بروم و عاشق شوم. اما قبل از عاشق شدن لازم بود با تحقیق در داستان‌های موجود معنای واقعی عشق را دریابم. اولین داستانی که نظرم را جلب کرد، داستان ویس و رامین بود...

وقتی مامان و بابا شروع کردند به سؤال کردن از من که چه‌کار کنند باحال به نظر برسند، اصلاً عین خیالم نبود. راستش خیلی باحال بود که می‌دیدم آن‌ها بالا‌و‌پایین می‌پرند و جفنگیات نوجوان‌ها را بلغور می‌کنند.

این تا وقتی بود که سر‌و‌کله‌ی بابا با لباس‌های اجق‌وجق دمِ مدرسه‌ی ما پیدا نشده بود!

اصلاً باحال نیست. بهترین دوستم، مدی، هم موافق است. آن‌ها دیگر شورش را درآورده‌اند. باید دست از این کارهایشان بردارند.

آقای فولرمن از تعجب خشکش زده که من را سر وقت توی کلاس می‌بیند.

می‌گوید: «چه غافل‌گیری قشنگی تام!»

و لبخند می‌زند.

(خیلی پیش نمی‌آید که آقای فولرمن لبخند بزند.)

بعد مارکوس برایم شکلک درمی‌آورد.

(خیلی پیش می‌آید که مارکوس شکلک دربیاورد.)

ولی امروز هیچ‌چیزی نمی‌تواند حالم را بد کند!

جز این دو تا کلمه: «درس ریاضی».

بعد اوضاع بدتر هم می‌شود...

«درس ریاضی

معلم: خانم ورثینگتن».

بدتر هم...

می‌گویم: «آخه نمی‌تونید بدون من این فیلم رو بسازید! من هم اون جا بودم، من هم توی داستانم!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «ما هم نمی‌خواهیم بدون تو بسازیمش، مل گیبون رو آوردیم تا نقش تو رو بازی کنه.»می‌گویم: «مل گیبسون؟ واسه نقش من یه‌ذره پیره، نیست؟»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «مل گیبسون نه، مل گیبون! ببین، اینهاش!»می‌گویم: «ولی این که میمونه!»آقای غول‌تصویر می‌گوید: «نه، میمون نیست، گیبونه ... نژادش فرق داره! یکی ازجذاب‌ترین موجودات اولیه‌ای که جدیداً توی سینما گل کرده. دستمزدش هم به بادوم حساب می‌شه!»...

اندی و تری خانه‌درختی بیست‌و‌شش‌طبقه‌ی باحالشان را سی‌و‌نه طبقه کرده‌اند. یک ترامپولین بدون تور محافظ اضافه کرده‌اند، آبشار شکلاتی، آتشفشان فعال بدون گدازه برای برشته‌کردن مارشمالوهای خوشمزه‌شان، باغ‌‌وحش بچه‌دایناسورها، موزه‌ی اگه جرأت داری باور نکن، فیلی بوکسور به نام آقای خرطومکس و کلی چیزهای باحال دیگر. اما مهم‌ترینشان طبقه‌ای فوقِ سری است که تری هنوز ساختش را تمام نکرده … طبقه‌ای که قرار است اتفاق‌هایی عجیب تویش بیفتد.

آن روز صبح عجب وضع شلم‌شوربایی جلوی دفترِ روزنامه‌ام درست شده بود! وقتی از ایستگاه مترو بیرون آمدم، ده‌ها موش با سر و پنجه‌های جورواجور دیدم که همه‌جای خیابان ایستاده بودند. همه‌شان پوزه‌هایشان را بالا گرفته بودند و زل زده بودند به پنجره‌ی دفترِ من! جمعیت با هم نعره می‌زدند:

«استیلتُن! بیا بیرون! استیلتُن! بیا بیرون!»

اوه! اوه! یک حسی بهم می‌گفت این موش‌ها برای امضاگرفتن از من آنجا جمع نشده‌اند.

خوشبختانه هیچ‌کدامشان من را نشناخت. آخر می‌دانید که... استیلتُن منم. جرونیمو استیلتُن!

عصیانگران اتحادیه‌ای از اعجوبه‌ها هستند -انسان‌هایی دارای توانایی‌های برتر- که از دل خرابی‌های تمدنی فروریخته برخاسته‌اند و صلح و نظم را از زیر سلطه‌ی آشوب دوباره برپا ساخته‌اند. آن‌ها به عنوان قهرمانان عدالت، به نماد امید و دلاوری برای همگان تبدیل شده‌اند... مگر برای اشراری که موجبات سقوط آن‌ها را فراهم آورده‌اند.

نُوا برای نفرت از عصیانگران دلیل خاص خودش را دارد و در پی انجام مأموریتی انتقام‌جویانه علیه ایشان است. به هدفش که نزدیک می‌شود، با آدرین آشنا می‌شود، جوانی از اعضای عصیانگران که به عدالت -و به نوا- اعتقاد دارد. اما نوا با شروری عهد وفاداری دارد که قادر است هر دو را نابود کند.

با مومی‌ترول‌ها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانه‌ای و بامزه که مثل اسب‌آبی پوزه‌ی کشیده‌ دارند. اما اسب آبی نیستند! مومی‌ترول‌ها در روزگاران گذشته توی خانه‌ی آدم‌ها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی می‌کردند. اما الآن زندگی‌شان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجان‌انگیزشان را بخوانید.

آنجلا ثراگمورتون با اوقات‌تلخی گفت: «اگر می‌خواهی فردا به مریخ بروی، باید شب زود بخوابی.»

برای یک بار هم که شده،

جنابِ تام کاری را که از او خواسته بودند، انجام داد.

ولی آنجلا اصلاً نتوانست بخوابد.

بعد از صبحانه، به جنابِ تام سفارش کرد که مراقب خودش باشد،

و بعد فضانورد کوچولو و شجاعش را بدرقه کرد.

همه‌چیز با یک نامه شروع شد، یک نامه با عطر و بوی گل سنبل. شما عطر سنبل دوست دارید؟ من که دیوانه‌ی بوی سنبلم. واقعاً خیلی آرامش‌بخش است. فکر می‌کنم به‌خاطر همین هم هست که توی مرکز ماساژ تن‌آساموش، روغن سنبل به تن موش‌ها می‌مالند. من عاشق ماساژم. واقعاً خستگی‌ام را درمی‌کند. این قضیه‌ی ماساژ هم برای خودش داستانی دارد که بعدها برایتان می‌گویم.

اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمی‌شوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگنده‌ی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق می‌رود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.

بابا پیشنهاد داد: «چه‌طوره که...بریم پیاده‌روی؟»

سؤالِ من این بود که: «پیاده‌روی؟ کجا؟»

بابا گفت: «یه جای قشنگ.»

من پیشنهاد دادم: «شکلات‌فروشی قشنگه؟»

«نه تام، منظورِ من یه جایی مثلِ پارک بود.»

به بابا گفتم: «من اگه سگ داشتم، خیلی هم خوشحال می‌شدم بریم بیرون پیاده‌روی.»

بابا یادم انداخت که: «ما نمی‌تونیم سگ بیاریم چون دِلیا به سگ حساسیت داره.»

من هم زیرِلب گفتم: «من که ترجیح می‌دم سگ داشته باشم تا دِلیا دوروبَرم باشه.»

بابا حرفم را نشنید چون سرش گرمِ برداشتنِ یک تکه نخ بود از روی قفسه...

یک‌دفعه چشمش به زنی افتاد که با چادری سفید رویش را محکم پوشانده بود. چشم‌های زن برق می‌زد و بینی بزرگ و گُلی‌اش از صورتش بیرون زده بود. نرگس از ترس جیغ کشید، پایش لرزید و از بالای پله‌ها افتاد پایین. زن مثل سایه‌ای شناور از کنارش گذشت و از پله‌ها بالا رفت. نرگس جیغ کشید: «تو کی هستی؟ کجا می‌ری؟» و دستش را دراز کرد وچادر زن را گرفت و کشید. چادر روی زمین افتاد. هیچ‌کس میان چادر نبود

سوسک‌ها آن‌قدر تنوع دارند و رنگارنگ‌اند که شاید باورتان نشود؛ یک‌چهارم کل گونه‌های جانوری شناخته‌شده‌ در جهان سوسک‌‌اند! درحال‌حاضر، زیست‌شناسان حدود 400هزار گونه‌ سوسک روی کره‌ی زمین یافته‌اند، اما به گمان بعضی این تعداد بیش از دو میلیون گونه است.

چند تا سوسک بامزه:

سوسک سرگین‌غلتان شاخ‌دار می‌تواند بیش از هزار برابر وزن خودش را هل بدهد.

محترم‌ترین نویسنده‌های جهان می‌آیند تا سگ‌های نازپرورده‌شان را در نمایش سگ‌های ادیبِ عمارت غمکده‌ی مخوف به رخ بکشند. اما اتفاق عجیبی در عمارت غمکده‌ی مخوف در حال وقوع است؛ رد پنجه‌های اسرارآمیز، زوزه‌های شبانه و کفش‌هایی که به‌طرز مشکوکی جویده شده بودند. آیا اِیدا می‌تواند تا ماه کامل نشده، از ماجرا سر دربیاورد؟

اگر مثل پوملو یک فیل فیلسوفِ صورتی کوچولو بودی، با خرطومِ درازت چه‌کار می‌کردی؟ مثلاً با خرطومت کلاهِ گِرد و پیچ‌پیچی درست می‌کردی؟ یا از شاخه‌های گوجه‌فرنگی آویزان می‌شدی و تاب می‌خوردی؟ یا اینکه با خرطومت توت‌فرنگی‌های خوشمزه و رسیده را از بالای بوته‌ها می‌چیدی؟

باز هم دیرم شد!

«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.

همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...

تا آمدیم کیک بخوریم، مامان‌بزرگ گفت که اول من و دوقلوها برایش کمی ساز بزنیم. قبل از زدن دوباره کمی دل‌شوره گرفتم چون هر وقت فلوت می‌زنم، اتفاق عجیب‌وغریبی می‌افتد. ژاکوب گفت که آهنگ دزدان دریایی کارائیب را بزنیم. اول من شروع کردم به فوت‌کردن توی فلوتم. چون فکر کردم وقتی دوقلوها شروع کنند به زدن، به‌هرحال کسی هیچ صدای دیگری را نمی‌شنود. و همین هم شد. سیمون آن‌قدر محکم زد روی طبلش که دسته‌اش شکست. و شیپور ژاکوب هم صدای فیلی را می‌داد که در حال جان‌کَندن بود.

تابه‌حال در یک شب پُرستاره به آسمان نگاه کرده‌اید و از خود پرسیده‌اید همه‌ی این‌ها از کجا آمده‌اند؟ چرا جهان وجود دارد؟ چرا به‌جای «هیچ»، «چیزی» وجود دارد؟

دانشمندان می‌گویند جهان با یک انفجار بزرگ، به نام مِه‌بانگ، آغاز شده که در آن ماده و انرژی و زمان و مکان (فضا) به‌وجود آمده‌اند. این اتفاق حدود سیزده‌میلیارد سال پیش رخ داده است. به‌عبارتِ‌دیگر، «سیزده هزار تا یک‌میلیون» سالِ پیش. یعنی مدت‌ها و مدت‌ها قبل!

ماجراهای اندی و تری در طبقه‌دارترین خانه‌درختی دنیا

13 طبقه‌ی دیگر به خانه‌‌درختی 130 طبقه اضافه شد!

این خانه حالاحالاها بالا می‌رود و شما را می‌خنداند!