سمانی و سمیلی، خرگوش‌های دوقلوی بامزه‌ای هستند که می‌خواهند توی هر کاری سَرَک بکشند؛ برای همین هم خیلی وقت‌ها دردسر می‌سازند. تورک‌ریزه، خارخارو، قوری‌قوری و مولی دوستان آن‌ها هستند و با هم ماجراهای خنده‌دار و جالبی دارند. با اینکه خرابکاری‌های آن‌ها بزرگ‌ترها را عصبانی می‌کند، اما انگار نتیجه‌اش آن‌قدرها هم بد نیست!
در این کتاب داستان‌های بامزه و خنده‌داری می‌خوانید:
آن‌ها برای فرار از امتحان کَلَک جالبی سَرِ هم می‌کنند. برای خوشحال‌کردن تورک‌ریزه، شاخدارترین دروغ دنیا را خواهند گفت. حتی برای آشتی مامان‌گُلی و دوست قدیمی‌اش چنان نقشه‌ای می‌کشند که دود از سرتان بلند می‌شود. البته این دو تا خرگوش چموش گاهی حسابی ترسو هستند و زود گول می‌خورند.
اِمیکا چِن، هکر نوجوانی است که می‌خواهد به هر ضرب‌وزوری شده پولی به‌دست بیاورد. او در این دنیای مجازی، در ازای دریافت جایزه، خلافکارهایی را گیر می‌اندازد که غیرقانونی از مسابقه‌ی جنگ‌سار پول درمی‌آورند...
یک خبر بال‌انگیز! «عید قلب‌های گرم» نزدیک است. من یک عالمه هدیه برای دوستانم ساخته‌ام. دل توی دلم نیست زودتر هدیه‌ها را برایشان ببرم. اما بعد می‌فهمم هدیه‌ی چند تا از پَرپَر‌ی‌ترین جغد‌های زندگی‌ام را فراموش کرده‌ام! ای وای! حالا چه خاکی به پرم بریزم؟
اندی و تری خانه‌درختی بیست‌و‌شش‌طبقه‌ی باحالشان را سی‌و‌نه طبقه کرده‌اند. یک ترامپولین بدون تور محافظ اضافه کرده‌اند، آبشار شکلاتی، آتشفشان فعال بدون گدازه برای برشته‌کردن مارشمالوهای خوشمزه‌شان، باغ‌‌وحش بچه‌دایناسورها، موزه‌ی اگه جرأت داری باور نکن، فیلی بوکسور به نام آقای خرطومکس و کلی چیزهای باحال دیگر. اما مهم‌ترینشان طبقه‌ای فوقِ سری است که تری هنوز ساختش را تمام نکرده … طبقه‌ای که قرار است اتفاق‌هایی عجیب تویش بیفتد.
بازی فکری آمون رع :والیان مصر برای جلب رضایت ایزد حاصلخیزی (آمون) پیشکش‌هایی را به معبد آمون می‌برند. آمون برکتی به رود نیل می‌بخشد که باعث افزایش رزق و روزی می‌شود و زمین داران می‌توانند افتخار ساختن هرم‌های بیشتری را ولایت‌های تحت تملک خود کسب کنند. آمون رع نسخه‌ی ایرانی بازی Amun-Re: The Card Game اثر طراح شناخته شده Reiner Knizia است.
مروز صبح با اینکه تعطیل بود، بیدار که شدم به‌خاطر چند تا چیز خیلی حالم گرفته بود:۱. دیسی، خواهر یازده‌ساله‌ی اعصاب‌خردکنم، امروز دوبرابر همیشه رفته بود روی اعصابم، چون فردا می‌خواهد برود دیدنِ نمایش «میمون دیوانه» و واسهی همین خیلی خوش‌خوشانش است.ب. من اجازه ندارم بروم دیدنِ نمایش «میمون دیوانه»، چون مامان می‌گوید آنجا امکان رخ‌دادن فاجعه خیلی زیاد است. تازه‌اش هم قیمت بلیطش ۸ پوند و 75 پنی است و من هنوز از آن باری که تصادفی زنگ زدم هند، 7 پوند و 50 پنی به مامان بدهکارم.۳. هیچی کورن‌فلکس و...
اگر مثل پوملو یک فیل فیلسوفِ صورتی کوچولو بودی، با خرطومِ درازت چه‌کار می‌کردی؟ مثلاً با خرطومت کلاهِ گِرد و پیچ‌پیچی درست می‌کردی؟ یا از شاخه‌های گوجه‌فرنگی آویزان می‌شدی و تاب می‌خوردی؟ یا اینکه با خرطومت توت‌فرنگی‌های خوشمزه و رسیده را از بالای بوته‌ها می‌چیدی؟
ماجرا از این قرار بود که چهارشنبه‌ای بریجِت گریمز، شاگرد اولِ کلاسمان و عزیزدُردانه‌ی آقای شومان، یونیفرمِ مدرسه را نپوشیده بود. (یونیفرم مدرسه ترکیبی است از بلوزِ قرمز، شلوارِ طوسی، جورابِ سفید و کفشِ سیاه که همه مناسبِ محیطِ مدرسه هستند.) اما خانمِ پترسون، معلمِ کلاسمان که مثل چوب‌خشک لاغر و دراز است، حتی یک کلمه هم به بریجِت چیزی نگفت. به‌نظرم اصلاً منصفانه نبود، چون قبلش به کاسمو مون وِبستر به‌خاطرِ پوشیدنِ شنلِ جنگجویانِ فیلمِ جنگِ ستارگان گیر داده بود. آفتابگردان (مامانِ کاسمو که البته ...
اندی و تری خانه درختی سیزده‌طبقه‌ی باحالشان را بیست‌و‌شش طبقه کرده‌اند. پیست ماشین‌برقی اضافه کرده‌اند، مسیر اسکیت با یک گودال کروکودیل زیرش، استادیوم گِل‌بازی، اتاقک ضد جاذبه، دریاچه‌ی یخی برای پاتیناژ با پنگوئن‌های پاتیناژکار واقعی و کلی طبقه‌ی باحال دیگر.
… زال تا رودابه را دید دست بر سینه گذاشت و مؤدبانه تعظیم کرد. رودابه از شرم رویش را از زال دزدید و پشت به او کرد تا نفس تازه کند و بر خودش مسلط شود. دل بی‌آرام زال نفس‌هایش را سخت کرده و عرق بر پیشانی بلندش نشسته بود. دست به آسمان بلند کرد، خدای بزرگ را شکر گفت و از او کمک خواست … با قدم‌هایی مطمئن پای برج رفت تا چاره‌ای برای رسیدن به بالای برج بلند بیندیشد.رودابه که بی‌قرار دیدن روی زال بود، آب دهان را بلعید و نیشگون زهرداری از بازوی خود گرفت تا مسلط باشد و ترس را کنار بگذارد تا لحظه‌ای که...
همین‌که بیدار شدیم، بعد از آنکه رکورد جهانی زود صبحانه‌خوردن را شکستیم، هیولاها رفتند توی کوله‌پشتی‌ام و با هم از خانه زدیم بیرون.
ـ نمی‌فهمم چه اصراری داری همه‌جا عروسک‌هایت را با خودت ببری. بچه‌ای به‌سن تو...
ـ بهتان تکلیف نداده‌اند؟
ـ چرا! اتفاقاً برای همین دارم می‌روم پارک! باید درباره‌ی یکی از چیزهای مربوط به شهر مطلب بنویسیم. من پارک را انتخاب کرده‌ام.
ـ آفرین پسرم! انتخاب خیلی خوبی است!
«به مدرسه‌ی من خوش اومدین. شما الان دزدان دریایی کارآموز هستین. ما شما رو به یه دزد دریایی کامل در هفت دریا تبدیل می‌کنیم! اگه بخواهین عین خیارهای دریایی نِک‌ونال کنین یا اگه مثل نرم‌تن‌ها از زیر کار دربرین و ولو بشین، بهتره که همین‌حالا سریع بپرین سمت ساحل.»
فرمانده به سمت ژولیوس خم شد و هوار زد: «چه گندکاری وحشتناکی توی ساحل زیبای ما راه انداخته‌ا‌ین!»
ژولیوس گفت: «ببینین من بابت ساحل‌تون متأسفم، ولی ما تصادفی از اینجا سردرآوردیم. ما کشتی‌‌شکسته‌ایم!»
فرمانده سرفه کرد و ژولیوس را روی زمین هل داد. «هه! چه داستان قشنگی! شما جاسوسین و ما اینجا توی مصر همه‌ی جاسوس‌ها رو می‌کشیم!»
تان جی ها 4 (جولای نوراختر)
قرن‌هاست که ابزاربان‌ها و قراول‌ها از دروازه‌های اسرارآمیز مادر، منبع قدرتی باورنکردنی، محافظت می‌کنند. اما حالا دروازه‌های مادر در حال مرگ‌اند و هورس و بقیه‌ی ابزاربان‌ها می‌دانند که دروازه‌های ضعیف‌شده نیرویی خطرناک ساطع می‌کنند که جهان را خواهد بلعید و تمام ساکنانش را نابود خواهد کرد.
روزی روزگاری، که یه روزگارِ خیلی دندونی‌ای بود، هیچ جنبنده‌ای توی خونه‌درختی تکون نمی‌خورد (حتی من) که سر و صدا درست نشه. آخه اندی به امیدِ فرشته‌ی دندون، دندونشو انداخته بود تو یه لیوان آب و توی تخت‌خوابش خوابیده بود.
همین‌طور سکه پشت سکه بود که توی خواب اندی ظاهر می‌شد...
من هم اون‌طرف، دراز کشیده بودم توی وان و سعی می‌کردم به‌جای دردسر درست‌کردن، حباب درست کنم. یعنی چی؟ یعنی اینکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم!
تا اینکه یهو...
کمی بعد آنجلا خوابش برد و جنابِ تام هم شروع کرد به گشت‌وگذار روی شن‌های ساحل.
یک قلعه آن‌نزدیکی‌ها بود.
از بالای آن می‌شد منظره‌ی زیبای ساحل را تماشا کرد.
جنابِ تام تصمیم گرفت زمین را بکَنَد و گنج پیدا کند.
و پیدا هم کرد، آن هم یک عالمه!
چهار سابقه دار دنیا را از دست هیولای مارمالاد نجات دادند و همه غرق در جشن و شادی هستن به جز آقای مار.
اون اصلا حوصله‌ی این بزن و بکوب رو نداره ! اما… !!!
نه ! نه ! اون خیلی قوی شده و فکرهایی شومی توی سرشه ! میخواد دوازه رو باز کنه !
با مومی‌ترول‌ها آشنا شوید! جانورهای گِرد و کوچکِ افسانه‌ای و بامزه که مثل اسب‌آبی پوزه‌ی کشیده دارند. اما اسب آبی نیستند! مومی‌ترول‌ها در روزگاران گذشته توی خانه‌ی آدم‌ها و کنار پریانِ خانگی، پشت بخاری زندگی می‌کردند. اما الآن زندگی‌شان عوض شده. ماجراهای جالب و هیجان‌انگیزشان را بخوانید.
مرد نفس آهسته و خُرخُرمانندی کشید، هوا در حفره‌های معیوب بینی‌اش پیچید و مثل لوله‌های کهنه سوت کشید و بعد سرش را بالا آورد. حالا بنی نگاه دقیق‌تری به پوست مرد انداخت. حتی در نور کمرنگ شب هم ناهمواری‌های وحشتناک پوستش معلوم بود که بعضی جاها زمخت و بعضی جاها خیلی آویزان بود و بعد چشم‌هایش را دید.
خدای بزرگ! چشم‌هاش ...
صدای جیغی پهنه‌ی شب را شکافت و به دنبالش چند واق‌واق کوتاه و زیر.
بابک و باران همچنان دنبال ماجراجویی هستند. مزقون هم که روبه‌راه است و آماده‌ی یک سفر هیجان‌انگیز دیگر. در سفر سوم، بابک و باران به دیدن بتهوون می‌روند. آن‌ها در این سفر متوجه می‌شوند که بتهوون دارد برای سمفونی سومش تمرین می‌کند و قرار است این سمفونی را در حضور یکی از مارشال‌های بزرگ ناپلئون اجرا کند، اما نیاز به ویولنیست دوم دارد. بابک هم که قبلاً از جناب باخ یک ویولن هدیه گرفته، خب... چه شانسی از این بالاتر! هر کسی که عاشق موسیقی باشد چنین فرصتی را در هوا می‌قاپد. اگر‌چه نوازندگی برای استاد سختگیری مثل بتهوون چالش‌های خودش را دارد، اما بابک هم کسی نیست که به‌سادگی عقب بکشد، چون باری همیشه هوای او را دارد. البته این بار باران، به‌جز کمک به بابک، با خلاقیتش به جهان موسیقی هم خدمت بزرگی می‌کند.
سلام! همان‌طور که لابد دیگر خودتان می‌دانید، من آگوس پیانولا هستم و از وقتی با دوست‌های جدیدم، یعنی هیولاها، آشنا شده‌ام، کلی اتفاق باورنکردنی و هیجان‌انگیز برایمان افتاده‌است و خیلی وقت‌ها، حسابی به دردسر افتاده‌ایم. البته همیشه موفق شده‌ایم که نقشه‌های شوم دکتر بروت بدجنس و دستیارش نپ را نقش بر آب کنیم. این بار دکتر بروت یکی از دوست‌های خوبمان را با پارچه‌ی جادویی به زمان‌های دیگر فرستاده و ما باید هرطور شده، نجاتش بدهیم، وگرنه معلوم نیست از چه دوره‌ای در تاریخ سر درمی‌آورد و چه بلایی سرش می‌آید.
تا آمدیم کیک بخوریم، مامان‌بزرگ گفت که اول من و دوقلوها برایش کمی ساز بزنیم. قبل از زدن دوباره کمی دل‌شوره گرفتم چون هر وقت فلوت می‌زنم، اتفاق عجیب‌وغریبی می‌افتد. ژاکوب گفت که آهنگ دزدان دریایی کارائیب را بزنیم. اول من شروع کردم به فوت‌کردن توی فلوتم. چون فکر کردم وقتی دوقلوها شروع کنند به زدن، به‌هرحال کسی هیچ صدای دیگری را نمی‌شنود. و همین هم شد. سیمون آن‌قدر محکم زد روی طبلش که دسته‌اش شکست. و شیپور ژاکوب هم صدای فیلی را می‌داد که در حال جان‌کَندن بود.
من از فلوت‌زدن متنفرم. به‌خاطر همین بیشتر خوش‌حال می‌شدم که یک سگ یا یک ببعی‌کوچولو کادو بگیرم. در این صورت یک حیوان داشتم که مال خود خودم بود.
دفعه‌ی بعد که خواستم مدرسه‌ام را عوض کنم، باید حتماً این مسائل را با کادودهندگان هماهنگ کنم. واسهی مامان هم متأسف شدم، چون اصلاً از کادویش خوشم نیامد.
واسهی مامان‌بزرگ اینگرید هم همین‌طور، که برای من این دفترچه‌یادداشت روزانه را فرستاده و برایم نوشته که توی این دفتر می‌توانم تمام رازهایم را بنویسم. شاید چون فکر کرده من هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم!
استش این روزها مامان و بابا خیلی کم با من حرف می‌زنند. شده‌اند یک مامان و بابای ایده‌آل!
کلاً یک جورِ باورنکردنی حالشان خوب است.
یعنی می‌توانم ریسک کنم و درباره‌ی چرتِ توی کلاسم، چیزی بهشان بگویم؟ یعنی می‌شود آن‌قدر درگیر اولین روزِ کاریِ بابا باشند که اصلاً نفهمند چی به چی است؟
یا اینکه این قضیه برشان می‌گرداند به حالت قبل؟
فقط یک نفر می‌داند که الان باید چه‌کار کنم: مدی!
باز هم دیرم شد!
«پفک پنیری به دادم برس!» ساعت نُه صبح بود و من، جرونیمو استیلتُن، دوباره دیر می‌رسیدم سرِ کار! در کمتر از یک دقیقه، از تختخواب قِل خوردم پایین و در کمتر از دو دقیقه، لباس پوشیدم. درست است که موش سحر‌خیزی نیستم، ولی توی آماده‌شدن خیلی تر‌و‌فرزم.
همان‌طور که دندان‌هایم را با خمیر‌دندانی با طعم پنیر چدار مسواک می‌زدم، زیر لب غُرغُر کردم: «لعنت به هر چی پنیر کپک‌زده‌ست! از صبح‌های شنبه متنفرم!» بعدش تیز از پله‌ها دویدم پایین، پایم گیر کرد به دُمم و از آن‌بالا قِل خوردم و افتادم ...
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
