دیگر حوصله‌ی ارباب گوریل‌ها را نداشتم. عوضش دویدم طبقه‌ی بالا، رفتم اتاق مطالعه‌ی بابایم و شیپور را پیدا کردم. بدنه‌ی مسی‌اش هنوز هم برق می‌زد، اما چاله‌چوله‌های رویش از چاله‌چوله‌های گلگیر یک ماشینِ تصادفی هم بیشتر بود.شیپور را محکم تکان‌تکان دادم. انگار که بخواهم صداهایی را که قبلاً تویش رفته، بریزم بیرون.بعد نفس عمیقی کشیدم و گذاشتمش توی دهانم:«ناخداکِرَکِستون! اوهوی! با شما هستم! منم، بادی استِبینز، گمونم یکی از نوه‌های شما باشم، صدام رو می‌شنُفین؟ لیز قوری رو فروخته! پس نمی‌خواد از توی ق...
وقتی «بادی استِبینز» پا به طبقه‌ی سیزدهمِ یک ساختمان قراضه‌ی قدیمی می‌گذارد، یک‌دفعه می‌بیند از سیصد سالِ پیش سر درآورده! آن هم کجا؟! کشتی دزدان دریاییِ گرفتار در طوفان! بادی سوارِ همین کشتی با ناخدا جان کِرَکِستون به نیوانگلند سفر می‌کند. جایی که جدِ جدِ جدِ جدِ پنجم مامان‌بزرگِ پُر‌دل‌و‌جرأتش، ابیگِل، گرفتار محکمه‌ی جنون‌آمیزِ جادوگری شده. بادی وسط ماجرایی پُر از اشباح، جادوگر، دزد دریایی و گنجی پُر‌زَرق‌و‌بَرق غوطه می‌خورد. شاید بادی بتواند اجداد یک‌دنده و خودسَرَش را نجات دهد. ولی آیا می‌تواند راهِ بازگشت به طبقه‌ی سیزدهم و خانه را پیدا کند؟
دربارهی داسی دایناسی 8 (پارچ شیشه ای)
داسي‌دايناسي سبز کوچولو مي‌خواهد براي مرغابي چوبي زردش آب بياورد. يک پارچ شيشه‌اي آب خنک با دو تا ليوان. آيا داسي‌دايناسي مي‌تواند با پارچ شيشه‌اي هم مثل مرغابي چوبي بازي کند؟ اگر پارچ شيشه‌اي از دستش بيفتد و بشکند، داسي بايد چه کار کند؟
مروز صبح با اینکه تعطیل بود، بیدار که شدم به‌خاطر چند تا چیز خیلی حالم گرفته بود:۱. دیسی، خواهر یازده‌ساله‌ی اعصاب‌خردکنم، امروز دوبرابر همیشه رفته بود روی اعصابم، چون فردا می‌خواهد برود دیدنِ نمایش «میمون دیوانه» و واسهی همین خیلی خوش‌خوشانش است.ب. من اجازه ندارم بروم دیدنِ نمایش «میمون دیوانه»، چون مامان می‌گوید آنجا امکان رخ‌دادن فاجعه خیلی زیاد است. تازه‌اش هم قیمت بلیطش ۸ پوند و 75 پنی است و من هنوز از آن باری که تصادفی زنگ زدم هند، 7 پوند و 50 پنی به مامان بدهکارم.۳. هیچی کورن‌فلکس و...
ماری‌آن کاترین را به‌طرف چادر تماشاچی‌ها هل داد. همه‌ی صندلی‌ها پر شده بود و یک عالمه مهمان پشت صندلی‌ها سرپا ایستاده بودند. پنج داور روی سکو و پشت میزی با رومیزی زیبا نشسته بودند: پادشاه، سرباز دل، دوک تاسکنی، آقای کترپیلر، لاک‌پشتی که کاترین دستمالش را به او قرض داده بود. جلوی هرکدامشان کیک کوچکی با رویه‌ی خامه‌ای آبی‌رنگ و دانه‌های شکر صورتی تمشکی بود که با چنگال سوراخی روی آن انداخته بودند؛ البته به‌جز لاک‌پشت که توی بشقابش فقط تکه‌های کوچک خامه‌ی آبی مانده بود. بیشتر دانه‌های شکر به لب ب...
جونده‌ها همدیگر را هل می‌دادند و کنار می‌زدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمی‌خواستم زیر دست‌وپنجه‌ی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجه‌ی نوه‌اش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربه‌هه همه‌مون رو یه لقمه‌ی چپ کنه!» نوه‌ی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامان‌بزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجه‌ی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همه‌چی درست می‌شه.» نوه‌اش را بغل کردم و هر دویشان ...
پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، خواب می‌بیند. خواب‌های عجیب‌وغریب، خواب‌های تار، خواب‌های بامزه، خواب‌های سُرسُرهای...
مثلاً خواب می‌بیند مایوی خال‌خالی تنش کرده و همه نگاهش می‌کنند، یا خواب می‌بیند که پرواز می‌کند!
تو هم مثل پوملو خواب می‌بینی؟ عجیب‌ترین خوابی که دیدی چه بوده؟
دوست داری با خواب‌های شگفت‌انگیز پوملو، فیل فیلسوف، همراه شوی؟
حلقه‌های گل و برگ با شاخه‌های توت، اتاق‌نشيمنم را آراسته بودند و بله، صدالبته يک درخت کريسمس هم داشتم. آن سال زيباترين درخت کاج بازار را خريده بودم، خوشگل‌ترين کاجی که قدوقواره‌اش هم به سوراخ‌موشم می‌خورد. حتی ريشه‌هايش هم هنوز به تنه‌اش آويزان بودند! بله، شايد وقتی کريسمس تمام می‌شد، مي‌کاشتمش توی باغچه‌ی خانه‌ام. ولی آن موقع با تکه‌پنیرهای پلاستيکی تزيينش کرده بودم.
بابک بعد از هفت سال رفتن به کلاس موسیقی می‌خواهد رهبر ارکستر سمفونیک تهران شود. اما چون سنش کم است، به هر سالن موسیقی‌ای برای اجرا می‌رود او را به بیرون شوت می‌کنند. تا اینکه یک روز با خواهرش باران در راه خانه به مرد کولیِ دست‌فروشی برمی‌خورند که با سنتور آهنگی از بتهوون می‌نوازد. مرد کولی در بساطش جعبه‌ی موسیقی‌ای دارد که جادویی است و با هر بار کوک‌شدن ماجرایی تازه سر راه بابک و باران قرار می‌دهد.
بگذارید ببینم. ماجرا دقیقاً از آنجا شروع شد که... شوخی نمی‌کنم ها! یک روز غروب، خوشحال و آسوده روی کاناپه‌ام لم داده بودم، کنترل تلویزیون را توی پنجه‌ام گرفته بودم و پشتِ سرِ هم کانال عوض می‌کردم که یک‌دفعه یک تبلیغ تلویزیونی چشمم را گرفت.
یک خانم جونده با موهای طلایی داشت مثل یک موش دیوانه عربده می‌کشید: «دارین کچل می‌شین؟ موهاتون کم‌پشت شده؟» بعد پوزه‌اش را آورد جلو و چسباند به دوربین و ...
توبیِ درخت‌نشین پسری است یک‌ونیم میلی‌متری. خیلی‌خیلی کوچک. او با خانواده و قوم‌وخویش‌ها و دیگر درخت‌نشین‌ها روی درخت بلوط بزرگ زندگی می‌کند. پدر توبی اختراع مهمی کرده، اما حاضر نمی‌شود راز آن را فاش کند، برای همین خانواده‌ی توبی تبعید و زندانی می‌شوند. فقط توبی می‌تواند فرار کند. او در میان شاخه‌ها می‌دود و با پاهای خسته و زخمی از دست درخت‌نشین‌ها فرار می‌کند و وارد یک ماجراجویی بزرگ می‌شود.
داستانی فوق‌العاده از ماجراجویی‌ها و دوستی‌ها و دلدادگی‌ها در دلِ دنیایی کوچک.
رن گفت: «وای! وین!» و مشتاقانه اطراف را برانداز کرد. الکس گفت: «باید حداقل سه‌هزار کیلومتر از جایی که بودیم فاصله داشته باشه ... اون‌وقت ما همه‌ش یه دقیقه تو راه بودیم.» یاد منظره‌ی تاریک و عجیب‌و‌غریبی افتاد که با ناامیدی میانش دویده بودند ... آیا واقعاً میان جهان پس از مرگ سفر کرده بودند؟ ذهنش از سؤال‌های بزرگ و گیج‌کننده پر بود، ولی الان نگرانی‌های بزرگ‌تری داشت. وقتی نگاهش روی لبه‌های تاریک خیابان می‌چرخید، طلسم‌آویز باستانی‌اش را در کنار پوستش حس می‌کرد که گرم می‌شود. این یک هشدار بود...
جمعه‌شب‌ها، پدر اسکار پیش ما می‌ماند و کارهای عقب‌افتاده‌ی خانه را انجام می‌دهد. بعضی وقت‌ها اتو یا خیاطی می‌کند. خیاطی‌اش هم انصافاً خوب است! یا همین‌طور که رادیو گوش می‌دهد، شام را آماده می‌کند. خیلی کیف دارد؛ چون می‌گذارد اسکار تا دیروقت در سالن بماند. تازه به او اجازه می‌دهد فیلمی را که بیشتر از همه دوست دارد، تماشا کند. حتی می‌گذارد کنترل تلویزیون هم دستش باشد. دقت کرده‌اید پدرها همیشه دوست دارند کنترل دست خودشان باشد و به هیچ قیمتی حاضر نیستند آن را ول کنند؟
هِی بچه‌جون! دیگه وقتش شده که بریم پارک ژوراسیک!
چون قسمت هفتم سریال چهار سابقه‌دار اومده! بزن بریم!
وقتی باد شمالی شروع به وزيدن می‌کند، در سويالاچيکا هر اتفاقی ممکن است بيفتد...
... مثلاً اينکه وسط يکی از بازی‌های سرنوشت‌ساز سوتوآلتو برای بقا در ليگ، نقطه‌ی پنالتی ناپديد بشود...
... و کسی نداند که رادو، سرايدار مدرسه و مسئول کشيدن نقطه‌ی پنالتی، کجا غيبش زده...
... و اينکه دوست‌های پدرت بريزند توی خانه‌تان و همه‌چيز را زيرورو کنند.
پس حواستان را جمع کنيد، عشق‌فوتبال‌ها! چون باد شمالی شروع به وزيدن کرده است!
نسیم خنکی وزید. می‌گفت بهار آمده است.
با خودم گفتم: «هوم! بوی گُل‌وگیاه عجب حالی می‌ده!» خوشحال بودم. من عاشق روز بزرگِ خوش‌آمدگویی هستم! باغ‌وحش ما سالی یک بار میزبان حیواناتی می‌شود که از آفریقا می‌آیند. آن‌ها یک هفته پیش ما می‌مانند و بعد به باغ‌وحش‌های اروپا می‌روند. توی این یک هفته با حیوانات خیلی جالبی آشنا می‌شویم. من هم داشتم آماده می‌شدم تا از آن روز خیلی لذت ببرم.
این کتاب ماجرای هیولاها، معما، یک جشنواره‌ی موسیقی، چیزهای گم‌شده، من، و مارکوس است (البته نه لزوماً به همین ترتیب)، و یک معلم کمکی خیلی سختگیر، ولی نگذارید این آخری از خواندن کتاب منصرف‌تان کند
تِل... تِل... تلویزیون
روشن شده تو خونه‌مون
یه فیل داره نشون می‌ده
خرطوم‌شو تکون می‌ده
کاشکی می‌شد بیاد بیرون
از توی این تلویزیون
و یک‌عالمه شعر و ترانه‌ی جذاب، شیرین و خواندنی که کودکان را با اشیاء خانه آشنا می‌کند.
کی فکرش را می‌کرد که بخاری، صندلی و قالیچه هم شعر داشته باشند؟
مسابقات بین‌المللی شش خاندان.
با رقابت‌های متنوع، از جمله فوتبال.
مسابقات در اسکاتلند برگزار می‌شود؛ در طول یک هفته‌ی کامل، با حضور تیم‌هایی از سراسر جهان.
از همه بهتر این است که شب‌ها توی یک قلعه‌ی قدیمی می‌خوابیم.
توی قلعه!!!
قلعه‌اش که شبح ندارد احیاناً؟
در اسکاتلند، همه‌ی قلعه‌ها شبح دارند!
صدای بلندی همه‌جا می‌پیچد.
«پلیسِ داستان اینجاست، زود در رو باز کنین! به ما دربارهی یه داستان احمقانه‌ی نقطه‌ای گزارش داده‌ان که با پایان‌بندیِ غیرقانونیِ «همه‌چی خواب بود» تموم می‌شه، توی همین خونه‌درختی! شما مظنون اصلی هستین و مقاومت بی‌فایده‌ست! ما درختتون رو محاصره کردیم!»
… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آنجا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...
داستانی مملو از عشق و ایمان که با ظرافتی بی‌نظیر و تاثیرگذار نوشته شده است. کتابی است بی‌نهایت ژرف و همه‌ی گروه‌های سنی از خواندن آن لذت می‌برند.
خل گفت: «اوه اوه! نگاه کن چل. چه رنجی اومد پیش ما. یه رنج خیلی گنده اومد. می‌بینی چه چشم‌هامون رو می‌سوزونه؟»چل سرفه کرد. شبیه وقت‌هایی که ماهی را با تیغ خورده بود و گفت: «آره خل. آره. توی گلومون هم رنج سوزشی اومده. می‌بینی دیگه هیچی و هیچی هوا نیست. فقط رنج سوزشی هست اینجا توی این ابر.»و آن‌وقت همان‌طور که روی یک پا ایستاده بودند، چشم‌هایشان را بستند و سرفه کردند. دیگر هیچ کلمه‌ای نمی‌توانستند بگویند. همان‌طور روی یک پا شبیه لک‌لک ایستاده بودند و رنج می‌کشیدند. خل قاتی سرفه‌هایش یک چیزی گفت ...
من از فلوت‌زدن متنفرم. به‌خاطر همین بیشتر خوشحال می‌شدم که یک سگ یا یک ببعی‌کوچولو کادو بگیرم. در این صورت یک حیوان داشتم که مال خود خودم بود.
دفعه‌ی بعد که خواستم مدرسه‌ام را عوض کنم، باید حتماً این مسائل را با کادودهندگان هماهنگ کنم. واسهی مامان هم متأسف شدم، چون اصلاً از کادویش خوشم نیامد.
واسهی مامان‌بزرگ اینگرید هم همین‌طور، که برای من این دفترچه‌یادداشت روزانه را فرستاده و برایم نوشته که توی این دفتر می‌توانم تمام رازهایم را بنویسم. شاید چون فکر کرده من هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم!
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
