اطلس ماجراجویی دایناسورها

اطلس ماجراجویی جانوران

جانوران به شیوه‌های باورنکردنی زندگی می‌کنند و خود را با دشواری‌های زندگی در محیط‌های گوناگون سازگار می‌کنند. آیا دوست داری با انواع جانوران در سراسر جهان آشنا شوی؟

محترم‌ترین نویسنده‌های جهان می‌آیند تا سگ‌های نازپرورده‌شان را در نمایش سگ‌های ادیبِ عمارت غمکده‌ی مخوف به رخ بکشند. اما اتفاق عجیبی در عمارت غمکده‌ی مخوف در حال وقوع است؛ رد پنجه‌های اسرارآمیز، زوزه‌های شبانه و کفش‌هایی که به‌طرز مشکوکی جویده شده بودند. آیا اِیدا می‌تواند تا ماه کامل نشده، از ماجرا سر دربیاورد؟

داسی‌دایناسیِ سبزِ کوچولو می‌خواهد برف‌بازی کند و یک غولِ بزرگ برفی درست کند. اما برای برف‌بازی باید چه کارهایی کرد؟ داسی‌دایناسی در این داستان یاد می‌گیرد که در سرما چه‌جوری باید برف‌بازی کرد.

توبیِ درخت‌نشین پسری است یک‌ونیم میلی‌متری. خیلی‌خیلی کوچک. او با خانواده و قوم‌وخویش‌ها و دیگر درخت‌نشین‌ها روی درخت بلوط بزرگ زندگی می‌کند. پدر توبی اختراع مهمی کرده، اما حاضر نمی‌شود راز آن را فاش کند، برای همین خانواده‌ی توبی تبعید و زندانی می‌شوند. فقط توبی می‌تواند فرار کند. او در میان شاخه‌ها می‌دود و با پاهای خسته و زخمی از دست درخت‌نشین‌ها فرار می‌کند و وارد یک ماجراجویی بزرگ می‌شود.
داستانی فوق‌العاده از ماجراجویی‌ها و دوستی‌ها و دلدادگی‌ها در دلِ دنیایی کوچک.

… زال تا رودابه را دید دست بر سینه گذاشت و مؤدبانه تعظیم کرد. رودابه از شرم رویش را از زال دزدید و پشت به او کرد تا نفس تازه کند و بر خودش مسلط شود. دل بی‌آرام زال نفس‌هایش را سخت کرده و عرق بر پیشانی بلندش نشسته بود. دست به آسمان بلند کرد، خدای بزرگ را شکر گفت و از او کمک خواست … با قدم‌هایی مطمئن پای برج رفت تا چاره‌ای برای رسیدن به بالای برج بلند بیندیشد.رودابه که‌ بی‌قرار دیدن روی زال بود، آب دهان را بلعید و نیشگون زهرداری از بازوی خود گرفت تا مسلط باشد و ترس را کنار بگذارد تا لحظه‌ای که...

درباره‌‌ی داسی دایناسی 13 (گرگیناسور)
يه حيووني مي‌خوام که نباشه اسباب‌بازي بياد توي اتاقم با من بشه هم‌بازي داسي‌دايناسيِ سبزِ کوچولو از اسباب‌بازيهايش خسته شده است. او فکر مي‌کند اسباب‌بازي‌هايش تکراري هستند و جان ندارند. براي همين پايش را مي‌کند توي يک کفش که بابي‌ناسور و مامي‌دايناسي برايش يک حيوان خانگي بياورند. آن هم چي؟ يک سگ به اسم گرگيناسور.

واپنيرا! خيلی هيجان‌انگيز بود! من و ته‌آ و تراپولا و بنجامين راه افتاده بوديم دنبال ياقوت آتشزا، جواهری افسانه‌ای که در قلب جنگل آمازون مخفی بود. ولی جست‌وجویمان تبديل شد به ماجراجويی! چند تا جونده‌ی بدجنس و نفرت‌انگيز هم دنبال ياقوت می‌گشتند! يعنی موفق می‌شديم که نگذاريم اين سنگ گران‌بها به پنجه‌ی موش‌های ناجور بيفتد؟

فهیمه از بچگی عاشق پروازکردن بود. تابستان‌ها با خواهر و برادرهایش، با چسب سریش و کاغذ بادبادک می‌ساخت و از پشت‌بام پروازش می‌داد. متوجه شد که مرکز آموزشِ فنون خدمات هوایی تهران، امتحان ورودی گذاشته و دانشجو می‌گیرد. چون دوست داشت درس بخواند، امتحان داد و با نمره‌های خوبی قبول شد و در دوره‌های خلبانی شرکت کرد. چند سال بعد فهیمه اولین زن مهندس پرواز در ایران شد. بعد از حدود سه‌هزار ساعت پرواز با سمت مهندس پرواز، توانست کمک‌خلبان هواپیما شود. فهیمه می‌گوید: «هیچ فرقی بین مرد و زن نیست، مسئولیت ی...

پارمیدا خَم شد و توی چاه را نگاه کرد. دستی از پشت هُلش داد. پارمیدا با سر توی چاه افتاد. درِ چاه بسته شد. پارمیدا دست‌وپازنان سقوط کرد و افتاد توی آبِ سردی که تهِ چاه بود و با سر رفت زیرِ آب و بیرون آمد. تمام تنش از ترس و سرما می‌لرزید.

یک‌دفعه دستی مچ پایش را گرفت. پارمیدا وحشت‌زده پایش را کنار کشید و عقب‌عقب رفت و به دیواره‌ی گِلی چاه چسبید. آب قُلقُلی کرد و جسد دختری با موهای بلند و سیاه بیرون آمد. صورت دختر کبود شده بود و شکمش باد کرده بود.

بازی فکری کهن دژ ترکیب ظریفی است از سبک بازی های نقش مخفی و شهرسازی. اولین بار Bruno Faidutti ، طراح باسابقه‌ی عرصه‌ی بازیهای رومیزی، در سال 2000 این بازی را طراحی و تولید کرد. این بازی از همان ابتدا با استقبال زیادی در سراسر دنیا روبه‌رو شد.

جونده‌ها همدیگر را هل می‌دادند و کنار می‌زدند. وایسادم عقب. بله! من هم دوست داشتم جان عزیزم را بردارم و بزنم به چاک. ولی نمی‌خواستم زیر دست‌وپنجه‌ی جمعیت لِه شوم و کنسرو موش بیرون بیایم.همان لحظه پیرزنی که پنجه‌ی نوه‌اش را گرفته بود، با ناراحتی جیر زد: «الانه که گربه‌هه همه‌مون رو یه لقمه‌ی چپ کنه!» نوه‌ی کوچولویش جیر کشید: «بیا بریم مامان‌بزرگ.» ولی پیرزنِ بینوا از وحشت خشکش زده بود. فوری پنجه‌ی پیرزن را گرفتم و جیر زدم: «نگران نباشین بانو! همه‌چی درست می‌شه.» نوه‌اش را بغل کردم و هر دویشان ...

ک کلاه شد و گفت: «من کلاهم، مثل ماهم. کي من رو می‌‌‌‌‌‌خواد؟»

کوه گفت: «من، من کله‌گنده.»

بعد کله‌اش را نشان داد و گفت: «من کچلم. مو ندارم. برف که می‌‌‌‌‌‌آد سرما می‌‌‌‌‌‌خورم، هاپيشته، هاپيشته. بابام بزغاله کشته. ننه‌ام سر ديگ آشه. بابام می‌‌‌‌‌‌خوره می‌‌‌‌‌‌پاشه. کلاهم می‌‌‌‌‌‌شي؟»

ک گفت: «چرا نمی‌‌‌‌‌‌شم؟ خوبم می‌‌‌‌‌‌شم.»

و رفت روي سر کوه نشست.

یک خبرِ پَرپَر‌انگیز! تازگی‌ها یک هم‌کلاسی تازه به مدرسه‌مان آمده. اسمش هایلی پوش‌پوشی است. خیلی دلم می‌خواهد با او دوست شوم. ولی انگار هایلی از جغدهای باحال خوشش می‌آید. بیشتر دوست دارد با لوسی، بال‌بالی‌ترین دوستِ من، بپرد. نکند لوسی من را یادش برود؟

بازی  فکری شیمیاگران یک بازی تماما ایرانی و سومین بازی از سری بازی‌های «الف» تا «ی» ایرانی است که توسط امیر آئین طراحی و از شهریور ماه 1400 وارد بازار شده. داستان بازی در مورد علمی غریبه و به ظاهر جدید اما در واقع کهن به نام شیمیاگری است.

...اندی می‌گوید: «من هم همین‌طور. شرط می‌بندم الان خیلی باهوش‌ترتر از تواَم!»تری می‌گوید: «حرفش رو هم نزن! من یه میلیارد میلیون برابر باهوش‌ترتر از توام!»اندی می‌گوید: «عمراً! چون من یه تریلیارد میلیارد میلیون برابر باهوش‌ترتر از توام!»تری می‌گوید: «نه‌خیر. نیستی! من یه ییلیون زیلیون ویلیون تریلیون... (خمیازه) اسپیلیون کوییلیون فریلیون... (خمیازه، خمیازه) بیلیون میلیون... (خمیازه، خمیازه، خمیازه) خریلیپونففففففففففففف...»آلیس می‌گوید: «نگاه! تری وسط حرف‌زدن خوابش برد!»آلبرت می‌گوید: «اندی هم ...

آقای فولرمن از تعجب خشکش زده که من را سر وقت توی کلاس می‌بیند.

می‌گوید: «چه غافل‌گیری قشنگی تام!»

و لبخند می‌زند.

(خیلی پیش نمی‌آید که آقای فولرمن لبخند بزند.)

بعد مارکوس برایم شکلک درمی‌آورد.

(خیلی پیش می‌آید که مارکوس شکلک دربیاورد.)

ولی امروز هیچ‌چیزی نمی‌تواند حالم را بد کند!

جز این دو تا کلمه: «درس ریاضی».

بعد اوضاع بدتر هم می‌شود...

«درس ریاضی

معلم: خانم ورثینگتن».

بدتر هم...

خیلی حالم خرابه دکتر خزآرام، نه؟!

روی مبل مطبِ روان‌موش‌پزشکم، دکتر خزآرام، ولو شده بودم. با اینکه مبلِ راحتی بود و از پشمِ گرم و نرمِ گربه درست شده بود، اما من خیلی راحت نبودم، بیشتر نگران بودم.

ـ دکتر خزآرام! خیلی حالم خرابه! نه؟

دکتر خزآرام به پشتیِ صندلی‌اش تکیه داد و با آن لهجه‌ی خنده‌دارش گفت: «خُف اول فایَد چند تا سؤال ازت فِپُرسم. فِگو فِفینم، از کِی شروع شد؟»

آه کشیدم...

این خاطرات بی‌اغراق نوشته شده‌اند.گاهی وقت‌ها یک‌جورهایی باورنکردنی به نظر می‌رسند، اما واقعاً همه‌ی این‌ اتفاق‌ها برایم پیش آمده و ممکن بود برای شما هم پیش بیاید. راستش را بخواهید احتمالاً پیش می‌آید.اما تا وقتی من اینجا هستم که کمکتان کنم، لازم نیست نگران باشید. پیشنهاد می‌کنم دفتر خاطراتم را دوبار بخوانید. بار اول راحت بنشینید و لذتش را ببرید. واقعاً خوشحال می‌شوم اگر حال کنید و به جوک‌هایم بخندید. بار دوم، خم شوید به جلو و تمرکز کنید. شاید دلتان بخواهد یادداشت بردارید. این‌طوری خوب می‌فهم...

چطور می‌شد آن‌قدر به من نزدیک و آن‌قدر دور از دسترسم باشد. همین‌‌جا پشت این پنجره بود و حالا که نبود، نگاهش مدام مقابل چشمانم تکرار می‌شد …من گل‌اندام بودم؟ همان کسی که هزاران فدایی داشت؟ توی آینه به قیافه‌‌ی نزارم نگاه کردم. چشمانم غرق خون شده بودند. چند روز بود خواب و خوراک نداشتم. دولت کنارم آمد. دست روی گونه‌ام کشید و اشک‌هایم را پاک کرد: «گل‌اندامم، از چه می‌ترسی؟»… هزاربار گفته بودم و هزاربار گفته بود نترسم، پدرم نمی‌گذارد دست کسی به‌زور به من برسد. دولت پشتم ایستاد و قربان صدقه‌ام رفت....

طبق فرمایش خانم ‌‌‌‌‌پی‌پی، همه‌ی بچه‌ها عکس حیوان‌‌‌‌هایی را که می‌خواستند بکشند، با خودشان آورده بودند. همه به‌جز شایِن.

به هر صورت، کشیدن لاک‌پشت خیلی به‌نظرم سخت بود، حتی با داشتن عکسش. چون روی لاکش پُر از برآمدگی، چین و چروک، خط و لکه است. به‌خاطر همین، لاک‌پشت من کمی شبیه توپ فوتبال سوراخ شد.

ترولک که کم‌کم ترس برش داشته بود، در گوش مادرش زمزمه کرد: «توی جنگل جانوران خطرناک هم وجود دارند؟»مادرش گفت: «خیلی کم. ولی شاید بهتر باشه کمی تندتر راه بریم. اگه بر فرض محال حیوون خطرناکی سرِ راهمان سبز شد، شاید به‌خاطر جثه‌ی کوچکمون نتونه ما رو ببینه.»ترولک ناگهان محکم دست مادرش را گرفت و گفت: «نگاه کن!» دُمش از ترس بالا رفته بود. یک جفت چشم از پشت یکی از درخت‌ها و از میان سایه‌روشن‌ها زل زده بود به آن‌ها. مادر ترسید و جا خورد. اما بعد خیلی آرام گفت: «چیزی نیست. یه جونور کوچولوست، صبر کن روش...

چه حالی پیدا می‌کنی اگر توی یکی از دفترچه‌های مرموز دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟

«میکل‌آنژ» همیشه به من می‌گفت آسان‌ترین راهِ رسیدن به آینده، فکر‌نکردن به آن است.

«مانی» با خواندن خاطرات دایی‌ شوکه می‌شود، «دایی‌سامان» کجا و «میکل‌آنژ» کجا؟

«ما از همان جنسی هستیم که رؤیاها از آن ساخته شده‌اند.»

یکی از مشهورترین رمان‌های فلسفی، فانتزی و علمی-تخیلی تاریخ ادبیات

برنده‌ی مدال نیوبری در سال ۱۹۶۳

مگ و برادر کوچکش، چارلز والاس، همچنین دوست جدیدشان، کالوین، در شهر کوچک و زیبایی زندگی می‌کنند. زندگی ساده‌ای شبیه به هر زندگی روزمره‌ی دیگر، با شادی‌ها و غصه‌های معمولی. تا اینکه...

یکهو دیدمش. آنجا بود. از کوله‌پشتی‌ام آمده بود بیرون و به بدنش کش‌وقوس می‌داد و خودش را می‌تکاند تا از شرّ گردوخاکی که پوشانده بودش، خلاص شود. باورم نمی‌شد! چی بود؟ آدم‌فضایی؟ جن؟ یا... هیولا؟ نمی‌دانستم چه بگویم، ولی از بس حیرت کرده بودم، نمی‌توانستم دهانم را ببندم.

ـ چه‌ا‌ت شده بچه‌جان؟ چرا این‌جوری نگاهم می‌کنی؟ کتاب داری؟ کجاست؟ چند تا داری؟ بخوانیم؟ اسم من پَتی‌پَن است، ولی دوست‌هایم بهم می‌گویند آقای پتی‌پن. هیولای کتابم. اسم تو چیست؟

ـ ها... آ... آ... آ... آگوس پیانولا!