قرار است در دبستان شومیان یک نمایشگاهِ علمی برگزار شود. سام، لوسی و آنتونیو در کتابخانه‌ی مدرسه سخت مشغول تحقیق برای انتخاب پروژه‌ی علمی‌شان هستند که سروکله‌ی یک کتاب عجیب پیدا می‌شود. یک‌دفعه مدرسه جان می‌گیرد. زمین به لرزه می‌افتد و پروژه‌های علمی بچه‌ها منفجر می‌شود. سالن ورزش مدرسه هم به یک آتشفشان غول‌پیکر تبدیل می‌شود. به‌نظرت سام و دوست‌هایش چطور به جنگ گدازه‌های داغ آتشفشان می‌روند؟ و از آن مهم‌تر، فکر می‌کنی چه رازی بین صفحات آن کتاب عجیب و قدیمی پنهان شده است؟
قرار است در دبستان شومیان یک نمایشگاهِ علمی برگزار شود. سام، لوسی و آنتونیو در کتابخانه‌ی مدرسه سخت مشغول تحقیق برای انتخاب پروژه‌ی علمی‌شان هستند که سروکله‌ی یک کتاب عجیب پیدا می‌شود. یک‌دفعه مدرسه جان می‌گیرد. زمین به لرزه می‌افتد و پروژه‌های علمی بچه‌ها منفجر می‌شود. سالن ورزش مدرسه هم به یک آتشفشان غول‌پیکر تبدیل می‌شود. به‌نظرت سام و دوست‌هایش چطور به جنگ گدازه‌های داغ آتشفشان می‌روند؟ و از آن مهم‌تر، فکر می‌کنی چه رازی بین صفحات آن کتاب عجیب و قدیمی پنهان شده است؟
درباره‌‌ی داسی دایناسی 8 (پارچ شیشه ای)
داسي‌دايناسي سبز کوچولو مي‌خواهد براي مرغابي چوبي زردش آب بياورد. يک پارچ شيشه‌اي آب خنک با دو تا ليوان. آيا داسي‌دايناسي مي‌تواند با پارچ شيشه‌اي هم مثل مرغابي چوبي بازي کند؟ اگر پارچ شيشه‌اي از دستش بيفتد و بشکند، داسي بايد چه کار کند؟
چطور می‌شد آن‌قدر به من نزدیک و آن‌قدر دور از دسترسم باشد. همین‌‌جا پشت این پنجره بود و حالا که نبود، نگاهش مدام مقابل چشمانم تکرار می‌شد …من گل‌اندام بودم؟ همان کسی که هزاران فدایی داشت؟ توی آینه به قیافه‌‌ی نزارم نگاه کردم. چشمانم غرق خون شده بودند. چند روز بود خواب و خوراک نداشتم. دولت کنارم آمد. دست روی گونه‌ام کشید و اشک‌هایم را پاک کرد: «گل‌اندامم، از چه می‌ترسی؟»… هزاربار گفته بودم و هزاربار گفته بود نترسم، پدرم نمی‌گذارد دست کسی به‌زور به من برسد. دولت پشتم ایستاد و قربان صدقه‌ام رفت....
نیت که حیرت دوستانش را حس می‌کرد، پرسید: «چی دیدین؟» فِرِدی گفت: «وسط مِه یک دختری هست با شنلی از برف.» هارپر گفت: «پوستش قهوه‌ای‌طلاییه.» لیزل گفت: «گیس‌هایی داره که انگار پُر از رعدوبرقن.» نیت دهان باز کرد که چیزی بگوید، اما همان لحظه رعد مثل خرس بزرگی غرید و چتر سرخ به سویی دیگر پرت شد.
اُتولین براون و بهترین دوستش، آقای مانرو، معمولاً از هم جدا نمی‌شوند... اما آقای مانرو مخفیانه رفته است نروژ تا ترول پشمالوی خیلی پاگنده‌ی دندان کج و معوجی را پیدا کند. اُتولین با زیردریایی، هواپیمای دریایی و حتی قایق می‌رود دنبالش تا قبل از اینکه آقای مانرو تک و تنها با ترول ترسناک تروندهایم رودررو شود او را پیدا کند.
وقتی نخودی داشت تخم‌مرغ آپ‌پزش را با نان‌ریزه می‌خورد، مامان یک‌دفعه به بابا گفت: «تصمیم گرفته‌ام توی کتابکودیل بخشی برای کتاب‌های دست‌دوم راه بیندازم!»
پدرم لبخند زد، نخودی مثل اینکه تازه خبر خوبی بهش داده باشند، دست زد و من مثل سنگ خشکم زد.
توضیح اول: نخودی برادر من است. پیداست که اسم واقعی‌اش این نیست؛ ولی از بچگی گردالو و چروکیده بود و من این‌جوری صداش کردم. خیلی‌ها هستند که به‌خیالشان اسم واقعی‌اش یک راز است…
«میلیاردها سال برای خلق یک انسان لازم است و تنها چند ثانیه برای مردن.»
فرانک و ورا بعد از درگذشت دخترشان، به تلخی از یکدیگر جدا شده‌اند. حالا فرانک در سفرهای تنهایی‌اش با زوجی اسپانیایی آشنا شده که معتقدند جهان هستی از لحظه‌ی انفجار بزرگ تا‌کنون، مسیر و هدف مشخصی را دنبال می‌کند.
سلام! من آگوس پیانولا هستم و با چند تا هیولا زندگی می‌کنم. تا حالا کلی ماجرا برایمان پیش آمده و با دکتر بروت مبارزه کرده‌ایم. عجب موجود نچسبی است این بروت! کاری کرد که زنبور پَنترَکس آقای پتی‌پن را نیش بزند. چی؟ نمی‌دانید منظورم چه جانوری است؟ پس کتاب را بخوانید! بخوانید...!
راستی! توی این داستان با سه تا هیولای دیگر، که برنده‌ی مسابقه‌ی طراحی هیولایی بوده‌اند، آشنا می‌شوید: هاپو و بابی و پینچیتو!
نامه‌ای به دستت می‌رسد که دو سؤال اساسی و مهم از تو خواهد پرسید.
۱. تو کی هستی؟
۲. جهان چگونه به وجود آمده است؟
و این تازه شروع ماجراست!
ترجیح می‌دهی چی باشی؟ دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است یا دختری که یک پسر خنگ فکر می‌کند او یک پسر است، در حالی که واقعاً دختر است؟
فردی می‌داند دوست دارد کدام باشد، اما جلوی تابی حرف اشتباهی زده که نه تنها او را رنجانده، بلکه احتمالاً به جشن‌تولدِ محشرش هم دعوت نمی‌شود. جشن تولدی با گاو مکانیکی و قلعه‌ی بپر‌بپر.
در بخش پرونده‌های عجیب، مرموز و خیلی سخت، سروان چین‌می‌ادو با ذره‌بین-جاروبرقی شماره‌ی 9 تمیزکاری می‌کند. کارآگاه سیتو هم مثلاً دایره‌المعارف بزرگ کارآگاه‌ها را می‌خواند، اما راستش دارد چرت می‌زند.
یک‌دفعه فرمانده تروئنوس، بداخلاق و اخمو مثل همیشه، به اتاق می‌آید.
- کارآگاه! الان که وقت خواب نیست!
- کی گفته من خوابیده‌ام؟ تا حالا کسی را ندیده‌اید که با چشم‌های بسته کتاب بخواند؟
فرمانده تروئنوس می‌گوید:
- الان برای این چیز‌ها وقت نداریم. باید به یک پرونده‌ی خیلی مهم رسیدگی کنیم.
… اتاق بکتاش را قبلاً دیده بود. در کودکی! با حارث به آنجا آمده بودند برای مراسم نهار بازی. سر ظهر مرداد، بکتاش می‌شد آشپز و پیاله‌هایشان را پر از دوغ می‌کرد و با کف دست کاکوتی خشک می‌مالید و خرد می‌کرد روی دوغ. بعد هر سه می‌نشستند روی لبه‌ی ایوان و پاهایشان را می‌انداختند پایین و تکان می‌دادند و نان را در دوغ ترید می‌کرد و می‌خوردند و از آرزوهای بزرگ و کوچکشان می‌گفتند. همان‌روز عصر بود که رابعه ملافه‌ی سفید دور خودش پیچیده بود و در حیاط و ایوان دنبال بکتاش کرده بود و به اصرار می‌خواست تا با...
حتی با اینکه از خانه‌ی ما فقط چهار دقیقه تا مدرسه‌ام راه است، من بیشتر وقت‌ها دیر می‌رسم به مدرسه.
معمولاً دلیلش این است که من و درِک (بهترین دوستم و همسایه‌ی دیواربه‌دیوارمان) سر راه مدرسه کمی (خب، کلی) «گپ» می‌زنیم. بعضی وقت‌ها دلیلش این است که حواس من پرت می‌شود به آدامس‌های میوه‌ای و ویفرهای کاراملی مغازه. هر از گاهی هم دلیلش این است که من یک کوه کارهای خیلی مهم‌تر دارم.
هرج و مرج و ویرانی سیاره حشرات را فرا گرفته است و به زودی خلافکاران و قانون‌شکنان اختیار کل سیاره را به دست خواهند گرفت. شما در این بازی کارتی، در نقش یکی از فرماندهان سیاره، می‌باید نیروهای خوب خود را شناسایی کنید و در این راه از قدرت ذهن‌خوانی و حافظه خود برای خنثی کردن نقشه حریفان استفاده کنید.
واقعاً دلم نمی‌خواهد هیچ‌کدامِ عکس‌های بچگی‌ام را بیاورم مدرسه. هیچ‌وقت.
ولی آقای فولِرمَن گفت اگر یادمان برود، ایمیلِ یادآوری برای والدینمان می‌فرستد و این قضیه را خیلی خیلی وخیم‌تر می‌کند، چون مامان خیلی زیاد به ایمیلش سر می‌زند و درجا می‌رود معذب‌کننده‌ترین عکس‌هایی را که از بچگی‌ام هست، پیدا می‌کند.
این‌یکی نازه!
مامان: «ببین چقدر قشنگ روی کاسه‌ی توالت نشستی تام.»
من: «این‌یکی رو نفرست.»
مامان: «خیلی دیر گفتی.»
«به مدرسه‌ی من خوش اومدین. شما الان دزدان دریایی کارآموز هستین. ما شما رو به یه دزد دریایی کامل در هفت دریا تبدیل می‌کنیم! اگه بخواهین عین خیارهای دریایی نِک‌ونال کنین یا اگه مثل نرم‌تن‌ها از زیر کار دربرین و ولو بشین، بهتره که همین‌حالا سریع بپرین سمت ساحل.»
چه حالی پیدا می‌کنی اگر توی یکی از دفترچه‌های مرموز دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟
«میکل‌آنژ» همیشه به من می‌گفت آسان‌ترین راهِ رسیدن به آینده، فکر‌نکردن به آن است.
«مانی» با خواندن خاطرات دایی شوکه می‌شود، «دایی‌سامان» کجا و «میکل‌آنژ» کجا؟
تاریخ مستطاب کفش
آل‌استار قرمز، کتانی سفید، گیوه، کفش پاشنه‌دار،
گالش، صندل، چکمه...
یک دنیا قصه پشت هر کدام از این کفش‌ها هست.
آن روز صبح عجب وضع شلم‌شوربایی جلوی دفترِ روزنامه‌ام درست شده بود! وقتی از ایستگاه مترو بیرون آمدم، ده‌ها موش با سر و پنجه‌های جورواجور دیدم که همه‌جای خیابان ایستاده بودند. همه‌شان پوزه‌هایشان را بالا گرفته بودند و زل زده بودند به پنجره‌ی دفترِ من! جمعیت با هم نعره می‌زدند:
«استیلتُن! بیا بیرون! استیلتُن! بیا بیرون!»
اوه! اوه! یک حسی بهم می‌گفت این موش‌ها برای امضاگرفتن از من آنجا جمع نشده‌اند.
خوشبختانه هیچ‌کدامشان من را نشناخت. آخر می‌دانید که... استیلتُن منم. جرونیمو استیلتُن!
جمعه‌شب‌ها، پدر اسکار پیش ما می‌ماند و کارهای عقب‌افتاده‌ی خانه را انجام می‌دهد. بعضی وقت‌ها اتو یا خیاطی می‌کند. خیاطی‌اش هم انصافاً خوب است! یا همین‌طور که رادیو گوش می‌دهد، شام را آماده می‌کند. خیلی کیف دارد؛ چون می‌گذارد اسکار تا دیروقت در سالن بماند. تازه به او اجازه می‌دهد فیلمی را که بیشتر از همه دوست دارد، تماشا کند. حتی می‌گذارد کنترل تلویزیون هم دستش باشد. دقت کرده‌اید پدرها همیشه دوست دارند کنترل دست خودشان باشد و به هیچ قیمتی حاضر نیستند آن را ول کنند؟
اگر قرار باشد یک‌نفر در خانواده‌ی ما معروف بشود، آن یک‌نفر من هستم، قبول داری؟
هر‌چه باشد من کسی هستم که توی برنامه‌ی نوآ و لیلی با ماهی تازه زده‌اند زیر گوشش! بعدش، یکهویی، آن‌ها راهی آمریکا می‌شوند تا فیلم بسازند و من را از برنامه‌شان می‌گذارند کنار!
البته مدی نقشه‌ی معرکه‌ای دارد تا من را ببرد توی مسیر سوپراستار شدن، اما فقط یک گرفتاری وجود دارد، یعنی دو تا... پدر و مادرم!
ماجراهای اندی و تری در طبقه‌دارترین خانهدرختی دنیا
13 طبقه‌ی دیگر به خانهدرختی 130 طبقه اضافه شد!
این خانه حالاحالاها بالا می‌رود و شما را می‌خنداند!
عصیانگران اتحادیه‌ای از اعجوبه‌ها هستند -انسان‌هایی دارای توانایی‌های برتر- که از دل خرابی‌های تمدنی فروریخته برخاسته‌اند و صلح و نظم را از زیر سلطه‌ی آشوب دوباره برپا ساخته‌اند. آن‌ها به عنوان قهرمانان عدالت، به نماد امید و دلاوری برای همگان تبدیل شده‌اند... مگر برای اشراری که موجبات سقوط آن‌ها را فراهم آورده‌اند.
نُوا برای نفرت از عصیانگران دلیل خاص خودش را دارد و در پی انجام مأموریتی انتقام‌جویانه علیه ایشان است. به هدفش که نزدیک می‌شود، با آدرین آشنا می‌شود، جوانی از اعضای عصیانگران که به عدالت -و به نوا- اعتقاد دارد. اما نوا با شروری عهد وفاداری دارد که قادر است هر دو را نابود کند.
به «ماکاموشی»، جزیره‌ی جوندگان جسور، خوش آمدید!
من جرونیمو استیلتُن هستم. سردبیر پُرفروش‌ترین روزنامه‌ی جزیره ی ماکاموشی. ولی بیشتر دوست دارم داستان‌های ماجراجویانه بنویسم. کتاب‌های من توی ماکاموشی مثل توپ صدا می‌کنند و حسابی پُرفروش اند! از پنیر سوئیسیِ تازه تازه خوشمزه‌تر و از پنیر چدارِ کهنه تند‌و‌تیزترند. سبیل‌چسب و بامزه‌اند، خنده‌دار و فرا موش نشدنی. دهنتان را آب می‌اندازند، به سبیل‌هایم قسم!
یک خبر بال‌انگیز! «عید قلب‌های گرم» نزدیک است. من یک عالمه هدیه برای دوستانم ساخته‌ام. دل توی دلم نیست زودتر هدیه‌ها را برایشان ببرم. اما بعد می‌فهمم هدیه‌ی چند تا از پَرپَر‌ی‌ترین جغد‌های زندگی‌ام را فراموش کرده‌ام! ای وای! حالا چه خاکی به پرم بریزم؟
لطفا ابتدا وارد شوید.
ورود به سیستمیک حساب کاربری رایگان برای ذخیره آیتم‌های محبوب ایجاد کنید.
ورود به سیستم
